Trzeźwe życie alkoholika

Szczęść Boże!” – radośnie wita mnie w drzwiach Basia, żona Zbyszka. Poprzednie małżeństwo Zbyszka – jedynie kontrakt cywilny – trwało krótko. Z tamtego związku jest córka, z którą ma bardzo dobre relacje.
Zbigniew nie ma dobrych wspomnień związanych z domem rodzinnym.
Rodzice, pochłonięci pracą, nie mieli dla niego czasu. W tej sytuacji „rodzinę” znalazł w kolegach. Był w 8. klasie, kiedy docenił „kojące” działanie alkoholu. Początkowo pił sporadycznie, z kolegami, jednak szybko uznał, że towarzystwo nie jest mu potrzebne.
W szkole średniej pił już w każdy weekend.
Prawdziwe picie zaczęło się w wojsku.
Później było już tylko gorzej. Rodzice czasem mówili, aby przestał pić, ale na niewiele się to zdało. „Za późno zaczęli reagować” – zauważa Zbyszek.
„Alkoholizm to choroba nie tylko pijącego, ale także całej rodziny i wszyscy muszą podjąć z nią metodyczną walkę” – podkreśla mężczyzna.
Nastał czas, kiedy alkohol stał się dla Zbyszka nieodłącznym towarzyszem każdego dnia. „Kładłem się spać z butelką, z butelką się budziłem” – wspomina. Wyrzucenie z pracy było kwestią czasu. Niewiele później, za jazdę po pijanemu, stracił prawo jazdy.
Wciąż miał dom, ale coraz częściej sypiał w piwnicach i melinach. Mógł pić, bo na koncie miał trochę pieniędzy.
Pewnego dnia, po nocy spędzonej w piwnicy, poszedł z „kolegami” wybrać z konta kończące się już pieniądze.
Beznamiętnie podał dowód osobisty kobiecie w okienku.
– Zbyszek! To ty?! – usłyszał.
Dopiero wtedy w pracownicy banku rozpoznał koleżankę z ławy szkolnej. – Co z tobą?
„Chociaż od dawna nie liczyłem się z opinią ludzi, wtedy najchętniej zapadłbym się ze wstydu pod ziemię – wyznaje mężczyzna. – Chciałem jak najszybciej uciec z tego miejsca. Po raz pierwszy dotarło do mnie, że jestem na dnie”.
Poszedł do domu. W drzwiach przywitała go zaskoczona matka, którą poprosił o pomoc. Tym razem rodzice stanęli na wysokości zadania i pomogli mu dotrzeć do poradni odwykowej. Zaczęło się mozolne wychodzenie z picia.
Po dziesięciu latach picia jego życie powoli nabierało kolorów.
Na pytanie o grupę AA (Anonimowych Alkoholików) Zbyszkowi rozjaśniają się oczy. „Ci ludzie stali się dla mnie drugą rodziną! – wyznaje. – Pomogli mi odkryć w sobie duszę, głębię”.