Moja Niedziela

Wielu interpretacji doczekał się fragment Ewangelii o dziesięciu pannach. Ciekawe jest to, że Jezus do nich właśnie porównuje królestwo niebieskie.
Wszystkie są pannami, niezależnie od tego, że jedne określone zostały jako mądre, a drugie głupie. Wszystkie są zaproszone do królestwa, albo inaczej – nikt ich z tego królestwa nie wyklucza. Warto to zauważyć, bo można odnieść wrażenie, że druga grupa panien jest skreślona niejako „na starcie”. Nikt im nie zamyka drzwi, nawet jeśli dziś błądzą, poszukują, źle wybierają. Można odnieść nawet wrażenie, że owe głupie panny same wykluczyły się z udziału w królestwie. Słysząc bowiem, że nadchodzi pan młody, uciekły. Poszły szukać oliwy do lamp, jakby to ona była najważniejsza.
Nie da się ukryć, że owa oliwa intryguje. Jak to się stało, że przez nią pięć dziewczyn spóźniło się na wesele? Czym może być, albo co oznaczać? Pięknie pokazał to św. Grzegorz Wielki, tłumacząc, że naczynia to nasze serca, a oliwa jest blaskiem chwały. Mądre kobiety mają oliwę w naczyniach, to znaczy chwałę za swoje dobre czyny zachowują w sumieniach. Głupie nie noszą oliwy w naczyniach, bo chwałę odbierają na bieżąco z ust ludzi. Kiedy zbliżał się oblubieniec, kobiety opatrywały lampy, to znaczy obliczały czyny, jakie ze sobą przyniosły, oczekując za nie nagrody.
Niestety lampy panien głupich pogasły, bo dobro, które pełniły po to, by odebrać chwałę od innych, już się wypaliło.
Nie mogą przedstawić go Bogu, bo od ludzi odebrały nagrodę. Idą więc – w swoim stylu – do ludzi, by szukać radości i wynagrodzenia.
To dobra okazja, by postawić pytanie o motywy, dla których czynimy dobro. Pewne jest, że nikt nas nie wyklucza z udziału w królestwie. Przypowieść raczej sugeruje, że warto w odpowiednim momencie zmienić swoje myślenie (nawrócić się), myśląc o tym, co będzie, gdy usłyszymy głos: „Pan nadchodzi”…

Jak echo powraca scena Sądu Ostatecznego. W pierwszym odbiorze przerażająca, bo nie lubimy słyszeć o tym, że możemy zostać potępieni. W rzeczywistości jednak radosna i potwierdzająca, że Bóg nie rzuca słów na wiatr. Jezus pouczał uczniów, że ich sprawiedliwość ma być większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszy.
Inaczej nie wejdą do królestwa niebieskiego. Sprawa wydaje się zatem prosta. Kiedy mówi o wchodzeniu do tego królestwa, nie może zaprzeczyć samemu sobie. Ciekawe jest to, że potępieni zostali nie ci, którzy czynili zło, ale ci, którzy nie czynili dobra. Warto to zauważyć, bo często można usłyszeć: „jestem dobrym człowiekiem, tzn. nikogo nie okradłem, nikogo nie zabiłem, nikt z mojego powodu nie płakał”. To jest niewątpliwie ważne, jednak mam wrażenie, że gdy z taką deklaracją staniemy przed Panem, On zapyta: „ilu ludziom dałeś coś od siebie, ilu pomogłeś uratować życie i ilu dzięki tobie na swojej twarzy miało uśmiech?”. Bo jeśli przyjąć, że życie chrześcijańskie to tylko unikanie zła, to trochę tak, jakby małżonkowie, robiąc rachunek sumienia, za zasługę poczytywali sobie to, że jedno drugiemu nie ubliżyło, nie zdradziło czy nie podniosło ręki. Przysięga małżeńska nie mówi: „nie będę cię bił, nie będę cię krzywdził, nie będę cię zdradzał”.
Ona mówi: „będę cię kochał do końca życia”. Kochać to wykorzystać każdą okazję, by uczynić kochaną osobę choć trochę szczęśliwszą.