Rodzinna szkoła dialogu, milczenia, służby i ofiary

Na szczęście do końca życia istnieje możliwość uzupełniania tej podstawowej formacji wynoszonej z domu rodzinnego i wszystkich instytucji, które rodziny wspomagają.
Byle tylko od pewnych tematów nie uciekać. Jednym z tych trudniejszych, ale bardzo potrzebnych jest umiejętność prowadzenia dialogu.
Czy naprawdę umiemy ze sobą rozmawiać?
W pierwszym odruchu jesteśmy gotowi stwierdzić, że każdy – zwłaszcza w rodzinnym gronie – doskonale wie, na czym dialog w komunikacji werbalnej i niewerbalnej polega; to przecież podstawowy sposób komunikacji międzyludzkiej. Dlaczego więc właśnie w tej dziedzinie – mówienia i słuchania w języku, który znany jest przecież wszystkim uczestnikom dialogu – jest tak wiele braków, napięć i trudności?
Dlaczego najbliżsi sobie ludzie tak często nie potrafią się dogadać?
Jest wiele warunków, od których spełnienia będzie zależało prawdziwe spotkanie i porozumienie osób.
Długa jest droga, którą musi przejść każde nowo narodzone dziecko, by od płaczu i krzyku, oznajmiającego najróżniejsze potrzeby, przejść do kultury słowa, kultury słuchania, szacunku dla rozmówcy, zapewnienia warunków zewnętrznych i czasu, opanowania emocji, uznania argumentów, szukania prawdy, a nie własnych racji… Warto sprawdzić, co macie sobie do powiedzenia jako domownicy oprócz komunikatów „technicznych” i „służbowych”.
Warto zadbać o to, by – chociażby przy wspólnych posiłkach – codziennie zarezerwować dla siebie czas na serdeczne rozmowy, których nie zakłóci nikt z zewnątrz.
A po co uczyć milczenia i milczeć w rodzinie?
Jasne, że nie chodzi tu o „ciche dni”, jakże dobrze znane wielu małżonkom czy domownikom: milczenie bólu, nieprzebaczenia, złości, bezradności itp. Chodzi o święte, życiodajne milczenie ludzi, którzy widzą w nim wartość niezwykłą, chodzi o postawę przeciwną dyktaturze hałasu.
Oddajmy głos bł. papieżowi Pawłowi VI, który w rozważaniu na Niedzielę Świętej Rodziny zaprasza do Nazaretu, by uczyć się takiego właśnie świętego, bezcennego milczenia: „Niech się odrodzi w nas szacunek dla milczenia, tej pięknej i niezastąpionej postawy ducha. Jakże jest ona konieczna w naszym współczesnym życiu, pełnym niepokoju i napięcia, wśród jego zamętu, zgiełku i wrzawy. O milczenie Nazaretu, naucz nas skupienia i wejścia w siebie, otwarcia się na Boże natchnienia i słowa nauczycieli prawdy; naucz nas potrzeby i wartości przygotowania, studium, rozważania, osobistego życia wewnętrznego i modlitwy, której Bóg wysłuchuje w skrytości”.
Czy to jest możliwe w warunkach współczesnej rodziny? Możliwe i niezbędne.
Można rozpocząć od tego, by wszyscy domownicy zgodzili się na godziny wolności od mass mediów w określone dni tygodnia i zasmakowali w tej ciszy. Kard. Robert Sarah stwierdza: „Milczenie jest trudne, lecz uzdalnia człowieka do tego, by dał się Bogu poprowadzić. […] Milczenie jest ważniejsze od jakiegokolwiek innego ludzkiego dzieła. Wyraża bowiem Boga. Prawdziwa rewolucja wynika z milczenia; prowadzi nas do Boga i do innych, aby pokornie i wielkodusznie oddać im się na służbę” (Moc milczenia, myśl 68).
Odważni, którzy na taki krok się zdecydują, szybko docenią wartość domowego silentium sacrum i będą za nim tęsknić.
Najwyższa pora, by znieść niewolnictwo w rodzinach!
Nikt się nie zgodzi z twierdzeniem, jakoby we współczesnych polskich rodzinach istniało niewolnictwo i jakikolwiek wyzysk człowieka przez człowieka. Niestety – istnieje i wciąż ma się całkiem dobrze! Gdyby ten artykuł pisały kobiety-matki, kobiety-żony i szlachetne kobiety-babcie – pokazałyby to zjawisko w najdrobniej- szych szczegółach!