Wrocław zbudował się na nowo po 1945 roku jako miasto i jako wspólnota

Diagnoza społeczna potwierdza, że ponad 78% badanych mówi o tym, że przyjazd nowych mieszkańców do Wrocławia jest, ogólnie rzecz biorąc, korzystny (domyślnie: dla miasta i jego mieszkańców).
I muszę powiedzieć, że z tych wyników jestem dumny. Gdy dzisiaj patrzymy na ostatnie lata, które we Wrocławiu przyniosły rozrost nowych miejsc pracy za sprawą dużych inwestycji ze strony zagranicznych koncernów, jestem przekonany, że owe inwestycje przyrastały nie tylko dzięki lobbingowi władz miasta, ale także dzięki otwartej atmosferze naszego miasta. Gdyby ta była inna, po kilkunastu miesiącach ów „boom inwestycyjny” skończyłby się ze względu na niemożliwość odnalezienie się pracowników z całego świata w zamkniętym mieście. Tymczasem ta generalna atmosfera zbudowała nam tak silną markę, że nawet pojedyncze (zawsze skandaliczne, złe i silnie potępiane) przypadki zachowań dyskryminacyjnych nie odwróciły patrzenia na miasto w sposób pozytywny.
Miasto otwarte
To szalenie ważne. Dla wszystkich. Wrocław jako miasto otwarte, dalekie w sensie generalnym, tj. głosu większości mieszkańców – pozostaje w opozycji do nielicznej (choć niestety także, dzięki niektórym politykom, nazbyt głośnej) grupy ludzi bez wyobraźni, gotowych praktykować głęboko niechrześcijańską mowę nienawiści. Może jest to nasze nowe rozumienie „Twierdzy Wrocław” – miasta gotowego bronić swojej otwartości na przekór tym, którzy karmią nią własne lęki. Z tak ufortyfikowanego zdrowym rozsądkiem Wrocławia jestem dumny. Bo dzięki temu lepiej rozumiem, dlaczego naszego miasta nie ma na liście wyludniających się miejscowości. Dlaczego Wrocław daje nadzieję tym wszystkim, którzy przybywają doń z Polski czy zagranicy. I dlaczego Wrocław wciąż się rozwija. Te wszystkie górnolotne stwierdzenia przekładają się na bardzo przyziemne rzeczy. Więcej mieszkańców, to więcej miejsc pracy – tak, w tę stronę, rodzimy biznes i zagraniczne inwestycje łączy to, że mogą rozwijać się w miejscach, w których są w stanie pozyskać nowych pracowników, a o to przy spadającym bezrobociu zwyczajnie trudno. Rozwijający się biznes to większe wpływy z podatków do kasy miasta, a nowi młodzi mieszkańcy to nadzieja na to, że założą swoje rodziny i zostaną w naszym mieście, a co za tym idzie – nie będziemy musieli zamykać szkół czy przedszkoli. Młodzi mieszkańcy to wreszcie nadzieja na zbilansowany rozwój Wrocławia, w którym seniorzy nie będą pozostawieni sami sobie, bo wciąż będą wśród nas ludzie młodzi i pełni energii, także do towarzyszenia im właśnie.
Nowe wyzwania
Pozostaje duże wyzwanie do podtrzymania tych trendów, nadążenia za tymi dobrymi zmianami. Część zobowiązań leży po stronie urzędów i instytucji miejskich (nowe szkoły, przedszkola, sprawniejsza komunikacja miejska), część wymaga silnej współpracy z organizacjami pozarządowymi i wszystkimi mieszkańcami Wrocławia.
Jak choćby programy edukacji patriotycznej stojące w opozycji do myślenia nacjonalistycznego. Byłem szczęśliwy, czytając dokument episkopatu Polski Chrześcijański kształt patriotyzmu, którego redaktorem był biskup wrocławski Józef Kupny. Uważam zresztą, że rola Kościoła w budowaniu otwartego społeczeństwa jest nie do przecenienia, nie tylko dlatego, że samo chrześcijaństwo jest ze swojej natury otwarte na każdego człowieka i operuje w logice miłosierdzia oraz pomocy. Także ze względu na piękną współpracę tej Instytucji z bratnimi religiami, z Kościołem greckokatolickim czy wszystkimi tymi, którzy znajdują się w dzielnicy wzajemnego szacunku: prawosławnymi, luteranami czy gminą żydowską.
Otwarty Wrocław dla wszystkich jest zadaniem dla nas wszystkich. Musimy o niego dbać, by wciąż był miastem z naszych marzeń – nawet jeśli wciąż trochę mu do ideału brakuje. Ale jedyne „skończone” miasta na świecie to… te bezludne. My nie chcemy bezludnego Wrocławia.