Sprawiedliwość

I dalej, że jest to „Jedno z podstawowych pojęć etycznych i prawnych, oznaczające cechę przypisywaną jednostkom (osoba sprawiedliwa), działaniom (sprawiedliwe postępowanie) czy instytucjom społecznym (sprawiedliwe prawa, sprawiedliwy ustrój, sprawiedliwy wyrok), wiązaną najczęściej z odpowiednim rozdziałem dóbr lub bezstronnością”.
Czy łatwo być sprawiedliwym rodzicem?
Każdy rodzic chce być jak najlepszym rodzicem.
Zależy mu na wychowaniu mądrego człowieka, postępującego „dobrze” w szerokim kontekście tego słowa. Od najmłodszych lat uczymy się rozróżniać dobro od zła. Postępowanie rodziców ma nam to ułatwiać, ale nie zawsze to wychodzi. Skąd te rozbieżności?
Odpowiedzi jest tyle, ile sytuacji, ale są pewne rzeczy, o których trzeba pamiętać i starać się je stosować w wychowaniu. I mówimy tu o wychowaniu przez rodziców, a także przez szkołę oraz wszelkie sytuacje społeczne, w których dzieci będą się wzorowały na dorosłych.
Zasada, która wydaje się oczywista, to niefaworyzowanie żadnego z dzieci przez rodziców. Tymczasem jest to trudne, jeśli jedno z dzieci jest grzeczne (tzw. aniołek), a drugie – broi, nie słyszy i nie słucha, co się do niego mówi, jest aktywne (tzw. żywe srebro). Taka sytuacja wymaga od rodziców, aby poświęcać obojgu czas, rozmawiać, nie karać nadmiernie „aktywnego” dziecka, ale też nie traktować pobłażliwie, nie zważając na jego psoty. Z drugiej strony aniołek też nie może być nagradzany tylko dlatego, że ma inną osobowość. A odczucie niesprawiedliwości jednego dziecka w traktowaniu przez rodziców rodzeństwa może budzić poczucie krzywdy, zazdrość, nawet agresję, a dalej prowadzić do buntu.
Dzieciom się często wydaje, że sprawiedliwie znaczy równo. Wyjaśnienie tej kwestii wymaga cierpliwości, a przede wszystkim – rozmowy.