Moja Niedziela

Trzeba było niemałej odwagi (żeby nie powiedzieć bezczelności), żeby zachować się jak trędowaty, o którym dziś słyszymy. Prawo nakazywało mu trzymać się z daleka od zdrowych, nie zbliżać się do nich, a tym bardziej nie prowokować żadnego kontaktu fizycznego.
Oczekiwano od nich, że usuną się ze społeczności i nie będą narażać innych na zarażenie się tą nieuleczalną chorobą.
Tymczasem ten jakby nic sobie z tego nie robił. Zupełnie lekceważy prawa zapisane przez ludzi. Przychodzi do Jezusa i jeszcze pada przed Nim na kolana (czyli jakby zagradzał mu drogę – nie pozwala Jezusowie przejść). Wie, że tylko w taki sposób może oczekiwać jakiejś przemiany w swoim życiu.
Ile razy paraliżuje nas strach przed tym, co sobie inni o nas pomyślą? Ile razy powstrzymujemy się od podjęcia ważnych decyzji ze względu na opinie ludzi? Ile razy nasze problemy wynikają z tego, że staramy się zaspokoić oczekiwania innych wobec nas? A może właśnie w takich chwilach potrzebujemy tej bezczelności, która była w trędowatym, by wyjść przed szereg i spojrzeć w oczy Jezusowi.
Oczywiście jeśli jeszcze oczekujesz jakiejś przemiany w życiu, bo do trądu też można się przyzwyczaić.

Najczęściej patrzymy na Pana Jezusa jako na tego, który był silny, zdrowy, pewny siebie, nie odczuwał lęku ani strachu przed ludźmi. Niektórzy kaznodzieje mówią nawet „najtwardszy z twardych” i chyba nie ma w tym żadnej przesady. To Chrystus jest ukazywany jako ten, który umacnia, pociesza, podaje rękę, podnosi.
To do Niego przychodzą ludzie ze swoimi problemami i troskami, które wydają się ponad siły. To On pomaga.
Tymczasem dziś odkrywa się przed nami tajemnica siły Jezusa. Ona tkwi w tym zdaniu, które wypowiada Bóg: „To jest mój Syn umiłowany”. Słowo „umiłowany” pochodzi od pięknego terminu agape. Jak zauważył papież Benedykt XVI, termin ten wyraża miłość, która nie szuka samej siebie, ale poszukuje dobra ukochanej osoby, staje się wyrzeczeniem, jest gotowa do poświęceń, a nawet poszukuje ich, byle uszczęśliwić drugiego. Jest miłością definitywną – na zawsze. Bóg Ojciec często powtarzał Synowi, że jest kochany właśnie taką miłością… na zawsze. Ta świadomość miłości Ojca była dla Jezusa umocnieniem w walce ze złem. Trudno, zatrzymując się przy tych słowach, nie poprosić was: „powtarzajcie sobie w rodzinach to jedno słowo: kocham”. Odmieniajcie je przez wszystkie przypadki i mówcie w różnych językach.
Rodzice – dzieciom, dzieci – rodzicom, mężowie – żonom, a żony – mężom, przyjaciele – przyjaciołom…
Mam wrażenie, że za rzadko pada to słowo w relacjach pomiędzy ludźmi. Może stąd wśród nas tak wielu ludzi, którzy nie radzą sobie z codziennymi troskami. Dawno już nie usłyszeli: „kocham”.