Warto…

Życie to sinusoida. Mieszanina klęsk i triumfów. I zwłaszcza gdy jesteśmy „na tarczy”, potrzebujemy zapewnienia, że zawsze jest jakieś wyjście. Z taką promesą wychodzi do nas ks. Stanisław Adamiak – młody kapłan z diecezji toruńskiej, pracownik Uniwersytetu Warszawskiego. W swojej książce Zawsze jest Wyjście zaprasza nas na rekolekcje z Księgą Wyjścia. Autor przypomina, że to właśnie Exodus jest określany jako Ewangelia Starego Testamentu. Opowiada ona o Bogu, który interweniuje w historii, by wyzwolić swój lud. Analogia jest więc oczywista. Książka ukazała się w 2017 r. nakładem wydawnictwa Biblioteka „Więzi”.
Składa się z 15 rozdziałów, orientujących się wokół wydarzeń tworzących historię Narodu Wybranego: Niewola, Plagi, Manna, Przymierze, Ziemia Obiecana i Pustynia.
Każdy rozdział rozpoczyna się cytatem z Pisma św., który kierunkuje dociekania. Celem autora jest zademonstrowanie aktualności historii zbawienia. Unaocznienie, że nasz Bóg jest Bogiem historii, a historia zbawienia ściśle związana jest z historią ludzką. Ks. Adamiak często sięga do kontekstów historycznych, by udowodnić, że tych dwóch historii nie da się rozdzielić. Autor korzysta z tekstów literackich: Twardowskiego, Lechonia, Herberta. Raz „robi wycieczki” do filmów Barei, by za chwilę przewodnikami po świecie wiary uczynić bohaterów Władcy pierścieni Tolkiena. Wszystko z koronkową lekkością. Sprawnie zamyka pietystyczność myśli w łatwym przekazie. Głosi tym samym wyborne rekolekcje, po których zostajemy z przeświadczeniem, że nawet na zgliszczach odradza się życie.
Porażka i grzech nie są intencją człowieka. Bóg, który jest w historii, jest Bogiem z nami i zawsze znajdzie jakieś wyjście. Książka jest lekturą uniwersalną. Ks. Adamiak ma tak duży szacunek do czytelnika, że każdy odnajdzie coś dla siebie i odnajdzie siebie. Jak to po efektywnych rekolekcjach. Polecam. ●

AGNIESZKA BOKRZYCKA

W odległym Świnoujściu, niemal gdy tylko zjedziemy z promu, ukazuje się nam drogowskaz „Jakuszyce 501 km”. Tak daleko sięga sława tego dolnośląskiego zakątka, leżącego na krańcu naszego województwa, w miejscu gdzie Karkonosze się obniżają i przez Przełęcz Szklarską pozwalają przeprawić się do Czech lub udać się do ponoć najzimniejszego miejsca w Polsce – Łąki Izerskiej.
Jakuszyce przeżywają kolejną młodość. Z tego miejsca, o interesującej historii, a zarazem będącego doskonałym punktem wypadowym, można wyruszyć na poznawanie urokliwych miejsc w pobliżu polsko-czeskiej granicy.
Wyjaśnić trzeba, iż przywołany na początku drogowskaz, o czym wiedzą mieszkańcy i włodarze Szklarskiej Poręby, wprowadza trochę w błąd, sugerując, iż Jakuszyce są samodzielną miejscowością. Tak było dawniej, a obecnie to część Szklarskiej Poręby, położonej u stóp Karkonoszy.
Jakuszyce jednak zwrócone są w kierunku Gór Izerskich, stanowiąc jakby bramę do Gór Izerskich, ich szczytów, torfowisk, rzek i dolin. Dotrzemy tam, wdrapując się na Przełęcz Szklarską rowerem, samochodem czy pociągiem.
Mało kto wie, że Szklarska Poręba Jakuszyce to najwyżej położona w Polsce stacja kolejowa. Leży na wysokości 886 m n.p.m., czyli o ponad 50 m wyżej niż dworzec w Zakopanem! Pierwszy pociąg dowiózł tu turystów na początku XX w. (1902) i od tej pory regularne kursy pomiędzy Szklarską Porębą a obecnym Kořenovem udostępniały coraz większym rzeszom turystów zachodnie Sudety – czeskie i śląskie. Połączenie było tak popularne, że nie minęło pół dekady od zakończenia Wielkiej Wojny, a pasażerów z Berlina, Wrocławia czy Jeleniej Góry zaczęły przywozić pociągi elektryczne. Niestety II wojna światowa także tu odcisnęła swoje piętno, a granica między Czechosłowacją i PRL została zamknięta na wiele lat. Zardzewiałe tory porosła trawa… Dopiero w 2010 r., dzięki staraniom Urzędu Marszałkowskiego Województwa Dolnośląskiego, udało się samorządowi wojewódzkiemu