Papieskie intencje

Witold Kawecki CSsR we wprowadzeniu do książki Kościół i kultura w dialogu (Kraków 2009) napisał: „Kościół i kultura trwają w permanentnym dialogu, gdyż Jezus Chrystus, stając się człowiekiem, wszedł w określoną kulturę. Ewangelia Chrystusa wypowiedziana jest zatem w języku i kulturze ludzkiej, co sprawia, że istnieje ścisły związek między wiarą a kulturą, między orędziem Chrystusa i Kościoła a człowiekiem, między chrześcijaństwem a kulturą”.
Jak przekuć to słuszne przekonanie o dialogu kultury i wiary w żywotną pamięć w naszej codzienności? Jakie kroki trzeba podjąć, by dialog wiary z kulturą nie był traktowany jako wyłączna domena naukowców czy hobbystów, ale jako zadanie dla każdego wierzącego w Jezusa Chrystusa? Te pytania możemy postawić w odniesieniu do papieskiej intencji ewangelizacyjnej na grudzień 2018 r.
Chciałbym podkreślić dwa elementy w tej intencji. Pierwszy dotyczy „osób zaangażowanych w posługę przekazu wiary”. Kogo dotyczy ta intencja?
Śmiem twierdzić, że wszystkich wierzących w Jezusa Chrystusa, choć mam świadomość, że różnie bywa z takim pojmowaniem. Najprościej „zepchnąć” tę odpowiedzialność na księży i biskupów czy ewentualnie katechetów, którzy czynią to na mocy specjalnego mandatu Kościoła wynikającego ze święceń lub misji kanonicznej udzielanej przez Kościół. Jednakże za przekaz wiary są odpowiedzialni wszyscy członkowie Kościoła. W pierwszej kolejności rodzice, którzy są pierwszymi nauczycielami wiary dla swoich dzieci.
Ale nie tylko oni – każdy w swoim środowisku ma być świadkiem i przekazicielem wiary. Dokonuje się to nie tylko poprzez słowo, ale przede wszystkim przez styl życia motywowany zasadami ewangelicznymi.