Warto…

Rozmowa. Wymiana myśli. Niezbędna jak powietrze i chleb. Człowiek ma wpisaną potrzebę drugiego człowieka.
Dyskutowania, rozstrzygania, polemizowania, argumentowania z nim. Dasz radę (Wydawnictwo WAM, Kraków 2016) to ostatnia rozmowa ks. Jana Kaczkowskiego przeprowadzona przez Joannę Podsadecką. Ostatnie dwa miesiące życia ks. Jana spędzili na dyskusjach o wszystkim: o rydzach, Kościele i miłości. W swoją rozmowę wpletli problemy internautów, którzy zostali zaproszeni do zadawania pytań na portalu Deon.pl w ogłoszonej akcji pt. „Wszystko, co chcielibyście wiedzieć od księdza, ale baliście się zapytać”. I internauci pytali. O grzech i przebaczenie, seks, antykoncepcję, małżeństwo i związki homoseksualne, o powołanie, modlitwę, cierpienie i śmierć, o piękno i sens.
A ks. Jan odpowiadał. Po prostu. Odpowiadał z czułością i troską przyjaciela. Szanując osobę rozmówcy i jego kruchość sumienia. Z humorem, ale odważnie. Czasem ironizując.
Cerował cudze popsute światy. Nie chciał nikogo ani niczego przegapić. Każdy był ważny. Każdego wysłuchał i podniósł. Zawsze miał czas. Skracał dystans. Był jak chłopak z sąsiedztwa, jednocześnie zachowując autorytet. Dlatego nie wstyd było zapytać go o najintymniejsze sprawy czy poradzić w osobistych kwestiach. Odpowiadał prostym językiem, ale w sposób barwny. Cały ten materiał został zebrany w Dasz radę. Książka porządkuje kwestie moralne.
Ale też zwyczajnie podnosi na duchu. Po lekturze czujemy się zrozumiani. Nie ofiarowano nam lichych rad, nie poklepano w pośpiechu po plecach. Po tej wymianie myśli jesteśmy zainspirowani do działania. Wiemy, że damy radę.
Ks. Kaczkowskiego ktoś nazwał człowiekiem międzyświatowym.
W punkt. Chyba to, że tak sprawnie poruszał się między realizmem a mistycyzmem czyni go luminarzem i mistrzem. Sam mówił, że mistyki należy szukać w prozie dnia codziennego. Zatem szukajmy! Polecam.

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Niezwykle ciekawym i charakterystycznym dla południowo-zachodniej części naszego województwa stylem jest budownictwo przysłupowe. Nazwa ta wprost wskazuje na konstrukcję budynku, którego górne kondygnacje opierają się na przysłupach, przypominających swym kształtem arkady. Te pięknie rzeźbione łukowate podpory otaczają jakby zatopioną w ich środku drewnianą izbę mieszkalną.
A całości dopełnia tzw. mur pruski.
Budynki tego typu znaleźć można na zachodnich krańcach Dolnego Śląska, właściwie to już na Górnych Łużycach, które rozciągają się na zachód od Kwisy i obejmują tereny przygraniczne w Polsce i niemieckiej Saksonii. Wprawdzie najwięcej budynków o takiej konstrukcji spotkamy po niemieckiej stronie – jest ich tam ponad 6 tys., trochę mniej po czeskiej (ok. 3,5 tys.), a po stronie polskiej zachowało się ich najmniej – ok. 600, to jednak wystarczy, aby docenić ich piękno. Wystarczy udać się w okolice Bogatyni i z bliska im się przyjrzeć. Warto też poznać ciekawą historię ich powstawania i sposobu użytkowania.
Początki budownictwa przysłupowego na Łużycach sięgają XVI i XVII w., kiedy przybyli tu imigranci z Europy Zachodniej, szukając dla siebie nowego miejsca do życia.
Zetknęli się tu z tradycyjnym budownictwem słowiańskim opartym na domach z bali krytych słomą, który połączyli ze znaną sobie techniką wznoszenia domów o konstrukcji szachulcowej. Przez kilkaset lat pokolenia prostych wiejskich rzemieślników udoskonalały kombinację konstrukcji zrębowej, szachulcowej, murowanej i przysłupowej, dzięki czemu do dzisiaj możemy podziwiać efekty pracy ich rąk.
Domy przysłupowe stawiane były dla wszystkich warstw społecznych – zarówno dla ludzi majętnych, jak i uboższych.
Te pierwsze charakteryzowały się bogatą ornamentyką i zdobieniami, te drugie oczywiście miały prostszą budowę.
Budownictwo przysłupowe łączy się z rozwiniętym na Górnych Łużycach tkactwem. Niektórzy uważają nawet, że te domy wiejscy cieśle stawiali przede wszystkim na potrzeby łużyckich tkaczy.
Jedna z hipotez o genezie domów przysłupowych mówi, że ich konstrukcja tłumiła wibracje z warsztatów tkackich. Jednakże powstawały one również na terenach, na których tkactwem domowym się nie zajmowano.