Zejdźmy z kanapy!

„Kanapizm” grozi – niestety – także świeckim przychodzącym „do kościoła”. Objawy? Zająć miejsce jak najdalej od ołtarza; ukryć się na chórze czy za organami (świetny punkt obserwacyjny, nieprawdaż?); stanąć w przedsionku, a gdy gorąco, to wręcz na placu kościelnym, pod kościelnym murem (młodsi na murze), a nawet po drugiej stronie ulicy – i jakoś przetrwać ten liturgiczny obowiązek.
Osoby reprezentujące taki styl „pobożności” raczej „Nowego Życia” nie biorą do ręki. To Czytelniczki i Czytelnicy naszego pisma mają szansę podprowadzać tych ludzi do czynnego udziału w liturgii – na ich własny pożytek i całego Kościoła Świętego.
Bierny wierny
Dokonania Soboru Watykańskiego II, lata formacji katechetycznej, a wcześniej formacja zdobyta w Kościele domowym powinny doprowadzać do czynnego udziału w Eucharystii i wszelkich innych nabożeństwach. Potrzeba zatem wysiłku intelektualnego i czytelnego świadectwa postaw, by na miarę ludzkich możliwości odkryć tajemnicę spotkania z Panem Bogiem. Sam zwyczaj i tradycje zdobyte w latach dziecięcych nie wystarczają, nie wytrzymują próby czasu i naporu pokus…
Podstawą osobistego zaangażowania w liturgię musi być gotowość słuchania – tak aby i słyszeć, i rozumieć, a następnie – działać: Mów, Panie, bo sługa Twój słucha (1 Sm 3, 9).
Czytania w liturgii Słowa, rozważania (kazania, konferencje, homilie), a także ogłoszenia parafialne czy odezwy księży biskupów pozwalają zrozumieć, czego oczekuje od każdego z obecnych Pan Jezus w danej wspólnocie, w konkretnym czasie i okolicznościach. Na to wezwanie powinna też paść konkretna odpowiedź, wpisana w codzienne życie wiernych, w dar i tajemnicę otrzymanego od Pana Boga powołania.
Podział funkcji liturgicznych
To prawda, że wszyscy kapłani są w stanie samodzielnie spełnić każdą funkcję wpisaną w obrzędy liturgiczne Kościoła (w końcu po to się w seminariach i klasztorach uczyli tyle lat) – i przed Vaticanum II tylko oni lub klerycy owe zadania pełnili.