Synod Biskupów o młodzieży

Decyzja papieża Franciszka w tej sprawie została ogłoszona 6 października 2016 r., czyli w trakcie trwania XIV zwyczajnego ogólnego Synodu Biskupów poświęconego powołaniu i misji rodziny w Kościele i świecie współczesnym, którego owocem jest adhortacja Amoris laetitia.
Papież podjął tę decyzję po zasięgnięciu opinii krajowych konferencji episkopatów, katolickich Kościołów wschodnich i Unii Przełożonych Generalnych zakonów męskich oraz po wysłuchaniu sugestii ojców ostatniego zgromadzenia synodalnego oraz opinii Rady Sekretariatu Generalnego Synodu Biskupów.
Synod o wyjątkowej wadze
Należy zauważyć, że ruch synodalny w Kościele swymi początkami sięga pierwszych wieków chrześcijaństwa, ale w późniejszym okresie odgrywał coraz mniejszą rolę. Myśl o powrocie do synodu jako wyrazu kolegialności biskupów była podejmowana w pracach przygotowawczych i w czasie trwania Soboru Watykańskiego II.
Zwieńczeniem tego procesu był dokument papieża Pawła VI Apostolica sollicitudo z 15 września 1965 r., ustanawiający instytucję Synodu i określający jego charakter. Po wspomnianym Soborze odbyło się czternaście zgromadzeń zwyczajnych Synodu Biskupów (owocem są dokumenty w randze adhortacji dotyczące różnych aspektów życia Kościoła, np. katechezy – Catechesi Tradendae, świeckich – Christifideles laici, kapłaństwa – Pastores dabo vobis, życia konsekrowanego – Vita consecrata), trzy nadzwyczajne, dziewięć specjalnych i jeden partykularny (poświęcony Kościołowi lokalnemu) – łącznie 27 spotkań.
Kard. Gualtiero Bassetti, arcybiskup Perugii (Włochy), w swoim komentarzu do zwołania Synodu Biskupów poświęconego młodzieży podkreślił, że zapowiedziany Synod będzie wyjątkowej wagi co najmniej z dwóch powodów. Po pierwsze, samo spotkanie biskupów o takim charakterze nie jest owocem doraźnej mody kościelnej, ale „jest autentycznym rezultatem pewnego sposobu bycia Kościoła”. Drugi powód znaczenia zapowiedzianego Synodu według kard. Bassettiego to „dramatyczny paradoks naszych czasów: bulwersująca powierzchowność, z jaką mówi się o młodzieży”. Hierarcha wskazał na cały świat reklamy i mody, w których dominuje kult młodości, oraz retorykę dominującą w polityce, w której powtarza się slogany, że „przyszłość należy do młodzieży”. W rzeczywistości jest to dalekie od faktycznych problemów młodych ludzi. Szansa Synodu tkwi w tym – uważa hierarcha, by szukać sposobów i środków dotarcia do młodzieży, aby duszpasterstwo Kościoła było blisko młodzieży i było podejmowane w mocy Jezusa Chrystusa. Chodzi o takie zasoby mądrości, którymi dysponuje jedynie Kościół. Dlatego nie tylko ojcowie synodalni muszą się zmierzyć z pytaniem, ale jest ono ważne w codziennej posłudze pastoralnej Kościoła. Chodzi o poszukiwanie odpowiedzi na pytania: Jakiego duszpasterstwa potrzebują dzisiaj młodzi? Jakie istnieją pomysły na duszpasterstwo młodych w poszczególnych Kościołach lokalnych czy w parafiach?
Przygotowania do Synodu
Myśląc o Synodzie, trzeba mieć na uwadze, że od jego zapowiedzi do jego rozpoczęcia minęły dwa lata. W tym czasie trwały prace przygotowawcze, czego wynikiem jest kilka dokumentów.
Dnia 13 stycznia 2017 r. kard. Lorenzo Baldisseri, sekretarz generalny Synodu, przedstawił Dokument przygotowawczy Synodu Biskupów o młodzieży.
Z okazji prezentacji tego dokumentu, z tą samą datą, został opublikowany list papieża Franciszka do młodzieży świata. Ojciec św. napisał w nim m.in.: „Chciałem, abyście wy byli w centrum uwagi, ponieważ zależy mi na was”.
Dokument przygotowawczy miał być rodzajem „kompasu” w dalszych pracach i miał pobudzić różne środowiska Kościoła do poszukiwań, jak napisał Papież w cytowanym liście.