Warto…

Ojca Maksymiliana Marię Kolbego zamknęliśmy w ramy męczeństwa. W naszej świadomości istnieje jako więzień obozu, który oddał życie za drugiego człowieka.
Bezsprzecznie ta heroiczność jest punktem top w życiu franciszkanina. Jednak chciałabym wyjść za te ramy i scharakteryzować o. Kolbego nie przez pryzmat kresu jego życia, ale przez jego pełnię. O. Albert Wojtczak w książce Ojciec Maksymilian Maria Kolbe (Wydawnictwo Ojców Franciszkanów, Niepokalanów 2017) podrzuca nam biografię unikatową. Wojtczak był współbratem Kolbego.
Miał okazję pracować i modlić się z późniejszym świętym.
Autor prezentuje nam człowieka wyprzedzającego swoją epokę. Takiego Kolbego nie znamy. Doktora filozofii i teologii.
Misjonarza w egzotycznej Japonii. Doskonałego menedżera, wydawcę i radiowca. Człowieka genialnego, otwartego na nowinki ze świata. Wydawane przez niego periodyki poruszały nie tylko tematykę religijną, ale społeczną, kulturalną i polityczną, osiągając niewyobrażalny nakład 1 mln egzemplarzy. Żył krótko, ale intensywnie i ekspansywnie. Ciągle w działaniu. Permanentnie oddany Niepokalanej. Przy tym przyziemnie ludzki. Potrafił odmówić w czasie nowenny jedno Zdrowaś…, tłumacząc, że lepiej pomodlić się krótko i pobożnie niż długo i bezdusznie.
Książka ma osobisty charakter. Mimo to o. Wojtczak zachował obiektywizm. Naturalnie i prostolinijnie opisuje nam świętego jako człowieka z krwi i kości. W książce nie zabraknie wspomnień z Auschwitz. W tym piekle, gdzie odarto człowieka z godności, Kolbe epatował siłą miłości i krzewił dobro. Jego całkowite zaufanie Bogu w czasie, gdy trudno było czuć Jego obecność, zawstydza nas, współcześnie żyjących w czasach dostatku i rozpasania. Przeczytajcie tę biografię. Pokazuje, że świętość to nie tylko heroizm, ale i powszechność.
Do nabycia:
https://wydawnictwo.niepokalanow.pl/

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Góry Bialskie nazywane są często sudeckimi Bieszczadami – może ze względu na podobieństwo formy do tych gór, a może fakt, iż zostały opuszczone przez swoich dawnych mieszkańców i – jako leżące w strefie przygranicznej – były wyludnione przez długie lata? Jak łemkowskie i bojkowskie wioski w Bieszczadach…
Góry Bialskie nawet dzisiaj wydają się najdzikszym zakątkiem Sudetów. Po bialskich szlakach można wędrować przez cały dzień i nie spotkać żywej duszy, obcując jedynie z przyrodą i odkrywając w mijanych miejscach i śladach skomplikowaną przeszłość tej ziemi. Ziemi leżącej na styku trzech krain: Śląska, Moraw i ziemi kłodzkiej – bo to właśnie w Górach Bialskich znajduje się Przełęcz u Trzech Granic, do której zawędrujemy z Bielic, ostatniej wsi, położonej na „końcu świata”, gdzie nawet asfaltowa droga się kończy. Nieliczne, malowniczo rozrzucone tam domostwa usytuowane są wzdłuż wartko toczącej swe wody Białej Lądeckiej.
Stąd też i nazwy miejscowości: Bielice, Biela, Biele czy Bielendorf, pochodzące od starosłowiańskiego słowa bĕlu, oznaczającego m.in. spienioną wodę. Wieś powstała na początku XVII w. i stanowiła część Nowego Gierałtowa, z czasem uzyskując samodzielność. W jej intensywnym rozwoju nie przeszkodziły ani surowy klimat i słabe gleby, ani wojna 30-letnia (1618–1648), która i tu dotarła, siejąc zniszczenie i powodując wyludnienie. Już bowiem półtora wieku później jej mieszkańców stać było, aby z własnych środków zbudować w środku wsi murowany kościół pw. Świętych Wincentego i Walentego. Stoi tu do dzisiaj, powtórnie przywrócony wiernym w 1986 roku.
Prawdziwy skok cywilizacyjny dokonał się w Bielicach w XIX i pierwszej połowie XX wieku. Idąc przez Bielice, trudno uwierzyć, że mieszkało tu kiedyś prawie 500 osób, wieś była zelektryfikowana dzięki wybudowanej w 1924 roku elektrowni wodnej, funkcjonowało tu pięć tartaków, młyny i potażarnie.