Moja Niedziela

Wyobrażam sobie całkowitą czerń. Przestrzeń bezświetlną, ciemniejszą niż noc, ciemniejszą niż zamknięcie oczu, całkowity, kosmiczny brak światła.
Gdyby w tym dziwnym stanie pojawiło się najsłabsze nawet źródło światła, zapałka, płomień świecy, iskra, jestem pewien, że wywołałoby to ogromne poruszenie, odpowiedź na ogromną skalę, zostałoby zauważone z największych nawet odległości. W taką właśnie duchową ciemność wpada zupełnie niespodziewanie Światło, którym jest Bóg. A jest to jednocześnie Światło potężne jak gwiazda i kruche jak zapałka. Ma ono również trzy ważne cechy, o których dziś się dowiadujemy. Pierwsze czytanie mówi nam, że Światło przyciąga, że go najzwyczajniej pragniemy, chcemy. Jest cenne. Drugie czytanie pokazuje nam Pawła, który zdaje sobie sprawę z tego, że Światło jest bezgraniczne. Dlatego nazywa pogan „współdziedzicami” i zaprasza ich do wiary w Chrystusa – jak mógłby stawiać Światłu granice narodowości czy pochodzenia? Wreszcie jednak Ewangelia przypomina nam jeszcze jedną cechę światła: jest nią prawda.
Światło jest źródłem prawdy i pokazuje prawdę. A co to dla nas oznacza, wyjaśnia jedno napawające strachem i zwątpieniem zdanie: „Skoro to usłyszał król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima”. Światło bowiem może też przerażać, jeśli odkrywa coś, co jest złe, co chce pozostać w ciemności. Wówczas reaguje się agresją, przerażeniem, bo kto przez całe życie znajduje się w ciemności i nagle znajdzie się przed potężnym światłem, może oślepnąć i wrócić w ciemność już na zawsze.

Zaangażowanie się Jezusa w sprawy świata nie od początku jest pełne. Najpierw woli On przebywać w domu swego Ojca niż z rodzicami. Następnie poddaje się obrzędowi chrztu, a jednak milczy – mówi wówczas za Niego Jego Ojciec. Wesele w Kanie Galilejskiej jest kolejnym krokiem Jezusa w stronę człowieka: dokonuje On cudu, ale wyłącznie przez swoją obecność, nie wykonuje żadnego gestu, nie odmawia modlitwy nad winem.
Wydaje tylko proste polecenie, a cud niejako „dzieje się” sam. Co zatem ma na myśli, mówiąc, że Jego „godzina” jeszcze nie nadeszła? Odpowiedź poddaje nam prorok Izajasz, mówiąc „nie umilknę, przez wzgląd na Jerozolimę nie spocznę, dopóki jej sprawiedliwość nie błyśnie jak zorza i zbawienie jej nie zapłonie jak pochodnia”. Izajasz podaje nam przede wszystkim cel, a Jezus dodaje, że zna ten cel, wie od samego początku, po co znalazł się wśród ludzi. Wyjaśnia mi to chyba końcowe zdanie o tym, że Jezus w Kanie objawił swoją chwałę: nie objawił jej przecież, przemieniając nieco wody w nieco wina (choć nie da się ukryć, że to radosny cud). Prawdziwy powód do chwały ukryty jest w Jego wiedzy o tym, co się wydarzy: w wiedzy o tym, że tak jak dziś przemienia wodę w wino, tak w przyszłości przemieni wino w swoją krew. I tak jak zaczyna swoją ingerencję z dystansem, pytając, „czy to Jego sprawa”, tak kiedyś poświęci dla sprawy ludzi wszystko, łącznie z życiem. Nie czekaj z dziękowaniem Bogu za Jezusa aż do Jego ukrzyżowania. Zacznij dziś, bo Jego droga zaczęła się właśnie teraz.