Moja Niedziela

Ile razy czuliśmy się jak Jair lub kobieta cierpiąca na krwotok? Ile było takich chwil w naszym życiu, kiedy wydawało nam się, że możemy płakać, ale nic więcej nie zrobimy. Ile sytuacji, które nas przerastały? Bywa, że czujemy się jak ojciec tej dwunastoletniej dziewczynki, którego dziecko umiera. Pismo Święte uświadamia nam jednak, że dla Boga nie ma sytuacji beznadziejnych. Jezus nie jest bezradny. Jezus postanawia wziąć śmierć tej dziewczynki na siebie. Kiedy jej bowiem dotknął – zgodnie z obowiązującymi przepisami – zaciągnął jej nieczystość na siebie.
Podobnie było z kobietą cierpiącą na krwotok. Ona była umarła dla kultu. Jezus pozwalając na to, by go dotknęła, zgodził się przyjąć jej nieczystość. To jest niezwykłe – każdą naszą śmierć, każde nasze wykluczenie, upokorzenie, grzechy, których się wstydzimy, czy z którymi nie potrafimy sobie poradzić, upadki, które powodują nasze frustracje, czasem zniechęcenie – Jezus bierze na siebie.
Żeby jednak to się wydarzyło, trzeba Jezusa spotkać na sposób osobisty. To znaczy trzeba go dotknąć. Jezus przeciskał się przez tłum, który Go dookoła ściskał. Ludzie ocierali się o Niego, ale Go nie dotykali. Można całe życie być w tłumie, można Kościół traktować jako tłum i jedynie się o Jezusa ocierać i nigdy Go nie dotknąć. Jeśli chcesz Go dotknąć, to znaczy decydujesz się na spotkanie, które jest osobiste. Wszyscy Go naciskali, ale tylko ona Go dotknęła. Musisz Go dotknąć. Będąc w tłumie można być blisko, ale to cię nie uzdrowi. To niczego w tobie nie zmienia. Stoisz na wyciągnięcie ręki od kogoś, w kim jest zbawienie. Musisz Go dotknąć, żeby przekazać Jezusowi to, z czym sobie nie radzisz.

Opis posłania dwunastu przez Jezusa doskonale łączy się z pierwszym czytaniem, w którym padają słowa proroka Amosa: „Jestem pasterzem i tym, który nacina sykomory”. Św. Bazyli Wielki zauważył, że sykomora jest drzewem, które rodzi wiele owoców, jednak przed zbiorem powinny one zostać nacięte, wówczas dojrzewają w ciągu kilku dni. Bez tego zabiegu nie będą miały smaku. Nabierają go tylko wtedy, gdy wycieknie z nich sok. Papież Benedykt XVI, nawiązując do tego obrazu, porównał owoce sykomory do ludzi niewierzących, albo żyjących daleko od Boga. Mówił, że jest ich wielu. Są obok nas. Mogą być bardzo dobrymi i wrażliwymi osobami. Mogą być niezwykle wartościowi.
Jednak brakuje im „smaku”. Muszą zostać „nacięci przez Słowo Boże”. Jak w przypadku owocu sykomory dokonująca się przemiana nie niszczy jego substancji, a owoc pozostaje owocem, tak nacięcie wszystkiego, co niesie „współczesny świat”, Słowem Bożym może sprawić konieczne oczyszczenie oraz prowadzić do dojrzewania i uzdrowienia.
Ten obraz ukazuje miejsce ludzi wierzących w świecie.
Po pierwsze – interwencja musi przychodzić z zewnątrz.
Żaden owoc nie jest w stanie się sam naciąć. W związku z tym chrześcijanie muszą być obecni w świecie. Nie mogą się od tego świata izolować i zamykać we własnych gettach.
Mają iść – jak mówił Jezus – do wszystkich. Po drugie – ich zadanie polega na tym, by nacinać, a nie na siłę uzdrawiać owoce. To nie do nich należy kontrolowanie dojrzewania, badanie jakości wyciekającego soku czy ocena stanu owocu.
On ma głosić Boże Słowo i pozwolić temu Słowu żyć, działać i przemieniać świat swoją mocą.

