MIŁOŚĆ DOSKONAŁYM WYPEŁNIENIEM PRAWA
Przygotowanie katolika do małżeństwa
Kościół w swoich dokumentach wskazuje na konieczność integralnego
przygotowania młodych do odpowiedzialności za własną przyszłość.
Dotyczy to szczególnie podjęcia życia małżeńskiego i rodzinnego.
KS. WIESŁAW WENZ
wwenz@archidiecezja.wroc.pl
Kształt przygotowania bezpośredniego do zawarcia małżeństwa zależy wyłącznie od tego, czy narzeczeni właściwie skorzystali z okresu pełniejszej formacji już na etapie przygotowania bliższego, które miało ich przysposobić do świętości nowego stylu i jakości życia na nowym etapie, jak również do podjęcia w przyszłości istotnych obowiązków małżeńskich [KPK, kan. 1063, 2].
Przygotowanie bezpośrednie
Jeśli do duszpasterza zgłaszają się osoby, którym zdarzyły się zaniedbania, zwłaszcza w zakresie stawianych wymogów w okresie przygotowania bliższego, to koniecznie w trybie indywidualnym należy je uzupełnić. Narzeczeni winni wówczas skorzystać ze spotkań formacyjnych pod kierunkiem duszpasterza, którego mogą wspierać doświadczeni i wypróbowani członkowie grupy ewangelizacyjno-formacyjnej. Zaniedbanym należy dopomóc w zrozumieniu istoty nadprzyrodzonych spraw i działań dokonujących się w sakramencie małżeństwa, wskazując na konieczność posiadania właściwej dyspozycji wewnętrznej w zakresie wiary i teologiczno-prawnej zdolności do zawarcia sakramentu małżeństwa.
Natomiast kiedy narzeczeni uczestniczyli już uprzednio w przygotowaniu bliższym do zawarcia małżeństwa, to wówczas bezpośredni wymiar przygotowania winien obejmować spotkania, w czasie których: dokona się syntezy nauczania doktrynalnego, moralnego i duchowego z zakresu formacji do małżeństwa i życia w rodzinie oraz uzupełni się zauważalne braki w formacji podstawowej; stworzy się okazję do duchowej formacji przez rekolekcje, dni skupienia i życie sakramentalne, aby pomóc w odkryciu głębi i piękna bezpośredniego obcowania z Bogiem w życiu nadprzyrodzonym.
Należy również zorganizować odpowiednie przygotowanie liturgiczne dla narzeczonych ze wskazaniem na możliwości ich osobistego zaangażowania w liturgię celebracji misterium małżeństwa [PR 51] po odrodzeniu wewnętrznym w sakramencie pokuty i pojednania [PR 53] oraz wskazać na owocność i konieczność rozmów duszpasterskich z proboszczem własnym lub wyznaczonym do tego kapłanem, odpowiedzialnym za formację narzeczonych przed zawarciem małżeństwa [PR 50].
Czas bezpośredniego przygotowania
Od strony praktycznej i duszpasterskiej przygotowanie bezpośrednie powinno odbywać się w miesiącach lub tygodniach poprzedzających zawarcie małżeństwa, aby zarówno samej celebracji, jak i koniecznym czynnościom kancelaryjnym nadać aktualną treść, formę i znaczenie, zwłaszcza egzaminowi przedślubnemu, wymaganemu przez prawo kanoniczne [KPK, kan. 1067]. Aby można było ten wymóg zrealizować, kandydaci powinni obowiązkowo zgłosić się do kancelarii parafialnej na trzy miesiące przed ślubem, w celu rozważnego i spokojnego podjęcia bezpośredniego przygotowania do ślubu, koniecznego uzupełnienia katechezy przedmałżeńskiej i załatwienia niezbędnych formalności.
W czasie pierwszego kontaktu z nupturientami duszpasterz nie powinien ograniczyć się tylko do spisania części protokołu przedślubnego, ale winien zorientować się i delikatnie wybadać to, co dotyczy ich poziomu religijnego życia, objaśnić sprawę i okoliczności wygłoszenia zapowiedzi.
Kościół wskazuje na konieczność integralnego przygotowania młodych do podjęcia życia małżeńskiego i rodzinnego
ANDREW NOLAN/MORGUEFILE.COM
W czasie tego wstępnego spotkania narzeczeni powinni złożyć wymagane dokumenty, przedstawić zaświadczenie o odbyciu kursu przedmałżeńskiego (katechez dla narzeczonych), wykazać się znajomością podstawowych prawd wiary, zasad życia chrześcijańskiego i prowadzenia modlitwy.
Rzeczą ważną jest także przekazanie informacji o duchowym wymiarze formacji, której istotnym elementem będzie zaplanowanie przeprowadzenia dla wszystkich par dnia skupienia.
Wszyscy narzeczeni zobowiązani są przed ślubem odbyć spotkania konsultacyjne w parafialnej, dekanalnej lub diecezjalnej Poradni Życia Rodzinnego.
Przygotowanie do małżeństwa w przypadku osób niebierzmowanych i nieochrzczonych
Tym, którzy nie byli jeszcze bierzmowani, należy umożliwić przygotowanie do bierzmowania i przyjęcie przed zawarciem małżeństwa tego sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej, jeśli jest to faktycznie możliwe bez poważnej niedogodności [KPK, kan. 1065§1]. W takich okolicznościach należy pamiętać, że osoby żyjące aktualnie w kanonicznie nieformalnym związku [np. cywilnie związani, mieszkający razem na próbę, żyjący w konkubinacie] nie mogą przed ślubem godziwie przystąpić do bierzmowania ze względu na brak wewnętrznego i zewnętrznego odrzucenia źródła grzechu, i faktycznie nie posiadają wymaganej aktualnej zdatności do uzyskania rozgrzeszenia i sakramentalnej absolucji [brak wymaganej właściwej dyspozycji i koniecznych aktów u penitenta – KPK, kan. 987]. W takiej sytuacji należy nupturientów przygotować do bierzmowania formacyjnie, a do sakramentu bierzmowania będą mogli owocnie i godziwie przystąpić dopiero po uregulowaniu małżeństwa sakramentalnego.
Kiedy małżeństwo pragnie zawrzeć ze stroną katolicką osoba jeszcze nieochrzczona, lecz gotowa na przyjęcie chrztu w przyszłości, lub osoba ochrzczona, jednak w ogóle niewprowadzona w życie eucharystyczne i korzystanie z sakramentalnej pokuty, to w trybie spotkań indywidualnych należy podjąć się formacji takich nupturientów albo skierować ich do ośrodka katechumenatu dla osób dorosłych. W małżeństwach katolików z niekatolikami, a także z osobami niepraktykującymi i niewierzącymi należy zachęcać stronę niekatolicką do spełnienia obowiązku formacyjnego i wzięcia udziału w katechezie przedślubnej w celu głębszego zrozumienia i współdziałania dla dobra rodziny. Dlatego do przygotowania i zaakceptowania istoty katolickiej nauki o małżeństwie są zobowiązane koniecznie obydwie strony.
