Tomasz Apostoł – spotkanie ze Zmartwychwstałym

Tomasz, jeden z dwunastu Apostołów Jezusa, miał przydomek Didymos, czyli bliźniak. Według źródeł apokryficznych to on zaniósł Dobrą Nowinę do Indii i tam zginął śmiercią męczeńską za wiarę.
W Ewangelii wg św. Jana spotykamy go w trzech wydarzeniach: w drodze do Betanii, kiedy jest gotowy pójść z Jezusem nawet na śmierć (J 11, 16), w ostatniej rozmowie z Panem, gdy pyta Go o drogę (J 14, 5), oraz w Wieczerniku po Zmartwychwstaniu Chrystusa (J 20, 24-29).
To ostatnie spotkanie, znane chyba najbardziej, powoduje, że często nadajemy Tomaszowi miano niedowiarka.
Pozostali Apostołowie widzieli już Zmartwychwstałego Pana, ale wtedy Tomasza nie było razem z nimi. Powstanie z martwych wydaje się temu bardzo praktycznemu i trzeźwo myślącemu mężczyźnie niedorzeczne. Dlatego stawia warunek: Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i ręki mojej nie włożę w bok Jego, nie uwierzę (J 20, 25).
Tomasz wątpi, więc chce dowodów. Jezus odpowiada na to z miłością – przychodzi ponownie do Wieczernika, jakby specjalnie dla Tomasza. Pozwala mu dotknąć swoich ran i przekonać się, że Jego powrót do życia jest faktem. To spotkanie owocuje głęboką wiarą i wyznaniem Tomasza: Pan mój i Bóg mój! (J 20, 28b).
Możemy się zastanawiać, jaka wiara jest bardziej wartościowa – ta od pierwszego spotkania ze Zmartwychwstałym, czy ta poparta bezpośrednim dowodem, dotknięciem ran – chyba jednak nie to jest najważniejsze. Jezus, jak widzimy na tym przykładzie, daje nam taką możliwość, jakiej każdy potrzebuje. Jednym pozwala się zobaczyć, innym pozwala się dotknąć. Jeszcze inni wierzą, choć nie widzieli ani nie dotknęli – tych nasz Pan nazywa błogosławionymi, czyli szczęśliwymi. Każdy otrzymuje łaskę, by uwierzyć. Bóg nikomu jej nie skąpi, nikogo jej nie pozbawia, ponieważ pragnie zbawienia i szczęścia wszystkich ludzi.