Już pierwsze zdanie fragmentu Ewangelii czytanej w tę niedzielę bardzo wiele mówi. Wskazuje na miejsce rozmnożenia chleba. Jeszcze mocniej widzimy to w opisie św. Mateusza. Tam zostaje sprecyzowane, że Jezus dokonuje rozmnożenia chleba po wschodniej stronie Jeziora Galilejskiego. Ewangelista zapisze, że przemierzał posiadłości Dekapolu. To znaczy, że miejscem rozmnożenia chleba były tereny zamieszkane nie przez pobożnych i religijnych Żydów, ale przez pogan – ludzi wykluczonych, którzy byli poza ówczesną wspólnotą religijną. Tam Chrystus zaprowadził uczniów. Wszedł do świata pogan i w tym świecie głosił Słowo Boże, uzdrawiał chorych i jakby w punkcie kulminacyjnym dokonał znaku, który zapowiadał Eucharystię. To pokazuje, że my nie możemy cieszyć się tym, że jesteśmy na Mszy św., nie myśląc o tych, których z różnych powodów na tej Mszy św. nie ma. Nie chodzi bowiem o to, byśmy sobie posiedzieli godzinę we własnym gronie. Dziś często stawia się pytanie: „Kto może, a kto nie może przystępować do Eucharystii?”.
Tymczasem dla nas – chrześcijan – ważniejsze powinno być pytanie: „jak dawać Jezusa tym, którzy z różnych powodów Go nie znają, albo którzy Go nie przyjmują?”.
Bo nasze parafie nie są i nie mogą być urzędem celnym.
Mamy być głosicielami Dobrej Nowiny, a nie strażnikami Dobrej Nowiny, a tym bardziej – używając porównania znanego zapewne starszym czytelnikom – „cieciami” Dobrej Nowiny.

Zastanawiam się, co by powiedział chłopak zakochany w dziewczynie, gdyby ta powiedziała mu, że jest z nim dlatego, że każdego dnia otrzymuje od niego miłe prezenty. Jest blisko niego, spędza z nim czas, rozmawia, pozostaje mu wierna, bo ciągle od niego coś otrzymuje.
Jak długo przetrwałby taki związek, który byłby iście niemal handlowym kontraktem. Podobnie zastanawiam się, patrząc na oburzenie Pana Jezusa, który wypomina sobie współczesnym, że nie poszukują Go dla niego samego, lecz dlatego, że dostali chleb i napełnili swoje żołądki. To jest odwieczny problem: chcesz czegoś od Boga czy chcesz samego Boga? Duński filozof Søren Kierkegaard w swoich dziennikach miał zapisać, że świat dzisiaj przypomina łódź, na której ster przejął kucharz.
Często do tego obrazu odwoływał się papież Benedykt XVI, tłumacząc, że wielu dziś nie interesuje już, dokąd płyną.
Nie chcą też słuchać, jakie grożą im niebezpieczeństwa.
Za to jedyną informacją, jaka ich ciekawi, jest ta: co będą jedli na obiad. To ludziom zdaje się wystarczać. Można odnieść wrażenie, że nie inaczej było za czasów wędrówki narodu wybranego z Egiptu i że niewiele zmieniło się w czasach, kiedy Pan Jezus przemierzał Ziemię Świętą.
Izraelitom wyzwolonym z niewoli szybko zaczęło brakować tego, że w Egipcie „zasiadali przed garnkami mięsa i jedli chleb do syta”. Nie było dla nich ważne, jak ich traktowano, jaki był ich status społeczny. Liczyło się jedno – mieli pełne żołądki. Ilu ludzi jest gotowych zgodzić się na niewolę, za (dosłownie i w przenośni) „napełniony żołądek”?

Słuchając różnych kaznodziejów, odnosiłem wrażenie, że chrześcijaństwo jest swoistego rodzaju układem z Bogiem, polegającym na tym, że dziś na ziemi ma być mi źle, mam cierpieć, smucić się, unikać wszystkiego, co daje mi szczęście. Za to po śmierci, gdzieś kiedyś będę miał raj. Coś w rodzaju kontraktu z zakładem ubezpieczeniowym, działającym na zasadzie: dziś inwestuj i odkładaj, kiedyś skorzystasz. Kiedy słyszymy, że Eucharystia jest pokarmem na życie wieczne, wielu przyjmuje, że dziś muszę świętować niedzielę, przychodzić na Msze Święte, a za to kiedyś Pan Bóg mi wynagrodzi. Ten obraz burzy Jezusowe stwierdzenie, które pada w czytanym dziś fragmencie Ewangelii: „Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne”. Warto zwrócić uwagę, że Chrystus nie używa
czasu przyszłego. Nie mówi: „będzie miał życie wieczne”, ale „ma” – „już ma życie wieczne”. I tak naprawdę dopiero teraz możemy zrozumieć, że Bóg nikogo nie potępia. Bóg pozostawia człowiekowi wolny wybór. Możesz mieć życie wieczne w sobie tu i teraz, na ziemi… albo możesz z niego rezygnować. Nasza przyszłość nie zdecyduje się gdzieś kiedyś. Ona decyduje się dziś.