ABECADŁO RODZINNE
Więzi rodzinne
Dom rodzinny to miejsce, do którego powinno chcieć się wracać. Aby tak było,
mieszkańców domu powinny łączyć więzi, a te z kolei budowane są przez
wspólne rytuały, dobre nawyki, wzajemne wsparcie i otwartość.
Aby zbudować pozytywną więź z własnymi dziećmi, najpierw trzeba dbać o to, by stworzyć udane małżeństwo. Na satysfakcjonujące życie małżeńskie składa się: umiejętność porozumiewania się, negocjowania, zrównoważenie emocjonalne obojga małżonków (tak zwana dojrzałość emocjonalna, osobowościowa), odpowiedzialność, umiejętność rozwiązywania problemów dnia codziennego, zdolność do miłości, a przede wszystkim zdolność przebaczania sobie każdego dnia. Ważne jest także okazywanie sobie wzajemnego wsparcia i pomocy w codziennych obowiązkach – tak by jeden z partnerów nie czuł się nadmiernie przeciążony, a przez to sfrustrowany, wykonywanie zadań zgodnie z powołaniem i rolami (męskimi, kobiecymi). Najważniejsza jest jednak miłość dwojga dorosłych ludzi; gwarantuje ona, że ich dzieci będą potrafiły w przyszłości kochać siebie i innych, osiągną pełną dojrzałość i rozwój w ważnych dziedzinach (emocjonalnej, intelektualnej, duchowej).
Brak miłości małżeńskiej, wzajemnego szacunku, przyjaźni, życzliwości jest zagrożeniem dla prawidłowego rozwoju dzieci.
By rodzina mogła prawidłowo funkcjonować, warto pamiętać o:
1. Czasie poświęconym całej rodzinie, dzieciom, a także o wyłącznym czasie dla małżonka, o autentycznym byciu ze sobą, wspólnym wykonywaniu pewnych czynności (np. sprzątanie, uprawianie ogrodu, wycieczki rowerowe), wspólnych posiłkach i rozmowach przy stole, pasjach lub też zwyczajnym pochyleniu się nad potrzebami, uczuciami.
2. Udzielaniu sobie wsparcia, rozmowie o uczuciach, przeżyciach, dającej odczuć miłość i życzliwość do wszystkich. Istotne jest okazywanie zrozumienia dla przeżyć dziecka, małżonka, nawet tych bardzo nieprzyjemnych (takich jak złość, smutek, żal, rozczarowanie). Wszystko, co składa się na komunikatywność; wyrażanie swoich potrzeb, oczekiwań, a także wsłuchiwanie się w potrzeby najbliższych, we wzajemnym szacunku, bez: wyzwisk, krytyki czy oskarżeń, wracania do minionych krzywd doznanych.
3. Pielęgnowaniu uczuć (takich jak miłość, przyjaźń) – pamięć o wspólnych uroczystościach, ciepłe słowa, wyrażanie słów uznania i komplementów, np. „lubię w tobie”, „spodobało mi się to, co zrobiłeś w minionym tygodniu”.
ILUSTRACJA MWM
To przez dobre słowa, a nie ciągłą krytykę mamy szansę na zbudowanie pozytywnej więzi, co wzmacnia wzajemną akceptację, mimo posiadanych słabości, wad.
4. Konieczna jest pamięć o uroczystościach, tradycjach, jak urodziny, rocznice ślubu, Dzień Matki, Ojca – są to święta rodzinne, które warto pielęgnować.
5. Rytuałach rodzinnych – jak niedzielne obiady, wspólne kolacje i posiłki przy stole, wspólna wieczorna modlitwa, mówienie sobie każdego dnia wieczorem czegoś miłego, wyrażanie uznania dla swych umiejętności nawet bardzo skromnych.
6. Budowaniu wzajemnego zaufania, przez powierzanie zadań i przywilejów stosownych do wieku dziecka; bezwzględne zaufanie do męża/żony (mimo doznanych nieraz krzywd, popełnianych błędów). Zaufanie realizuje się w codziennej pracy nad samym sobą i we wzajemnym przebaczaniu sobie, a w przypadku dzieci we wskazywaniu, jak można naprawić zło.
7. Wychowaniu do wolności, samodzielności, odpowiedzialności – nie przez przymus, gwałtowność, groźby, wrzaski, lecz jasne wyrażanie uczuć i oczekiwań, zauważanie uczuć drugiej osoby, dawanie wyboru (w zależności od wieku, w rozsądnych granicach), stanowienie konsekwencji, udzielanie informacji, jak można naprawić wyrządzone zło, powierzanie zadań.
Więzi rodzinne są tym, co pozwala nam czuć się bezpiecznie, z podniesioną głową odnosić zwycięstwo nad własnymi słabościami. Są jednocześnie wyzwaniem i zaproszeniem do odpowiedzialności w myśl słów: „stajesz się na zawsze odpowiedzialny za to, co oswoiłeś”.
ALEKSANDRA ASZKIEŁOWICZ
