Warto…

W zasadzie każdy z nas zgodzi się, że życie jest cudem.
Cudem samym w sobie. Możliwość smakowania go na każdym etapie jest wartością niepoliczalną. Na co dzień jednak żyjemy szybko i roszczeniowo. I tylko ten, kto choćby przez chwilę miał poczucie utraty życia, tego, że wszystko może się nagle uciąć i przemielić na proch, jak śpiewa Roguc, ten dopiero zaczyna doceniać wszystkie kształty, barwy, dźwięki i smaki. Dorota Łosiewicz w książce Życie jest cudem (Wyd. Esprit, Kraków 2017) w sposób subtelny i taktowny spowalnia nasz permanentny owczy pęd i kierunkuje uwagę na historie ludzi – być może nieważne dla świata – dla których ich historie były całym światem. Dziewięć reportaży. Intymnych, wzruszających, emocjonalnych… Łosiewicz oddaje głos swoim bohaterom.
A oni opowiadają o walce i zwątpieniu, o bólu i wyborach, o wierze i zwycięstwie – czasem spektakularnym, czasem cichym i pokornym. Książka mówi o ludziach w obliczu cudu poczęcia i narodzin. Jednak tu nic nie jest łatwe. Nie ma kolorowych śpioszków, kołyski i pluszaków. Każdy dzień jest wyborem. Wyborem życia. To walka o każdy oddech i bicie serca najpierw nienarodzonego, a potem często przedwcześnie urodzonego malucha. Książka jest o miłości i o czułości. O zasadach, które wydają się urastać do rangi heroizmu. Jednak nie znajdziecie tu patetyczności, taniej ckliwości czy morałów. Wszystko jest boleśnie prawdziwe. Bez nadęcia. Pewnie dlatego tak mocno wzrusza i dotyka. Pozwala zatrzymać się i z dystansu popatrzeć na cud egzystencji i perspektywę „niebycia”.
Autorka sankcjonuje życie jako wartość nadrzędną. Sama jest matką czwórki dzieci. Przeczytajcie tę książkę i nie dajcie światu krzyczeć, że życie ułomne jest życiem niepotrzebnym.
Życie jest cudem. Każde. Bez wartościowania. Zawsze pro life. Jak powiedział św. Augustyn: „Raz wybrawszy, zawsze wybierać muszę”.

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Miejscowość znajduje się w południowej części powiatu kamiennogórskiego. Warto tu zajrzeć zarówno z powodu klasztoru, nazywanego europejską perłą baroku (czeka na wpisanie na listę UNESCO), jak i pięknych sudeckich okolic.
Widoczne z dali monumentalne wieże górujące nad zabudowaniami Krzeszowa wyznaczają pielgrzymom i turystom cel ich wędrówki. To bazylika pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, najważniejszy obiekt pocysterskiego zespołu klasztornego. Cystersów do Krzeszowa sprowadził i ufundował opactwo w 1292 r. Bolko I Surowy, książę świdnicko-jaworski. I tak losy cystersów nierozerwalnie złączyły się z ziemią krzeszowską. Nie ominęły ich trudne momenty związane z historią Śląska.
Po wojennych zniszczeniach zawsze jednak klasztor odbudowywano.
W czasach kontrreformacji zespół klasztorny przebudowano w stylu barokowym. Wzniesiono kościół św. Józefa, którego sklepienia oraz ściany nawy i prezbiterium freskami ozdobił mistrz śląskiego baroku M. Willmann. Większość malowideł odnosi się do postaci św. Józefa, jego przodków i Świętej Rodziny. Na uwagę zasługują dwa cykle malowideł w kaplicach bocznych: siedem radości i siedem smutków św. Józefa. W prezbiterium znajduje się wielka (30 × 9,5 m) scena „Pokłonu Trzech Króli”. W sumie mamy tu ponad 50 malowideł ściennych, które tworzą największy zbiór fresków na północ od Alp.
Równie ciekawa jest bazylika pw. Wniebowzięcia NMP, której budowa wiąże się z powstaniem w pobliskiej Kamiennej Górze protestanckiego Kościoła Łaski. Ówczesny opat nakazał rozbiórkę gotyckiego kościoła klasztornego, aby na jego miejscu od podstaw wznieść świątynię, która przyćmi ewangelicką konkurencję.