Wrocław daje wszystkim szansę

Wojciech Iwanowski: W Urzędzie Miasta Wrocławia odpowiada Pan za szeroko pojętą politykę społeczną – czym ona jest?
Jacek Sutryk: Wyrosłem z organizacji pozarządowych. To było pierwsze zajęcie, jakie podjąłem po studiach, zatem mój kontakt z polityką społeczną jest dłuższy niż praca w Urzędzie Miasta i podległych mu jednostkach. Dla samorządu Wrocławia pracuję już ponad dziesięć lat. Prawdą jest, że sam najchętniej definiuję się jako polityk społeczny.
To mi odpowiada i opisuje moją codzienną pracę. W Departamencie Spraw Społecznych zajmujemy się tymi wszystkimi rzeczami, które klasycznie są zaliczane do polityki społecznej: pomocą społeczną, zdrowiem, kulturą, sportem i organizacjami pozarządowymi.
Polityka społeczna to po prostu sprawy bliskie ludziom.
Ile w polityce społecznej jest miejsca dla prawdziwych społeczników?
Wiem, ile powinno być. Powinno być bardzo dużo. Ile jest? Wierzę, że w sektorze tzw. NGO-sów (trzecim sektorze) jest ich bardzo dużo. Przez ostatnie lata nie udało się zbudować silnych organizacji pozarządowych.
To jest moja osobista pretensja wobec ostatnich 30 lat wolnej Polski. Statystyki obrazujące działania organizacji pozarządowych pokazują, że w cywilizowanym świecie tzw. NGO-sy, czyli organizacje pozarządowe, realizują zadania polityki społecznej. Dlatego właśnie są tak istotnym partnerem dla samorządów.
Trudno wymagać, że będziemy na poziomie rozwoju społeczeństw, które od wielu lat cieszą się wolnością. Dlatego istotne są warunki, jakie tu i teraz stwarzamy trzeciemu sektorowi. W ich tworzeniu istotną rolę odgrywają samorządy.
One stanowią ostoję organizacji pozarządowych.

Jak wygląda trzeci sektor katolicki? Jak układa się współpraca choćby z Caritasem?
Obecnie jestem z niej bardzo zadowolony.
Jeszcze nigdy nie mieliśmy tak dobrych relacji z organizacjami konfesyjnymi. I nie ma tu znaczenia, czy są one katolickie czy protestanckie lub prawosławne. Kiedy spotkaliśmy się z kierownictwem Caritasu, od razu znaleźliśmy wspólny język. Wspomnę tyko wspólną akcję związaną z przygotowaniem i rozdaniem paczek świątecznych.
Od trzech lat organizujemy wigilię dla ubogich i samotnych. To ważne, bo spotkanie jest autentyczne.
Angażuje nadzwyczaj ludzi. Wyjątkowo ważne jest poczucie, że działamy wspólnie. Każdy swoimi zasobami. Tak np. było z remontem kuchni przy ulicy Krętej. Wiele świetlic dla młodzieży oraz kluby dla seniorów prowadzą parafie.
Świetnie układa się współpraca z zakonami, jak choćby z Braćmi Franciszkanami na Karłowicach. Kościół, każda parafia, są dla nas niezwykle ważnym partnerem w realizacji zadań stawianych samorządom. Często jest tak, że na osiedlu nie ma dosłownie niczego poza parafią. To właśnie wokół kościoła gromadzi się poradnictwo rodzinne, kluby seniora i świetlice dla młodzieży. Warto zaznaczyć, że oferta parafii czy zakonów jest skierowana do wszystkich. Bez względu na wyznanie czy światopogląd. Kościół odgrywa zatem ogromną rolę w integracji tego lokalnego, osiedlowego Wrocławia.
Głośnym wydarzeniem ostatniego czasu był Kongres Osiedli w Hali Stulecia. Jaki był jego cel? 
Na naszych oczach dokonuje się aktywizacja tkanki miejskiej. Jest większe zainteresowanie miastem i wola w jego kształtowaniu. Wiele mówi się o partycypacji – temu miał służyć Kongres Rad Osiedla. Dla mnie wpisuje się on w ideę Wrocławskiego Pola Dialogu Obywatelskiego.
Czym ono jest? Przestrzenią spotkania dla tych wszystkich, którzy są zainteresowani dobrem naszego miasta.
Do tych podmiotów należą organizacje pozarządowe, rady osiedli, urząd miasta i aktywiści oraz wszelkie ruchy społeczne. Jako urząd, poprzez wydarzenia takie jak kongres, staramy się rozwijać pole dialogu. Co bardzo ważne: nie jest to jakaś inicjatywa wynikająca z zapisów ustaw. Wypływa ona z potrzeb, które dostrzegamy. Kongres Rad Osiedli, podobnie jak Kongres Organizacji Pożytku Publicznego, pokazał, że jest potrzeba rozmowy. Dyskusje były bardzo ważne. To nie tylko diagnozy problemów, ale także wskazanie kierunków rozwoju. Na obu kongresach rozmawialiśmy o tym, co najistotniejsze.
Kongres pokazał też, jak dużym organizmem jest miasto. Jest to żywy organizm, co oznacza, że pewne kwestie są procesami rozłożonymi w czasie. Przed nami dyskusja nad tym, jak przejść mądrze od miasta scentralizowanego do zdecentralizowanego. Takiego, które daje radom osiedli możliwie duże kompetencje, ale też i większą odpowiedzialność.
Trzeba jednak chronić się przed upolitycznieniem społecznikostwa, co jest chyba jednym z większych zagrożeń dla autentycznego zaangażowania w kształtowanie najbliższego otoczenia.
Co najbardziej boli organizm o imieniu Wrocław?
Myślę, że komunikacja, zarówno ta między ludźmi, jak i zwykłe przemieszczanie się. Nie uważam, żeby Wrocław był miastem, któremu nic nie doskwiera, by był projektem skończonym.
Oczywiście, coraz więcej nas myśli kategoriami tkanki społecznej, otwiera się na innych, dzieli się doświadczeniem.
Na tym polu pozostaje jednak bardzo wiele do zrobienia. Ważne jest, że we Wrocławiu w porę diagnozujemy wyzwania.