Moja Niedziela

Setki razy czytałem krótki fragment 10. rozdziału Dziejów Apostolskich, który otrzymujemy w pierwszym czytaniu, i odbierałem go jako wzorcową mowę apostoła, który głosi Zmartwychwstanie Jezusa. Wszystko w niej jest: świadectwo o czynach Jezusa, Jego męce i śmierci, a przede wszystkim świadectwo wiary w to, że Chrystus żyje. Jak to się stało, że umykał mi niezwykle ważny szczegół, a mianowicie miejsce wygłoszenia tej mowy. Dom Korneliusza w Cezarei Nadmorskiej. Jakkolwiek sama Cezarea jest miejscem przepięknie położonym i na pewno mogła spełniać wówczas wszelkie warunki kurortu, w którym wakacje all inclusive pozostawały dla wielu szczytem marzeń, to jednak Piotr nie wybrał się tam w celach turystyczno-wypoczynkowych. Piotr poszedł tam, bo kazał mu Duch Święty, a najchętniej wcale by się do Cezarei nie wybierał, a tym bardziej nie miał zamiaru wchodzić do domu Korneliusza. Był on bowiem rzymskim oficerem, a więc dowodził armią, która okupowała Ziemię Świętą. Tu nie tylko chodzi o to, że był poganinem, ale był także wrogiem pod względem – nazwijmy to – politycznym.
A Duch Święty mówi, że Piotr ma pójść i ochrzcić Korneliusza, czyli wprowadzić do wspólnoty Kościoła kogoś obcego, niemal pod każdym względem po ludzku do niej zupełnie niepasującego. Po ludzku tak, ale nie po Bożemu. Bóg nie widzi w Korneliuszu poganina, rzymskiego żołnierza, okupanta. Bóg widzi w nim swoje dziecko, za które Jezus oddał życie. Fakt, że ten fragment Pisma Świętego czytamy w jednym z najważniejszych dni roku liturgicznego, jest znakiem, że Zmartwychwstania nie świętujemy dla samych siebie. Te święta nie są po to, by je obejść i dobrze się poczuć.
One mają nas uczyć patrzeć na innych po Bożemu i słuchać Ducha, który posyła nas do tych, których (być może) uznaliśmy za kompletnie do nas niepasujących.

Kilka razy pada w dzisiejszej liturgii słowa termin „świadek” i wiele razy podkreślałem to, iż różni się od terminu „biegły”, mimo że oba mają prawnicze korzenie. Świadek jest kimś, kto doświadczył, zobaczył, przeżył i może zaświadczyć. Biegły posiada wiedzę, którą może się podzielić. Dziś warto pójść krok dalej i zapytać – o czym mają świadczyć uczniowie Jezusa? Dziś Pan wyjaśnia to swoim apostołom, tłumacząc, iż na Nim spełniają się Pisma, podkreślając, że „w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom”.
Piękne jest to zdanie, bo ono najpierw uświadamia, że w imię Jezusa nie głosi się potępienia, odrzucenia czy wykluczenia kogokolwiek, ale odpuszczenie grzechów i nawrócenie, czyli to, że w naszym życiu nie wszystko jest stracone, że nasz Bóg jest Bogiem drugiej szansy, że jest gotowy podać rękę, uzdrowić, pomóc wstać… I o wiele ważniejsze od samej treści, jaka ma być głoszona, jest to, że jeśli uczeń ma być świadkiem – sam musi na sobie doświadczyć, że Bóg mu odpuścił grzechy, Bóg go podniósł, Bóg dał mu drugą szansę. Inaczej pozostanie teoretykiem (może nawet dobrym, ale zawsze teoretykiem) od Bożego działania, ale nigdy świadkiem.

Setki razy rozmawiałem z ludźmi załamanymi z powodu tego, iż ich postanowienia poprawy przynoszą tak mizerne skutki. Uda się wytrwać dzień, dwa, tydzień, a później wszystko wraca „do normy”. I widzę zdumienie na ich twarzach, kiedy słyszą ode mnie: „bo nie ty masz się poprawiać”. Jest w nas taka pokusa, by samemu się dopilnować, poćwiczyć, osiągnąć efekt, a później podejść z tym do Boga i powiedzieć: „Zobacz – udało mi się”. Nie wiem, na co wówczas liczymy, ale domyślam się, że na pochwałę, pogłaskanie po głowie, a może także na jakąś nagrodę… Tymczasem dzisiejsza Ewangelia mówi jasno, że to nie ja mam się poprawiać… Ja mam powiedzieć: „Jezu, Ty mnie poprawiaj, naprawiaj, a ja będę na tyle, na ile potrafię, trzymał się blisko Ciebie…”.