Moja Niedziela

Czym jest postęp? Czym jest rozwój? Czy mierzyć je długością życia, standardem opieki medycznej, a może grubością portfela? Czy odnosić do pojedynczego człowieka, czy do całych narodów – a może do całej ludzkości?
Zobaczmy, jak widzą to dwaj ludzie: Mojżesz i Święty Paweł.
Pierwszy roztacza przed swoimi ziomkami wizję płodnego, zdrowego społeczeństwa. Śmierć nie jest tu ostatecznością, gdyż żyć będą w szczęściu potomkowie. Paweł z kolei wizję szczęścia uniezależnia od czasu – Chrystus jako nieśmiertelny i władający czasem zbawia niejako symultanicznie wszystkie epoki i ich mieszkańców. Obie wizje wydają się wobec siebie komplementarne – najpierw Mojżesz proponuje coś namacalnego i zrozumiałego, następnie Paweł dodaje do tego wymiar metafizyczny. Tym bardziej dziwi dobór Ewangelii: nie ma tu jakiegoś ostatecznego zamknięcia, ostatniego składnika pięknej triady. Jezus nie proponuje nic więcej, nie obiecuje nam z kolei królowania nad przestrzenią czy może nieskończonej siły. Dlaczego zamiast tego mówi o miłości Boga i bliźniego? A jednak – gdy myślę głębiej o dzisiejszym Słowie, dochodzę do wniosku, że Jezus mówi o tym samym co Mojżesz i Paweł. Jednak gdy każdy z nich próbuje na swój ludzki sposób zrozumieć to, co mamy osiągnąć, dokąd ma dojść człowiek, do czego dojrzeć, Jezus podaje odpowiedź ostateczną. Mocniejszą niż długie życie, mocniejszą niż nieśmiertelność. Odpowiedź dotykającą w równym stopniu całych społeczeństw, jak też ludzkich „monad”. To wizja rozwoju tak prosta, że przeoczamy ją niemal codziennie. Trzeba nam szerzej i głębiej patrzeć, a wówczas może uda nam się wyjść nieco poza racjonalistyczne smutki naszej ziemskiej egzystencji: Ci, którym już się to udało, często nazywani są przez nas świętymi – ich tajemnicze uśmiechy biorą się właśnie z dostrzeżenia tej pięknej odpowiedzi.

Pytanie, którym zatytułowałem tę myśl, jest przewrotne, jeśli wziąć pod uwagę, że ma się odnosić do dzisiejszej Ewangelii. Co by było, gdybym odpowiedział na nie: „W przyszłym roku czeka nas koniec świata i ponowne przyjście Chrystusa. A odbędzie się to 14 czerwca, w piątek”? Doświadczenie uczy nas, że tego rodzaju odpowiedź daje albo oszust, albo głupiec. Dlaczego zatem Jezus podpowiada nam, jakich znaków mamy wyczekiwać? Skąd w Biblii tak wiele przepowiadania i apokaliptycznych odniesień? Wydaje się, że odpowiedź kryje się w języku, jakiego używa się w tych fragmentach – jest to język enigmatyczny, nasycony metaforami, które można interpretować na wiele sposobów. Nie da się dostrzec zbliżającego się końca świata, ponieważ widzimy go zawsze: widzimy zaćmienia słońca, wielki ucisk, widzimy, jak ludzki świat, podobnie jak wspomniany przez Jezusa figowiec, nabrzmiewa sokami i wypuszcza liście. Co rusz powtarzamy sobie, że chyba ten koniec się zbliża, tak wiele jest znaków, które na to wskazują. I rzeczywiście, końca świata należy się spodziewać. Ale nie za rok – zawsze. Tym bardziej że nasza rola w historii zbawienia jest kluczowa: jesteśmy „udoskonaleni na wieki”. To stwierdzenie obiecuje nam więcej niż jesteśmy w stanie zrozumieć i pokazuje, że odwieczna walka między złem i dobrem toczy się właśnie o to, czy jesteśmy i czy będziemy na tyle doskonali, by zaakceptować odkupienie, które umożliwia nam przebywanie w obecności Boga. Wybrzmiewa w tym waga obowiązku, jaki na nas ciąży – i nadziei, którą możemy się stać.