Moja Niedziela

Polecam dziś przeczytać cały 10 rozdział Dziejów Apostolskich. Fragment, który dostajemy w drugim czytaniu, może niewiele nam powiedzieć. Korneliusz, do którego domu wchodzi Piotr, jest rzymskim oficerem.
Być może nas to nie wzrusza, ale to już pokazuje, że dla Piotra to nie była łatwa sytuacja. Zresztą bracia będą mu później wyrzucać to, że wszedł do poganina i jadł z nim.
Piotr ma świadomość, że prawo zabrania mu jako Żydowi przekraczać próg domu kogoś takiego jak Korneliusz.
A jednak to robi, ponieważ Bóg uświadomił mu, że od narodowości, obywatelstwa, zawodu i pełnionej funkcji ważniejsze jest to, iż ten człowiek jest pobożny i „bojący się Boga”. Różnią się wprawdzie pochodzeniem, ale za chwilę połączy ich ten sam chrzest w imię Jezusa Chrystusa. I to sam Piotr powie, że Bóg mu pokazał, iż żadnego człowieka nie można uważać za skażonego lub nieczystego… Tak – to jest nasze Pismo Święte. Ponad tym, co nas dzieli, jest coś o wiele ważniejszego – chrzest święty. Czy rzeczywiście jest on dla nas ważny?

Nie ukrywam, że jestem fanem Księgi Jonasza. Ilekroć robię wszystko, tylko nie to, co w danym momencie powinienem robić, wciąż wracam pamięcią do pokusy Tarszisz, która akurat w moim życiu pojawia się dość często. Myślę, że nie jestem odosobnionym przypadkiem.
Niniwa to te wszystkie zajęcia, których nie chcemy się podjąć, które odwlekamy na jutro; to ludzie, których wolelibyśmy nie spotkać. Tarszisz jest zawsze w zasięgu ręki. Dziś jednak moją uwagę w liturgii słowa przykuły dwa kazania: Jonasza i Pana Jezusa. Krótkie i zwięzłe, a jednak wiele mówiące o kaznodziei. Jonasz mówi jasno: „Jeszcze czterdzieści dni, a Niniwa zostanie zburzona”. To trochę tak, jakby jedyną przysługą, jaką Bóg wyświadczył Niniwitom, było podanie daty ich śmierci. Właściwie kazanie Jonasza powinno mieć ciąg dalszy, który by brzmiał mniej więcej tak: „… chyba że się nawrócicie”, ale te słowa Jonaszowi przez usta nie przeszły… On przyjął zasadę, że Bóg posyła go, by napiętnować grzesznika i ogłosić mu niechybną karę. Tymczasem przepowiadanie Jezusa jest zgoła odmienne. Chrystus rozpoczyna od zwiastowania tego, co Bóg ofiaruje człowiekowi: „Przybliżyło się do was królestwo Boże…”, dlatego waszą odpowiedzią powinno być nawrócenie i wiara w Ewangelię. Tak działa Bóg. Nie zaczyna rozmowy z człowiekiem od stawiania warunków i potępiania, ale od uświadomienia mu, że jest bezgranicznie kochany. Bóg nie przychodzi, by powiedzieć: „musisz”, ale „obdarowałem Cię”.