Św. Teresa od Jezusa „Twierdza wewnętrzna”

Właściwie nazywała się Teresa Sánches de Cepeda y Ahumada.
Karmelitanka, kobieta bardzo zdolna i odważna, ogromnie uczuciowa ekstrawertyczka, reformatorka zakonu karmelitańskiego i odnowicielka Kościoła zagrożonego reformacją, doktor Kościoła. Teresa z Ávili miała ok. 40 lat, kiedy o swoim życiu powiedziała, że było przeciętne i dalekie od doskonałości (Księga życia) – po dwudziestu latach bycia karmelitanką nie czuła się bowiem jeszcze całkowicie oddana Bogu.
O swoim przełomowym przeżyciu związanym z medytacją nad obrazem „Ecce homo” napisała: „Odtąd zaczyna się inna, nowa księga, to jest inne, nowe życie. Dotychczas […] było to życie moje, życie, którym ja żyłam. Od teraz […] zaczyna się życie, o którym powiedzieć mogę, że Bóg żył we mnie, bo bez Niego – jasno to widzę – niemożliwe, bym mogła w tak krótkim czasie wyzwolić się z tylu złych przyzwyczajeń i swoich nałogów. Chwała niech będzie Panu, iż mnie wybawił ode mnie” (Księga życia). Święta karmelitanka widziała już teraz coraz wyraźniej, jak Bóg przeprowadzał w niej dzieło uświęcenia, udzielając obfitych łask mistycznych i daru modlitwy kontemplacyjnej.
Walka ze złem
W Drodze do doskonałości Święta ucieka się do wspaniałego przykładu króla pobitego na polu walki.
Władca musi najpierw zamknąć się we własnym warownym zamku i otoczyć najdzielniejszymi, zaufanymi wojownikami, aby obronić się przed nieprzyjacielem, którego potem może pokonać w polu. Zamkiem (twierdzą) jest Kościół albo klasztor. Heroiczna walka, w którą się angażujemy, to walka ze złem, która nie jest nigdy rzeczą prywatną, ponieważ jej sceną jest Kościół, i w niej rozstrzygają się jego losy.
Święta pozostawiła kilka bezcennych dzieł, przepięknych w swej formie i treści, które pisała w każdej wolnej chwili w trakcie ustawicznych podróży po Kastylii. Najbardziej znanym i najważniejszym dziełem św. Teresy jest Twierdza wewnętrzna. Traktat ten napisany został w ciągu pięciu miesięcy – od czerwca do listopada 1577 r. – na polecenie jej duchowego powiernika o. Hieronima Gracjana. Jest to niezwykły opis życia mistycznego oparty na osobistym doświadczeniu zjednoczenia z Bogiem. Święta opisała Twierdzę duszy, a w niej liczne pomieszczenia i tysiące pokoi, wszystko zaś rozmieszczone koncentrycznie wokół głównej komnaty, tej najintymniejszej, w której mieszka Trójca Święta emanująca intensywnym blaskiem rozchodzącym się po całej budowli.
Modlitwa jako brama wejścia
Im dalej jest dusza od centrum, tym mniej uchwytny staje się urok tego miejsca; im głębiej zaś się zapuszcza, coraz lepiej dostrzega piękno Boga oraz samej komnaty, tak jakby się zbliżała do słońca. Dla wszystkich pragnących dostać się do środka bramą wejściową jest modlitwa.