W trosce o młode pokolenie

Polska męczennica Karolina Kózkówna była od niej starsza jedynie o cztery lata, gdy oddała życie w obronie dziewictwa. Zmarły na skutek choroby w wieku 24 lat patron młodzieży, Piotr Jerzy Frassati, łączył studia i głębokie życie duchowe. Poza zajęciami na politechnice znajdował czas na różaniec, adorację Najświętszego Sakramentu, lekturę i rozważanie Pisma Świętego. Znalazłoby się o wiele więcej docenionych przez Kościół młodych ludzi, ale warto zwrócić uwagę, że Kościół troszczył się o młodych, jeszcze zanim umarli.
Wychowanie i edukacja
Za przykład niech posłuży Jan Bosko, który pochodził z ubogiej, niepełnej, rolniczej rodziny. Żył w czasach przemian politycznych i gospodarczych we Włoszech. Być może niełatwe dzieciństwo sprawiło, że wkrótce po przyjęciu święceń kapłańskich poświęcił swoje życie młodym. Gromadził wokół siebie zagubionych młodych ludzi.
Uczył ich wiary, zapewniał dostęp do sakramentów świętych, ale dbał też o bardziej przyziemne sprawy. Założył Oratorium, w którym młodzi wspólnie mieszkali, pracowali, przygotowywali się do dorosłego życia i pracy zawodowej.
Aby kontynuować rozpoczęte przez siebie dzieło, ksiądz Bosko założył Towarzystwa Świętego Franciszka Salezego i Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki Wiernych. Oba zgromadzenia istnieją do dziś, a salezjanie i salezjanki dbają o dobre wejście w dorosłe życie młodych na całym świecie.
Zresztą już wcześniej Kościół dbał o edukację młodych. W średniowieczu powstawały szkoły klasztorne, katedralne i parafialne. To właśnie duchowni, często zakonnicy, zajmowali się edukacją. W kolejnych stuleciach jezuici zajęli się edukacją młodzieży szlacheckiej, a pijarzy dostrzegli potrzebę kształcenia mniej zamożnej młodzieży.
Kościół powstał w dniu Zesłania Ducha Świętego. Jezus przekazał naukę apostołom, oni swoim uczniom, oni swoim i… tak trwa to aż do dnia dzisiejszego.
Myślę, że warto w tym rozważaniu o Kościele sięgnąć do samego źródła, czyli Jezusa, bo to przecież Jego nauczanie kontynuuje Kościół. W dziewiętnastym rozdziale Ewangelii wg św. Mateusza opisane jest spotkanie Jezusa z bogatym młodzieńcem. Komentarz Jana Pawła II do tego fragmentu można znaleźć w pierwszym rozdziale encykliki Veritatis Splendor: „W młodzieńcu, którego imienia Ewangelia Mateusza nie podaje, możemy rozpoznać każdego człowieka, zbliżającego się […] do Chrystusa, […] i stawiającego Mu pytanie moralne” – pisze Papież w siódmym punkcie wspomnianej encykliki.
Tym bardziej myślę, że można owego „każdego człowieka” utożsamić z „każdym młodym człowiekiem”, który szuka sensu w życiu, zadaje pytanie, szuka drogi, którą będzie kroczył do końca życia. Jezus tego młodego człowieka, z jego pytaniami i wątpliwościami, nie odrzuca, ale udziela mu odpowiedzi i pozwala w wolności podjąć decyzję. Podobnej postawy można oczekiwać od Kościoła, który przecież Jezusa naśladuje.
Kościół troszczy się o wszystkich
Według mnie problem leży w złym sformułowaniu pytania. Na pytanie: czy wcześniej Kościół interesował się młodymi lub się o nich troszczył, odpowiedź może być tylko jedna: tak. Ale odpowiedź ta wymaga komentarza.
Dwa tysiące lat to długi okres – podzielony na co najmniej cztery epoki historyczne. Dużo się przez ten czas zmieniło i przekładanie dzisiejszego sposobu myślenia i współczesnych problemów na poprzednie stulecia jest według mnie po prostu nieadekwatne.
Światowe Dni Młodzieży to rzeczywiście dość młoda idea, ale kilkaset lat temu trudno byłoby je zorganizować.
Ludzkość nie dysponowała jeszcze tak zaawansowaną infrastrukturą – nie było samolotów, tanich autobusów lub studenckich promocji na bilety kolejowe. Nie było też mediów, które pozwoliłyby dotrzeć do tak wielu osób i powiadomiłyby je o nadchodzącym wydarzeniu. Z tego powodu niemożliwe też było przeprowadzenie przedsynodalnej ankiety wśród młodych.