Warto…

Jest rok 1631. Niejaki Mikołaj Sapieha, wojewoda miński i senator Rzeczypospolitej, zapadłszy na ciężką tropikalną chorobę ciała, doznaje cudownego uzdrowienia przed obrazem Matki Bożej Gregoriańskiej. Zwraca się z prośbą do Ojca Świętego Urbana VIII o podarowanie obrazu. Papież kategorycznie odmawia. Mikołaj, niezrażony, postanawia załatwić sprawę, jak dyktuje mu sarmacka dusza.
Bezczelnie wycina obraz z ramy i potajemnie wywozi do Polski. Mimo papieskiego pościgu hardemu złodziejowi udaje się dotrzeć na Ziemię Podlaską i tam umieścić obraz w bezpiecznym kodeńskim kościele. Tu dopiero zaczyna się legendarna historia opisana przez Zofię Kossak w książce Błogosławiona wina. Autorka była ekspertem w dziedzinie prozy historycznej. Pisarka, dzięki plastyce narracji, umiejętnie przedstawia epokę. Malowniczość stylu paradoksalnie osiąga za pomocą prostych środków językowych. Atutem jest archaizacja języka. Jednak nie jest ona przesadna – wprowadza nas w atmosferę, ale nie zamęcza. Ta stylistyka przenosi nas 387 lat wstecz, w samo epicentrum wydarzeń. Razem z Mikołajem Sapiehą przechodzimy drogę od gwałtownika do pokutnika.
Jak to się stało, że grzech został odkupiony, a wina stała się błogosławiona, to już musicie sobie, Drodzy Czytelnicy, przeczytać sami. Intrygi, akcja, sensacyjna fabuła i przesłanie moralne. Ta pozycja na pewno nie zawiedzie miłośników Kmicica, ale też zwolenników Wiedźmina czy Hobbita. Autorka nie narzuca swojego toku myślenia. To od nas zależy, czy będziemy jego zakładnikami czy inteligentnymi czytelnikami.
Zofia Kossak dzięki Błogosławionej winie stała się ambasadorką kultu Matki Bożej Kodeńskiej. Jej książka to doskonała lektura na listopadowe wieczory. Opowiada o tym, jak świętokradztwo może stać się błogosławieństwem. Warto przeczytać.

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Jest na Dolnym Śląsku szczególne miejsce, gdzie cały rok ciężkiej pracy jest podporządkowany naszej wielowiekowej wigilijnej tradycji. To słynąca z hodowli karpia przepiękna kraina stawów, przez które leniwie toczy swe wody Barycz i jej liczne dopływy. Leżąca w północno-wschodniej części naszego województwa Dolina Baryczy to jednak nie tylko karp. To prawdziwy raj dla miłośników przyrody, bo właśnie tutaj mamy największy w kraju rezerwat ornitologiczny, największy w Polsce park krajobrazowy (prawie 90 tys. ha) i największy w Europie kompleks stawów rybnych. Miłośnicy historii odnajdą tu liczne zabytki odsłaniające tajemnice niezwykłej przeszłości tej ziemi i życiorysów jej mieszkańców. Poszukujący ciszy i nieskażonej przyrody mają szansę odnaleźć je na licznych ścieżkach dydaktycznych prowadzących przez rezerwat, aktywnie spędzający czas mają do dyspozycji szlaki konne, rowerowe, piesze i kajakowe. Na smakoszy czekają restauracje serwujące regionalne produkty, a dla spragnionych dłuższego wypoczynku swoje podwoje otwierają klimatyczne gospodarstwa agroturystyczne. I to wszystko bez zgiełku i tłumów, z jakimi mamy do czynienia np. na Mazurach. Taki skarb mamy na Dolnym Śląsku.
Przyroda sama tu zadbała o doskonałe warunki dla roślinności, ptaków, ryb i wodnych ssaków – w trakcie zlodowacenia środkowopolskiego lodowiec, pchając przed sobą materiał skalny, zatrzymał się w miejscu dzisiejszej Trzebnicy i zostawił wzgórza moreny czołowej w postaci Wału Trzebnickiego. I tak powstała południowa granica rozdzielająca Obniżenie Milicko-Głogowskie od Niziny Śląskiej.
Na północy natomiast obniżenie jest zamknięte przez wzgórza moreny dennej. W środku zaś znalazła sobie miejsce o niewielkim spadku niespiesznie płynąca Barycz ze swoimi dopływami, liczne stawy, rozległe bagna, podmokłe łąki, rozlewiska i starorzecza. Są to idealne miejsca dla rozwoju wodnej flory i fauny. Dzięki temu możemy w dolnośląskiej części Parku Krajobrazowego Doliny Baryczy obserwować życie prawie 300 gatunków ptaków. Najwięcej na terenie utworzonego ponad pół wieku temu rezerwatu Stawy Milickie (na zdjęciu). Przy odrobinie cierpliwości ujrzymy bociana czarnego, czaplę purpurową i białą, trzmielojada, kanię czarną, gągoła czy zagrożone w skali światowej – podgorzałkę i kanię rudą.