Warto…

Anno Domini 2018. 365 dni do zapisania. Będziemy uzurpować, rościć i pretendować. Jest w nas wewnętrzna reguła dążenia. Chciałabym się przekornie wpasować w tę noworoczną przepychankę i polecić książkę Ewy K. Czaczkowskiej, historyka i dziennikarki – Siostra Faustyna. Biografia Świętej. Ukazała się ona w Krakowie w 2012 r. nakładem Wydawnictwa Znak. Jeszcze 30 lat temu mało kto słyszał o Helenie Kowalskiej z Głogowca. Dziś w księgarniach możemy znaleźć jej rozliczne biografie, a w periodykach setki artykułów. Pozycja Czaczkowskiej przedstawia się na tym tle wirtuozersko. Pewnie dlatego, że jest efektem wielkiego formatu pasji autorki. Jest napisana zgodnie z chronologią. Jesteśmy świadkami narodzin Helenki. Autorka wprowadza nas w klimat z mistrzowską precyzją. Niemal czujemy zapachy tego słonecznego sierpniowego poranka 1905 r. Słyszymy płacz niemowlęcia.
Wątek biograficzny kończy się śmiercią. Autorka niezwykle sugestywnie ukazuje agonię św. Faustyny. Niejako pełnimy dyżur z siostrami ze zgromadzenia. Na nowatorskość pozycji składa się styl i język, który czyni ją lekturą beletrystyczną, przy jednoczesnej misterności w oddaniu ducha opowiadanej historii, oraz klasa i pedanteria metody autorki. Znajdziemy liczne cytaty z Dzienniczka, wprowadzające nas w jakiś biograficzny wątek, który autorka rozwija, ukazując szerszy kontekst. Faustyna była prostą i niewykształconą kobietą. Nawet dziś trudno zrozumieć nam decyzję Boga. Dlaczego wybrał plebejską dziewczynę, a nie papieża, który rozkrzewiłby kult Bożego Miłosierdzia szybko i z łatwością. Jednak to ona została dopuszczona do mistycznej bliskości z Chrystusem i namaszczona do wykonania misji. Jaka była? Piegowata i uśmiechnięta.
Nie uzurpowała, nie rościła i nie pretendowała. Żyła miłością i dla miłości. Koniecznie przeczytajcie biografię pióra Czaczkowskiej, a potem Dzienniczek. Ustawią odpowiednio optykę na czekające nas 365 dni do zapisania.

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Jedną z niewątpliwych atrakcji Rudawskiego Parku Krajobrazowego stanowią położone na zboczu Wielkiej Kopy, w sąsiedztwie wsi Wieściszowice, Kolorowe Jeziorka. Ich pochodzenie wiąże się z lokalną historią ostatnich dwóch stuleci. Już w początkach XVIII w. okoliczni mieszkańcy prawdopodobnie wydobywali wykorzystywany do produkcji kwasu solnego piryt, a w końcówce wieku na tych terenach funkcjonowały już kopalniane wyrobiska „Gustaw”, „Nadzieja” i „Nowe Szczęście”. Z miejscowych zasobów korzystała działająca pod Wieściszowicami do 1925 r. witriolejnia, tj. wytwórnia kwasu siarkowego (witrioleju), w której przerabiano łupki pirytonośne ze złóż zlokalizowanych w obrębie Wielkiej Kopy. Wyprodukowany towar transportowany był niegdyś, nieistniejącą już dziś linią kolejki wąskotorowej, do sąsiadującego z Wieściszowicami Marciszowa. Pozostałe po działalności kopalnianej wyrobiska stopniowo wypełniły się wodą, która, w zależności od składu chemicznego otaczającego ją podłoża, przybrała różne kolory, zachwycając współcześnie odwiedzających te rejony turystów.
Największy i najbardziej malowniczy z akwenów, nazywany Purpurowym Jeziorkiem, znajduje się na wysokości ok. 560 m n.p.m. na terenie dawnego wyrobiska „Nadzieja” (w najstarszej kopalni, otwartej w 1785 r.). Dół, w którym powstało jeziorko, ma ok. 430 m długości i ok. 110 m szerokości.
Wypełnia go woda będąca słabym roztworem kwasu siarkowego.
W pobliżu znajdziemy niewielkie Żółte Jeziorko. Jest ono opisywane jako najmłodsze – wypełniło się wodą dopiero w ostatnich dekadach. W obu tych jeziorkach woda zabarwiona jest związkami żelaza (w upalne dni wyczuć można od niej siarkowy zapach).
Do położonych wyżej pozostałych zbiorników dotrzeć można, kierując się zielonymi oznaczeniami ścieżki dydaktycznej i czarnym szlakiem pieszym. Jeziorko Błękitne (nazywane także Lazurowym czy Szmaragdowym) charakterystyczny kolor zawdzięcza związkom miedzi.