Moja Niedziela

W wielu przekazach adwent zaczyna kojarzyć się z kościelnym zestawem ratunkowym. Głoszenie Pana, który przyjdzie, i pouczenia dotyczące tego, jak przygotować się na to przyjście, czasem przypominają ostrzeżenia pogodowe przestrzegające przed zbliżającym się huraganem. Nie ma się co dziwić, że powtórne przyjście Boga na ziemię raczej budzi lęk niż radość. Jest źródłem strachu, a nie nadziei. Z takiego myślenia wytrącają nas już pierwsze zdania dzisiejszej liturgii słowa. Prorok Izajasz mówi: „Ty, Panie, jesteś naszym ojcem, odkupiciel nasz – to Twoje imię odwieczne”. Zatem Ten, który ma przyjść, jest Ojcem, a Ojciec nie przychodzi po to, by krzywdzić dzieci.
Ojciec jest nie tylko tym, który daje życie, ale o to życie dba i je podtrzymuje. Imię w Piśmie Świętym bardzo wyraźnie określało, kim jest dana osoba, stanowiło o jego tożsamości.
Ten Ojciec ma na imię nasz Odkupiciel, czyli ten, który nas ratuje, podnosi, ochrania. Na przyjście kogoś takiego się czeka… Dlatego adwentowe czuwanie ma być radosnym czasem oczekiwania, bo przyjdzie Ojciec Odkupiciel.

Kilkaset razy czytałem ten fragment Ewangelii i zupełnie nie zwracałem uwagi na zdanie, które uderzyło mnie, kiedy tym razem wziąłem ją do ręki. Wysłannicy faryzeuszy postawili św. Janowi Chrzcicielowi mnóstwo pytań. Jedno jednak jest kluczowe: „Co mówisz sam o sobie?”.
Być może moje skupienie się na tym słowie wynika z faktu, iż ostatnio wiele czasu spędziłem na rozmowach z ludźmi, którzy mówili o sobie, o swojej pracy, pomysłach na siebie, o swoich osiągnięciach. Dziś już nie mamy z tym problemu. Można wręcz odnieść wrażenie, że wielu ludzi chętnie mówi o sobie. Chcą być zauważalni, słyszalni.
Chcą, by inni ich podziwiali. Często ujawniają szczegóły ze swojego prywatnego życia, byle znaleźć się na okładkach czasopism. To pytanie postawione Janowi Chrzcicielowi nie miało jednak prowadzić go na salony. Co mówisz sam o sobie, to znaczy kim ty jesteś w swoim wnętrzu, na dnie swojego serca? Co mówią o tobie nie tyle twoje słowa, ile twoje czyny, wybory, decyzje. Kim jesteś, kiedy nikt cię nie widzi? Kim jesteś, kiedy wychodzisz z kościoła? Kim jesteś, to znaczy jakie jest twoje prawdziwe ja. Co powiesz dziś bracie, siostro sam o sobie? I jeszcze jedno: Jan Chrzciciel tak potrafił powiedzieć o sobie, że ostatecznie wskazał na Jezusa Chrystusa. A jak my dziś mówimy o sobie? Czy nasza mowa wskazuje na Tego, w którego wierzymy?

Pięknie się składa, ale głównymi bohaterami dzisiejszej liturgii słowa są osoby, o których Pismo Święte mówi, że były podeszłe w latach: Abraham, Samuel i Anna.
Najważniejsze wydarzenia w ich życiu miały miejsce wówczas, kiedy osiągnęli wiek, który my dziś nazwalibyśmy emerytalnym. Weszli w taki okres swojego życia, w którym zarówno oni sami, jak i inni ludzie raczej niewiele by się spodziewali. A Bóg odnalazł ich i właśnie w jesieni życia dał im doświadczyć najważniejszych wydarzeń historii zbawienia. To pokazuje, że cokolwiek dzieje się w przestrzeni wiary w naszym życiu, jest darem Boga, ale z drugiej strony właśnie wtedy, kiedy człowiek czuje się słabszy, otwiera szerzej Bogu przestrzeń do działania. Kiedy siły nas nie opuszczają, jesteśmy młodzi i zdrowi, możemy ulec złudzeniu, że nasz los jest w naszych rękach. Chcemy mieć wszystko pod kontrolą, o wszystko się zatroszczyć, wszystko zabezpieczyć… Bywa, że rzadko znajdujemy w tym miejsce dla Pana Boga. Gdy jednak przychodzi moment czy wydarzenie, które uświadamia mi, że moje siły są niewystarczające, istnieje większa szansa na to, by otworzyć Bogu przestrzeń do działania w swoim życiu. Taka lekcja jest nam potrzebna, byśmy z uwagą i wdzięcznością spojrzeli na seniorów w naszych rodzinach i uświadomili sobie, że oni są potrzebni. Zarówno ich mądrość i doświadczenie, jak i cierpienie i choroby są potrzebne Bogu. Są potrzebne też nam – młodszym i aktywnym, byśmy nie zapomnieli, że wszystko w naszym życiu ostatecznie wynika z Bożej łaski.