Szafarz świętości

W latach 1941–1945 był też obrońcą węzła małżeńskiego.
Jak podaje ks. prof. Józef Pater, ks. dr Kocyłowski w okresie II wojny światowej należał do Konspiracyjnej Grupy Armii Krajowej „Lipowica” i Oddziału Dyspozycyjnego DW Komendy Obwodu Armii Krajowej – Przemyśl. Na polecenie władz kościelnych parę razy z poufną misją udawał się do Krakowa i Lwowa, wykonując z powodzeniem powierzone zadania.
Od dnia 11 sierpnia 1945 r. był Dyrektorem Diecezjalnego Związku Caritas do czasu przejęcia przez władze świeckie Związku Caritas w całej Polsce w 1950 r. Następnie od 6 lutego 1950 do 13 kwietnia 1951 r. był kurialnym referentem duszpasterstwa.
Trudny okres (1951–1957)
W latach 1951–1957 nastał trudny okres w życiu ks. dr. Kocyłowskiego.
Był bowiem w tym czasie na swoistym urlopie. Już wtedy był zbyt znany i ceniony przez władzę kościelną, dlatego w zmienionej od początku 1951 r. sytuacji politycznej w Polsce władze państwowe nie akceptowały Go na eksponowanych stanowiskach.
Musiał się usunąć w cień. Nie mógł więc uzyskać probostwa w Rudniku, na co nie zgadzała się administracja państwowa. Zmuszony opuścić swoją macierzystą diecezję, udał się do Rybnika w diecezji katowickiej, gdzie jako duszpasterz rezydent dyskretnie pełnił gorliwą posługę duszpasterską.
W 1954 r. Przewodniczący Episkopatu Polski, bp Michał Klepacz, mianował Go konsultorem w procesach małżeńskich. W październiku 1955 r. musiał opuścić diecezję katowicką na polecenie jej ówczesnego rządcy, katowickiego wikariusza kapitulnego, ks. Jana Piskorza (1954–1956). Udał się wtedy do parafii Kęty w archidiecezji krakowskiej, gdzie na własną odpowiedzialność, świadomy konsekwencji, przyjął Go ks. dziekan Józef Świądra.
Tam przez rok i dwa miesiące udzielał się w pracy duszpasterskiej. Oczywiście w macierzystej diecezji w Przemyślu władza kościelna chciała zamianować Go administratorem najpierw w Jaśle, potem w Muninie, a w końcu we Frysztaku, lecz za każdym razem administracja państwowa nie zgadzała się na te nominacje. Jego sytuacja zmieniła się dopiero po październikowej „odwilży” 1956 r. Wtedy, w pierwszej połowie 1957 r., w diecezji przemyskiej został administratorem parafii Rzeszów – Staromieście.

Dlatego też już od 11 października 1958 r. wszedł do grona kanoników honorowych kapituły katedralnej, a następnie dnia 19 września 1963 r. został kanonikiem gremialnym tejże kapituły. W dalszej kolejności, w 1969 r., dzięki staraniom abp. Bolesława Kominka otrzymał od papieża Pawła VI godność prałata Jego Świątobliwości.
To jeszcze nie wszystko, co można zaświadczyć o Jego bogatej osobowości.
Ks. dr. Hieronima Kocyłowskiego interesowała bowiem i pociągała działalność redaktorska i pisarska. W latach 1958–1983 był redaktorem „Wrocławskich Wiadomości Kościelnych”. Ponadto w latach 1959, 1964 i 1971 redagował „Schematyzm Archidiecezji Wrocławskiej”.
Kilka swoich najlepszych kazań opublikował w „Bibliotece Kaznodziejskiej” w latach 1964–1966, 1969, 1971–1972. Oprócz tego pisał artykuły do „Przewodnika Katolickiego” (1964) i „Apostolstwa Chorych” (1982).
Ks. Hieronim Kocyłowski zmarł 11 października 1983 r. o godz. 5.00 rano we Wrocławiu. W uroczystościach pogrzebowych dnia 13 października wziął udział abp Henryk Gulbinowicz, bp Władysław Miziołek z Warszawy, bp Julian Groblicki z Krakowa oraz biskupi sufragani wrocławscy. We Mszy Świętej pogrzebowej odprawianej w katedrze uczestniczyło ponad stu księży. Po nabożeństwie w katedrze ciało zmarłego zostało przewiezione do Trzebnicy. Świętej pamięci ks. Kocyłowski spoczął na tamtejszym cmentarzu obok swojego starszego brata Mariana.