Zesłanie Ducha Świętego

Pięćdziesiąt dni po Zmartwychwstaniu Chrystusa doświadczamy kolejnego wielkiego cudu – zesłania Ducha Świętego, które oznacza początek Kościoła.
Kiedy Jezus wracał do Boga Ojca w niebie, kazał swoim Apostołom czekać na przyjście Ducha Świętego i nie podejmować działania bez Niego. Obiecał im Go jeszcze przed swoją męką – On miał ich wszystkiego nauczyć, przypomnieć to, co mówił Jezus, będąc na ziemi, dać im odwagę i inne dary potrzebne, by mogli kontynuować Jego misję.
Uczniowie razem z Maryją zbierali się na modlitwę w Wieczerniku w Jerozolimie, tam gdzie odbyła się Ostatnia Wieczerza z ich Mistrzem. Dziesięć dni po wstąpieniu Chrystusa do nieba również tam byli. Nagle stało się coś niezwykłego. Wszyscy usłyszeli dziwny szum – przypominał odgłos wichury i dochodził z nieba. Całe pomieszczenie wypełniło się tym szumem i wiatrem. Zebrani zobaczyli płomyki, które rozdzielały się i zatrzymywały nad głową każdej osoby.
W ten sposób wszystkich obecnych napełnił Duch Święty, którego posłał Bóg Ojciec, zgodnie z obietnicą Jezusa.
Dzięki temu otrzymali Jego moc i nadzwyczajne dary.
Przemiana, jaka wskutek tego nastąpiła w uczniach, była niezwykła. Niczego i nikogo już się nie bali, wyszli odważnie z domu i zaczęli głosić Dobrą Nowinę o tym, że Chrystus zbawił wszystkich ludzi.
W stolicy przebywało wtedy bardzo wielu Żydów mieszkających na co dzień w różnych krajach świata i posługujących się różnymi językami. Ich zdumienie było ogromne, ponieważ każdy słyszał swój język ojczysty. Apostołowie mówili do nich językami, których wcześniej nie znali. To Duch Święty udzielił im swego daru, aby zgromadzeni mogli rozumieć słowa opowiadające o wielkiej miłości Boga do człowieka i o Jego działaniu.
Od tej pory uczniowie Jezusa stali się prawdziwymi świadkami swojego Pana.