Warto…

Koncepcja judaizmu nieustannie powraca z pytaniami natury religijnej, a szczególnie nurtuje nas jego teologiczny horyzont. Prawda, Chrystus, judaizm to kolejny bestselerowy tom rozmów z ks. Waldemarem Chrostowskim – profesorem, wykładowcą, biblistą. Tym razem Grzegorz Górny i Rafał Tichy przeprowadzają wywiad rzekę poświęcony zawiłościom relacji Kościoła z Żydami. Książka ukazała się tego roku w Warszawie nakładem Wydawnictwa Fronda.
Traktuje o bardzo szerokiej tematyce. Autor koncentruje się wokół osoby i działalności św. Pawła. Wyjaśnia termin „religia Holocaustu”. Nie boi się tematu Jedwabnego. Poświęca uwagę hermeneutyce podejrzliwości, jaką zasiały w stosunku do jego osoby pewne środowiska. Przestrzega przed stylistyką „my – oni”, którą obecnie narzuca się, zamiast retoryki „my – wy”, co jest powodem odejścia od relacji partnerskich na rzecz wrogich. Autor jest zwolennikiem podróżowania w przyjaźni, by tworzyć braterstwo wierzących i wzajemnie się ubogacać. Ks. prof. Chrostowski nieustannie poszerza i pogłębia wiedzę, a tym samym dojrzewa w sądach i opiniach. Materiał biblijny, dane empiryczne i kontekst społeczno-historyczny traktuje z jednakową powagą. Każdą problematyczną kwestię konfrontuje z wymaganiami krytyki naukowej. Jego narracja jest spokojna, wyważona i pozbawiona stronniczości. Jest daleki od nonszalancji i dogmatyzowania swoich opinii. Poznawanie judaizmu powinno być elementem samoświadomości Kościoła.
Żeby zrozumieć specyfikę, konieczne jest sięgania do czasów, gdy rozchodziły się drogi Kościoła i Synagogi. Należy pytać o sens i kres. Wsłuchać się w oczekiwania tych dwóch bratnich religii. Zrozumieć rozczarowanie i odnaleźć nadzieję. Te pytania muszą wybrzmieć, a rozstrzygnąć musi każda strona indywidualnie, w zgodzie z wewnętrzną wiarą. Ks. prof. Chrostowski, jako tuz w tej tematyce, będzie na pewno doskonałym przewodnikiem.

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Dolnośląski Bolesławiec jest nazywany stolicą polskiej ceramiki. Nie tylko w Polsce, ale i w całej Europie znane i podziwiane są wzory z kobaltowego błękitu czy chromowej zieleni. Wyroby bolesławieckie, produkowane w wielu zakładach i manufakturach w mieście, od XIX w. skutecznie konkurują ze słynną porcelaną miśnieńską czy drezdeńską.
Jest to jedno z najładniejszych miast regionu. Słynie z pięknie odrestaurowanego centrum z zasługującą na szczególną uwagę gotycką z zewnątrz i barokową w środku bazyliką Wniebowzięcia NMP i św. Mikołaja, z ratusza z XVI w., średniowiecznych murów obronnych i prawie 500-metrowego kamiennego wiaduktu kolejowego łączącego dwa brzegi Bobru. Nade wszystko jednak słynie z ceramiki, produkowanej tu różnymi metodami od XIV w. A wszystko dzięki występującym w okolicy miasta pokładom glinki kamionkowej, która jest podstawą do produkcji, oraz położeniu miasta na ważnym szlaku europejskim Via Regia, co zdecydowanie ułatwiło rozpowszechnianie wyrobów miejscowych rzemieślników oraz ich manufaktur i zakładów.
Najstarsze zachowane do dzisiaj wyroby bolesławieckie pochodzą z XV–XVII w. Z ceramiki mistrzowie bolesławieccy wytwarzali zarówno naczynia codziennego użytku, jak i te mniej oczywiste (np. skarbonki, zabawki czy monety ceramiczne). Najbardziej znanym wyrobem, wizytówką Bolesławca był wykonany w XVIII w. przez mistrza Joppego tzw. Wielki Garniec. Stał się tak sławny, że nawet w swoich listach z podróży po Dolnym Śląsku opisywał go John Quincy Adams, późniejszy prezydent USA. Wrażenie robią jego rozmiary – miał wysokość 2,15 m, pojemność 1970 l, a jego waga sięgała 600 kg. Garniec przeżył okupację napoleońską, dwukrotną zmianę siedziby (w 1893 i 1909 r.), nie przetrwał jednak II wojny światowej, prawdopodobnie zniszczony przez Rosjan w 1945 r.