Warto…

Kwiecień. Apoteoza potęgi życia. Pierwotny impuls odrodzenia wszechrzeczy. Pora duchowych porządków. By przebudzić się na rzeczywistość, sięgnijcie po książkę Helena. Misja możliwa (Wydawnictwo Salvator, Kraków 2018). Autorami są trzebniczanie – Ewelina Gładysz i Przemysław Radzyński. Wspomnienia o śp. Helenie ujęli w ramy 24 wywiadów, które przekraczają granice tradycyjnej biografii. Helenę widzimy oczami rozmówców.
A opowiadają o niej m.in.: rodzice, wujek biskup, chłopak, Anita – wolontariuszka, która razem z nią wyruszyła na misję, jej siostra – Teresa, przyjaciele z duszpasterstwa i wolontariatu, siostry zakonne z boliwijskiej Cochamby.
Autorzy zapraszają nas do osobistego świata wspominających.
Mamy dostęp do spraw poufnych. Odczuwamy razem z respondentami ból i tęsknotę po Helenie. Staje się ona dla nas kimś bliskim. Poznajemy osobę zawsze otwartą na drugiego człowieka. Uśmiechniętą, aktywną.
W jej postawie życiowej dominowała życzliwość i prostota.
Przy tym była niezwykle inteligentna. Stypendystka Leweston School w Sherborne w Wielkiej Brytanii, gdzie zdała maturę. Studiowała na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w języku angielskim. Po studiach pracowała jako stewardessa. Wreszcie realizowała się jako misjonarka.
Organizowała półkolonie dla dzieci na Węgrzech i w Rumunii.
Uczestniczyła w misji w Zambii. Była koordynatorką ŚDM. 8 stycznia 2017 r. wyjechała z koleżanką na misję do Boliwii. Zginęła ugodzona nożem w nocy z 24 na 25 stycznia w czasie napadu na ochronkę. Po lekturze skonfundowanie.
Jak w czasie tak krótkiego życia można było wypełnić tak efektywnie powierzoną misję. Przeczytajcie tę książkę. Wyrwijcie się z letargu i zacznijcie „misję życie”.
W tym świątecznym czasie życzę, by myśl Johna Lennona „Życie to coś, co się zdarza, kiedy jesteśmy zajęci czymś innym” nie była waszym udziałem.

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Boleslawiec, wiadukt kolejowy

Gdy mówimy o rozwoju przemysłu, górnictwa, hutnictwa i w ogóle techniki, to bardziej myślimy o Śląsku Górnym niż Dolnym. Czy słusznie?
Pomyślmy choćby przez chwilę o pięknych dolnośląskich rezydencjach: i tych, które zachowały się do naszych czasów, i tych, które możemy oglądać już tylko na starych zdjęciach lub obrazach. Musieli je przecież budować i utrzymywać ludzie bardzo bogaci. Wiele rodów śląskich swoją potęgę finansową budowało od pokoleń, ale też sporo pałaców powstało za sprawą ludzi, których majątek powstał podczas rewolucji przemysłowej XVIII i XIX w. To w większości byli wizjonerzy, dzięki którym dolnośląski przemysł zaczął się bardzo szybko rozwijać. Warto pamiętać, że dolnośląskim przedsiębiorcom zawdzięczamy wybudowanie pierwszej na całym Śląsku (i na obecnym terytorium Polski) drogi żelaznej. A w ciągu kolejnych niecałych 100 lat doprowadzono tory już do każdego dolnośląskiego powiatu.
O ile nie było to trudne w terenie nizinnym, to już na obszarach górskich inżynierowie musieli przerzucić wiele mostów nad rwącymi rzekami, wydrążyć tunele w twardych sudeckich skałach, zbudować nasypy, zrobić przekopy. Te perełki kunsztu budowniczych sprzed ponad wieku do dzisiaj zachwycają swoim rozmachem, pięknem, dbałością o detale architektoniczne, a także idealnym wkomponowaniem w otoczenie. Bo jak nie podziwiać liczącego ponad 170 lat prawie półkilometrowego kamiennego mostu na Bobrze w Bolesławcu?
Albo widoków z ciągle czynnej linii z Kłodzka do Kudowy-Zdroju wijącej się wśród gór, wpadającej w tunele, aby zaraz z wysokiego mostu w Lewinie Kłodzkim spoglądać na umykające kilkadziesiąt metrów niżej zabudowania? A może z oddali podziwiać na kratownicowym moście w Ludwikowicach Kłodzkich buchający dymem parowóz z podczepionymi do niego stuletnimi wagonami z Muzeum Przemysłu i Kolejnictwa w Jaworzynie Śląskiej? W samym zaś muzeum wstrzymać oddech przed trzydziestoma parowymi kolosami, obrotnicą zdolną z łatwością je przenosić na różne tory i warsztatami, w których czas zatrzymał się w ubiegłym wieku…