Moje kolędowe spotkania

Mroźne styczniowe popołudnie.
Choć w taką pogodę nie chce się wychodzić z domu, nie ma wyjścia, trzeba ruszać. Na szczęście ministranci, którzy mi towarzyszą, tryskają energią. „Ludzie na nas czekają” – mobilizujemy się nawzajem, chodząc od domu do domu.
Przechodzimy przez skromną furtkę, od dawna uszkodzoną, i już po chwili stajemy przed starym, przez lata nieremontowanym domem. Odrapane drzwi i odpadający tynk zdradza, że mieszka tu ktoś, kto nie radzi sobie z wyzwaniami życia. To dziwne – przebiega mi przez myśl – wydawało mi się, że przy okazji kolędy byłem już wszędzie, tymczasem ten adres pozostał mi nieznany.
Wchodzimy do mrocznej sieni. Kolejne drzwi, równie skromne jak cała reszta. Ministranci potwierdzili, że tu nas chcą, więc pukam delikatnie i od razu naciskam klamkę. Uchylające się drzwi zdają się zapraszać do wejścia.
„Jak się cieszę, że księdza widzę! Zapraszam do pokoju” – słyszę na powitanie.
Moim oczom ukazuje się pochylona, skromna staruszka z anielskim uśmiechem i tak ciepłym spojrzeniem, że natychmiast zapominam o mrozie na dworze. A pani tu sama mieszka? – pytam, rzucając spojrzenie na nienagannie uporządkowane mieszkanie.
„Mąż mi umarł piętnaście lat temu, a dzieci rozjechały się po świecie. Dziś młodzi nie mają czasu dla nas, starych.
Człowiek całymi dniami sam jak palec” – wzdycha lekko kobieta.
No to pomódlmy się, żeby Pan Bóg dał pani siły na cały rok – mówię, przygotowując jednocześnie kropidło do poświęcenia mieszkania. Odmawiamy Ojcze nasz…, Zdrowaś Mario…, a także Wieczne odpoczywanie… za męża i zmarłych z rodziny. „I jeszcze za moich synów się pomódlmy, aby Pan Bóg miał ich w swojej opiece w tej Anglii” – dopowiada kobieta, spoglądając na starą fotografię przedstawiającą dwóch uśmiechniętych chłopców. Przez myśl przebiegają mi wspomnienia z czasów duszpasterzowania na Wyspach Brytyjskich.
Oj, naoglądałem się tam naszych rodaków… Żeby ci dwaj „zdobywcy świata” wiedzieli, jak stara matka drży o ich los!… – myślę, rozpoczynając Pod Twoją obronę…
Podczas gdy siadam przy stole przykrytym nieskazitelnie czystym obrusem, kobieta niknie w kuchni, by już po chwili wnieść filiżankę z gorącą herbatą. „Zimno na dworze, niech się ksiądz rozgrzeje” – mówi z troską.