Papieskie intencje

Papież Franciszek często powraca w swoim nauczaniu do niektórych tematów, do tego, co uważa za najważniejsze. To powtarzanie ma sens duchowy i duszpasterski. Jako jezuita papież zdaje się stosować zasadę św. Ignacego Loyoli, który napisał w Ćwiczeniach duchowych, że „nie ogrom wiedzy napełnia i nasyca duszę, lecz raczej wewnętrzne rozumienie rzeczy i smakowanie w nich” (nr 2).
Z takiego bowiem smakowania rodzi się nawrócenie umysłu i serca. Bo o to ostatecznie chodzi Franciszkowi, który na początku swej programowej adhortacji Evangelii gaudium wezwał wszystkich chrześcijan, by „odnowili już dzisiaj swoje osobiste spotkanie z Jezusem Chrystusem” (nr 3).
Zagadnienia, do których powraca papież, to kwestia Kościoła ubogiego, Kościoła dla ubogich, „opcji preferencyjnej na rzecz ubogich”. I nierozerwalnie wiążącej się z nimi sprawy osób, które Franciszek określa jako kategorię „wykluczonych”. W związku z tymi zagadnieniami ważną część nauczania papieża i adhortacji Evangelii gaudium stanowi kwestia społecznego wymiaru wiary, której według papieża nie można redukować do sprawy wyłącznie osobistej i prywatnej.
Warto przypomnieć zdecydowany ton papieskiego nauczania.
W cytowanej adhortacji napisał Franciszek: „Podobnie jak przykazanie «nie zabijaj» stawia jasną granicę, by chronić wartość życia ludzkiego, tak dzisiaj musimy powiedzieć «‘nie’ dla ekonomii wykluczenia i nierówności społecznej». Ta ekonomia zabija. Nie może tak być, że nie staje się wiadomością dnia fakt, iż z wyziębienia umiera starzec zmuszony, by żyć na ulicy, natomiast staje się nią spadek na giełdzie o dwa punkty. To jest wykluczenie. Nie można dłużej tolerować faktu, że wyrzuca się żywność, podczas gdy są ludzie cierpiący głód. To jest nierówność społeczna. Dzisiaj wszystko poddane jest prawom rywalizacji i prawu silniejszego, gdzie możny pożera słabszego.
W następstwie tej sytuacji wielkie masy ludności są wykluczone i marginalizowane: bez pracy, bez perspektyw, bez dróg wyjścia. Samego człowieka uważa się za dobro konsumpcyjne, które można użyć, a potem wyrzucić. Daliśmy początek kulturze «odrzucenia», którą wręcz się promuje.