Migawki z historii wrocławskiego ekumenizmu

Zmiana nastawienia nastąpiła za pontyfikatu papieża Jana XXIII.
Podczas prac przygotowujących do Soboru Watykańskiego II w roku 1960 został powołany Sekretariat ds. Jedności Chrześcijan, który miał rozpocząć nawiązywanie kontaktów z Kościołami nierzymskokatolickimi. Sobór Watykański II (1962–1965) wypracował trzy dokumenty, które określiły stosunek Kościoła Rzymskokatolickiego do ruchu ekumenicznego. Są to: Konstytucja dogmatyczna o Kościele, Dekret o ekumenizmie, Dekret o Kościołach Wschodnich Katolickich. Dzięki temu została otwarta droga do nawiązania współpracy ze Światową Radą Kościołów, jak również do rozpoczęcia dialogów z Kościołami protestanckimi i wschodnimi.
Wrocław miastem ekumenii
Wrocław jest szczególnym miejscem na ekumenicznej mapie Polski.
Jest nie tylko „miastem spotkań”, lecz także „miastem ekumenii”. We Wrocławiu Kościoły współpracują ze sobą nie tylko „od święta”, lecz przez cały rok, realizując różne wspólne inicjatywy ekumeniczne. Najstarszą formą współpracy ekumenicznej jest wspólna modlitwa, dlatego też od „zawsze” podczas Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan gospodarz organizuje nabożeństwo lub mszę według liturgii swojego Kościoła, aby przybyli z innych denominacji goście mogli zobaczyć, jak oddawanie czci Bogu Trójjedynemu wygląda u „innych” chrześcijan. I tak jak różne są nabożeństwa lub msze, tak i różnorodne są kazania wygłaszane przez duchownych. Innością Wrocławia w porównaniu z pozostałą częścią naszego kraju jest też to, że od „zawsze” Tydzień Modlitw we Wrocławiu rozpoczyna i kończy się w niedzielę, przybierając formę ekumenicznej oktawy.
Pierwsze nabożeństwo ekumeniczne we Wrocławiu odbyło się w styczniu 1947 roku. W ewangelicko-metodystycznym kościele Pokoju Bożego zgromadzili się luteranie i metodyści na nabożeństwie w ramach ,,Powszechnego Tygodnia Modlitwy”. Gościem, który wygłosił wykład oraz kazanie, był ks. prof. Wiktor Niemczyk, a gospodarzem ks. Mieczysław Ostrowski.
Bliższa współpraca pomiędzy oboma Kościołami (oraz Kościołem Ewangelicko-Reformowanym) miała swoją genezę podczas II wojny światowej.
Kolejne udokumentowane nabożeństwo ekumeniczne odbyło się w marcu 1954 roku także w kościele Pokoju Bożego. Zorganizował je ówczesny pastor (proboszcz) parafii metodystycznej ks. Henryk Konieczny pod hasłem: „Błogosławieni pokój czyniący”.
Podczas nabożeństwa śpiewały chóry z Kościoła Chrześcijan Baptystów oraz metodystyczny. Kazania wygłosili duchowni z Kościoła Chrześcijan Baptystów, Kościoła Polskokatolickiego, Kościoła Prawosławnego, Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego oraz ewangelicko-metodystyczny duchowny ze Ścinawki Średniej, ks. Franciszek Ruprich.
Wrocławscy ekumeniści
Dobra współpraca nie byłaby możliwa, gdyby nie konkretni duchowni, którym na sercu leży współpraca ekumeniczna.
22 maja 1974 roku w siedzibie Polskiej Rady Ekumenicznej odbyło się pierwsze oficjalne spotkanie przedstawicieli Polskiej Rady Ekumenicznej i Kościoła Rzymskokatolickiego.
W spotkaniu (także w kolejnych) uczestniczyli m.in. bp Henryk Gulbinowicz (ordynariusz białostocki) i mgr Jan Anchimiuk, pracownik Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej.
Obydwaj spotkali się później we Wrocławiu: kard. Henryk Gulbinowicz (metropolita wrocławski) i abp Jeremiasz (ordynariusz diecezji wrocławsko-szczecińskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego).