Warto…

Drogę niedoskonałości zasugerował i podrzucił mi kolega.
Sam tytuł już mnie zafrapował. Aprobata niedoskonałości zdała mi się odstawać od wszechobecnego moralizatorstwa.
Postanowiłam przeczytać. Pozycja ukazała się nakładem Wydawnictwa Karmelitów Bosych w Krakowie w 2010 r. Książkę napisał André Daigneault, katolicki kapłan, rekolekcjonista i pisarz pochodzący z Montrealu. Lektura jest kolażem refleksji autora. Można śmiało stwierdzić, że to kompilacja krótkich esejów. Swoiste panoptikum. Każdy rozdział jest osobliwością i składa się na spójną całość, ukazującą drogę do świętości. Uzasadnienia swoich analiz autor szuka w szerokiej perspektywie. Od Starego Testamentu przez Ewangelie, Listy, ojców i doktorów Kościoła, świętych, mistyków i papieży. Urzeka wewnętrzne bogactwo, holizm i erudycja Daigneaulta. Autor brawurowo porusza się na gruncie psychologii, duchowości i mistycyzmu, jednak cały czas pilnuje, by korelowało to z codzienną ludzką egzystencją.
Lektura nie jest łatwa. Wymaga wewnętrznej ciszy, skupienia i dyscypliny. Pozycja ukazuje nam Boga przychodzącego w uniżeniu. Przedstawia, że kenoza w najdoskonalszy sposób objawia nam Boga miłosiernego. Że Jego gloria i chwała na pewno nie jest jedyną preferencją.
Boga odnajdujemy przede wszystkim w słabości i biedzie.
Jeśli chcemy spotkać Chrystusa, to nie możemy ubiegać się o sukces. Tylko świadoma całkowita rezygnacja z pychy, a w szczególności z pychy ducha, jest tego gwarantem.
Niemal w każdym zdaniu autor akcentuje, że świętość to permanentne schodzenie w dół po schodach pokory, a kluczem do niej jest skrucha wobec własnej niedoskonałości.
W obecnym, nadętym przepychem świecie, aklamującym sukces, władzę, młodość i pieniądz, lektura ta będzie przewrotem mentalnym. Będzie rewoltą, a w konsekwencji wejściem na drogę świętości rozumianej jako pogodzenie się z własną niedoskonałością. Trzeba przeczytać.

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Usytuowanie muzeum – skansenu kolejnictwa – akurat w Jaworzynie Śląskiej wydaje się znajdować solidne uzasadnienie w historii samej miejscowości. Dzisiejsze miasto powstało bowiem na gruntach wsi Stary Jaworów w związku z utworzeniem tu stacji węzłowej na budowanej w 1843 r. linii Kolei Wrocławsko-Świdnicko-Świebodzickiej. Powstała osada kolejowa nazywana była pierwotnie Königszelt („królewski namiot”) dla upamiętnienia noclegu cesarza Prus Fryderyka II w namiocie w ogrodzie miejscowego pałacu w przeddzień bitwy pod Dobromierzem.
Stacja kolejowa budowana była w kilku etapach. Początkowo powstał tu duży dworzec wraz z 12-stanowiskową parowozownią. W latach 90. XIX w. utworzono drugą parowozownię (miała 11 stanowisk; obecnie jest tu magazyn).
Celom muzealnym służy trzecia, 19-stanowiskowa parowozownia wachlarzowa z obrotnicą, która powstała w latach 1906–1907, pomiędzy torami do Wrocławia i Świdnicy.
Lata 60. XX w. przyniosły elektryfikację linii. W kolejnych dekadach (przede wszystkim w ostatnim dziesięcioleciu ubiegłego wieku) liczba przewozów spadała. W końcu doszło do likwidacji lokomotywowni – w jej miejsce Polskie Koleje Państwowe utworzyły Skansen Lokomotyw Parowych, który funkcjonował do 2001 r. Po upływie kolejnych dwóch lat, kiedy to zebrane zabytki stopniowo ulegały zniszczeniu i padały ofiarą kradzieży, podjęte zostały starania o ponowne zorganizowanie muzeum. Te zostały zwieńczone sukcesem 12 lat temu, w 2005 r., gdy w Jaworzynie otwarto Muzeum Przemysłu i Kolejnictwa na Śląsku.
Obecnie działa pod nadzorem Ministerstwa Kultury oraz posiada status Organizacji Pożytku Publicznego.
W skład zbioru weszły przejęte od PKP 34 lokomotywy, 41 wagonów i 8 maszyn warsztatowych – wszystkie były w złym stanie technicznym, ale znalazły się wśród nich cenne okazy, m.in. jedyne zachowane na świecie