Warto…

Okres po Soborze Watykańskim II zaznaczył się w teologii katolickiej rozbudzeniem zainteresowań demonologicznych.
Wybuchła dyskusja, która przybrała formę teologicznej kontrowersji. Z jednej strony zaistniała fala szerokiej „diabelskiej eksplozji”. Z drugiej uformowała się teza wprost negująca istnienie szatana. Warto w tym kontekście sięgnąć po świadectwo Simone Morabito, włoskiego profesora psychiatrii. W swej książce Psychiatra w piekle zebrał obszerny materiał na temat chorób psychicznych spowodowanych przez szatańskie opętanie.
Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa AA w 2012 r. w Krakowie. Morabito przez długi czas sceptycznie podchodził do istnienia osobowego zła. Nie wierzył, iż szatan ma realny wpływ na życie człowieka. Przebiegunowanie opiniowania przyniosły wstrząsające przypadki pacjentów, które opisał. Mimo że za autorem przemawia praktyka i autorytet, pozwolę sobie wejść w polemikę i zauważyć, iż szatan nie tak często ucieka się do tak spektakularnych represji. Cywilizacja wytworzyła mu wiele możliwości osaczania – inżynieria genetyczna, źle pojęty humanizm, obiegowe schematy myślenia i wartościowania, kult idoli, kosztowna moda czy handlowe iluzje. Lista nie ma końca.
Nie musi uciekać się do tego krańcowego przejawu swej wyższości, czyli do opętania. Natomiast autor wszędzie węszy wpływ szatana. A przecież wiele spraw przypisywanych działaniu demona można wyjaśnić przyczynami fizycznymi i medycznymi. Choć oczywiście symetryczna tendencja przesady i wyjaśnianie tego, co demonologiczne, radykalnie i arbitralnie za pomocą psychologii, też jest ślepym zaułkiem. Dlatego warto sięgnąć do Morabito.
Uzmysławia, że szatan to nie folklor. Nie śmiech i nie groteska. To ciągle aktualny przeciwnik. Choć akt wiary odnosi się wyłącznie do Boga i nie powinniśmy wierzyć w diabła w sensie teologicznym, to pamiętajmy, że on jest i tkwi w szczegółach.

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Kopalnie i huty zapewniły rozwój przemysłowi metalowemu, który okazał się niezbędny dla rozwoju kolei. Ale bez pomocy kolei ani kopalnie, ani huty nie sprzedałyby swoich wyrobów. Wszystko było ze sobą powiązane i wspólnie pracowało na dalszy rozwój regionu. Każda gałąź dolnośląskiego przemysłu korzystała z dobrodziejstw rewolucji przemysłowej. Wystarczy dla przykładu wymienić młyny zbożowe, jak np. Młyn Hilberta w Dzierżoniowie, zakłady produkujące porcelanę w Wałbrzychu oraz Jaworzynie Śląskiej, budowniczych zapór i elektrowni wodnych Bystrzycy w Lubachowie, na Bobrze w Pilchowicach oraz na Kwisie w Leśnej. Do dzisiaj pracują w nich elementy z początku XX w. Warto też wiedzieć, iż ostatnia z wymienionych elektrowni jest najstarszą elektrownią wodną w Polsce.
Hale produkcyjne, bocznice kolejowe, górnicze szyby, zakłady przemysłowe, zabytkowe maszyny i urządzenia – wiele z nich dotrwało na Dolnym Śląsku do naszych czasów i składają się na nasze dziedzictwo kulturowe. Warto je chronić, warto je przybliżać, warto je poznawać. Starsi mogą powspominać dzieciństwo czy młodość, a młodsi zakosztować żywej historii w tych przedmiotach, urządzeniach i przyrządach – można bowiem ich dotknąć, poczuć je i odkryć tajemnicę działania.
Liczne nagromadzenie obiektów dziedzictwa przemysłowego na Dolnym Śląsku wręcz wymusza działania na rzecz jego ochrony oraz upowszechniania.