750 lat kościoła św. Krzysztofa we Wrocławiu

Dzieje kościoła św. Krzysztofa we Wrocławiu mają liczną faktografię oraz, co szczególnie cenne, prawie kompletną listę duchownych, przynajmniej od czasu wprowadzenia we Wrocławiu Reformacji. Wszystkie te osoby i fakty, znane i nieznane, składają się na nieprzerwaną linię zdarzeń, która rozciąga się między rokiem 1267 a 2017. Jubileusz 750-lecia kościoła św. Krzysztofa przypada w roku obchodów 500-lecia Reformacji. Dzieło to, jakkolwiek zostało rozpoczęte, nie jest jeszcze zakończone i trwa nadal.
Ecclesia semper reformanda – Kościół stale musi się odnawiać, bo przecież ma obietnicę daru Ducha Świętego, który tę przemianę umożliwia i urzeczywistnia.
Pierwsza wzmianka o wrocławskim kościele św. Krzysztofa pochodzi z dokumentu księcia Władysława Wrocławskiego, najmłodszego syna Henryka II Pobożnego oraz królewny Anny Czeskiej, wnuka Henryka I Brodatego i Jadwigi von Andechs.
Dokument potwierdza istnienie kościoła przy Bramie Oławskiej w ówczesnym mieście Vratislavia w 1267 r.
Była to drewniana kaplica, prawdopodobnie pogrzebowa, pw. Marii Egipcjanki. Przemawiają za tym liczne ludzkie szczątki znajdujące się zarówno pod samym kościołem, jak i w jego obrębie. Nie wiemy, jak długo istniała owa kaplica pogrzebowa, ale skoro wspomniano ją w oficjalnym dokumencie w 1267 r., musiała istnieć już jakiś czas i zwrócić na siebie uwagę Jego Książęcej Mości. Ówczesny arcybiskup Salzburga musiał mieć jakiś podwód, aby nadać tej drewnianej budowli, znajdującej się poza murami miasta, szczególny status oraz by przekazać z książęcej szkatuły kilka dukatów na jej utrzymanie. Tej informacji zawdzięczamy pojawienie się owej budowli na kartach historii Wrocławia i Śląska, aby z miastem i regionem pozostała związana na zawsze. Dlatego świętując 750-lecie kościoła św. Krzysztofa, obejmujemy pamięcią i wdzięcznością wszystkich, którzy historię tego miejsca tworzyli i nam przekazywali.

Nie znamy ani osób, ani dokumentów, które spowodowały i które wyjaśniałyby przyczyny takiej decyzji władz miasta. Oto w komunistycznej Polsce władze polskiego Wrocławia podejmują decyzję o umożliwieniu pozostającym we Wrocławiu Niemcom wyznania ewangelickiego odprawiania nabożeństw w ich języku, w jednym z najstarszych kościołów Wrocławia.
To była przełomowa decyzja nie tylko dla Niemców, ale i dla samej świątyni.
Stała się ona centrum ich życia religijnego, miejscem spotkań i kontaktów pozwalających zorganizować życie w trudnych powojennych warunkach.
Z ogromnym wysiłkiem, stopniowo wyposażono kościół w zabytkowy tryptyk ołtarzowy z XVI w. z dawnego ewangelickiego kościoła w Masłowie, ambonę, ławki i organy firmy Schlag & Söhne ze Słupca k. Nowej Rudy. Duża w tym zasługa Niemców z RFN, którzy nigdy nie zerwali kontaktów ze starą ojczyzną.

W kościele św. Krzysztofa podjęto dalsze prace remontowe i modernizacyjne, szczególnie po powodzi w 1997 r. Choć kościół nie został zalany, wzrost poziomu wód gruntowych i wilgotności w kościele wymógł prace remontowe. Zainstalowano nowe ogrzewanie, ławki, częściowej konserwacji poddano ołtarz.
Podjęto trud dokończenia rozpoczętej odbudowy kościoła po zniszczeniach wojennych. Ich celem jest odtworzenie zabytkowych średniowiecznych okien oraz witraży, a także budowa nowych organów. Bezcenny instrument organowy Caspariniego spłonął wraz z kościołem pod koniec wojny. Prace te są możliwe dzięki dotacji miasta.
Kościół św. Krzysztofa ma szczególne miejsce w historii Wrocławia i odgrywa ważną rolę dla Niemców tu mieszkających. Jest kościołem parafii niemieckiej, ale jest otwarty dla wszystkich, którzy posługują się tym językiem. W kościele od dwóch lat w sezonie zimowym wydajemy zupę dla bezdomnych (ubiegłej zimy wydaliśmy bezpłatnie ponad 1300 posiłków).
Nasi goście dostają też herbatę, czasami ciasto, odzież i w okresie Bożego Narodzenia i Wielkiej Nocy drobne prezenty. W ten sposób chcemy dać wyraźny znak, że jako parafia nie istniejemy tutaj tylko dla siebie. Nie tylko budujemy, remontujemy i restaurujemy zabytkowe dziedzictwo, ale otwieramy je dla innych poprzez głoszenie Ewangelii i pomoc biednym. Takie jest też główne przesłanie Ewangelii Jezusa Chrystusa, aby głosić Słowo Boże i pomagać potrzebującym.