Warto…

Kontemplacja fenomenu Bożego Miłosierdzia, jako niezłomnej metody na wszystkie lęki oraz zwątpienia ciała i duszy, skłoniła mnie, by sięgnąć po Dziennik bł. ks. Michała Sopoćki. Żył on w latach 1888–1975. Był nauczycielem, profesorem, ojcem duchownym i wychowawcą.
Realizował powołanie kapłańskie w przeróżnych odsłonach. Jednak w historii zapisał się jako spowiednik św. Faustyny Kowalskiej i jako ten, który zaangażował się w krzewienie kultu Bożego Miłosierdzia, dając mu jednocześnie teologiczne podwaliny. Jego Dziennik powstawał z przerwami. W oryginale jest to rękopis w czterech brulionach. Pierwszy powstał w Taboryszkach, gdzie był wikariuszem tuż po święceniach. Drugi został spisany, gdy autor był już w średnim wieku. Jest retrospekcją do czasów dzieciństwa, młodości, seminarium, okresu studiów, pracy i wreszcie spotkania ze św. Faustyną. Ostatnie dwa zeszyty to zapiski kapłana będącego w podeszłym wieku. Nie ma tu już faktów z życia, są to raczej głębokie osobiste przemyślenia. Opublikowany przez Wydawnictwo Św. Jerzego w Białymstoku w roku 2015 Dziennik daje nam możliwość ponownego obcowania z tą wyjątkową postacią. Staje się on dla nas żywą osobą. Widzimy człowieka działającego. Jesteśmy świadkami jego porażek i sukcesów. Wchodzimy w jego myślenie. Razem z nim odczuwamy samotność i brak zrozumienia. Lektura Dziennika to swoiste rekolekcje, po których łatwiej zmierzymy się z własną pasywnością, rozżaleniem i znużeniem.
To studium ufności Bożemu Miłosierdziu. Dziś, kiedy kult Bożego Miłosierdzia przeżywa ekspansję, warto przybliżyć osobę ks. Sopoćki, postać nieco drugoplanową, która miała jednak fundamentalny wpływ na rozwój i szerzenie szczególnej estymy wobec Boga. Ostateczną rekomendację niech da sam autor – przytaczam jedną z wielu światłych myśli z Dziennika: „Bóg jest wielkim mistrzem: pozwólmy Mu robić, co chce”.

Korzystając z letniej aury, warto wybrać się w kierunku Wzgórz Dębowych, do położonego zaledwie 50 km od Wrocławia Arboretum w Wojsławicach. Stanowi ono filię Ogrodu Botanicznego Uniwersytetu Wrocławskiego. Leży w kotlinie, na wysokości ok. 200–300 m n.p.m. Ze względu na podgórski charakter terenu i wielkość ogrodu warto pamiętać o zabraniu ze sobą wygodnego obuwia, choć wędrówka po Arboretum dostępna jest dla osób w różnym wieku i o różnej kondycji fizycznej (na miejscu można wypożyczyć wózek dla osób niepełnosprawnych).
Z miejscem tym wiąże się legenda o „rycerzu ze złotą ręką” – Wojsławie (od jego imienia wywodzi się nazwa osady), który miał być wychowawcą księcia Bolesława III Krzywoustego. Kiedy rycerz stracił w walce rękę, otrzymał w zamian od księcia drugą, wykonaną ze szlachetnego kruszcu.
Wojsławowi ofiarowano również sąsiadujące z Niemczą dobra ziemskie (w tym teren współczesnych Wojsławic).
Prawdopodobnie już w latach 20. XIX w. był tu park, choć pierwsze wzmianki o nim pochodzą z końca tegoż stulecia.
Wtedy stał przy nim pałac, który nie zachował się do dziś.
Arboretum otwarte jest dla zwiedzających od wiosny do jesieni (w tym roku od 17 IV do 22 X). Można tu odpocząć od zgiełku miasta i zachwycić się bogactwem prezentowanych w ogrodzie gatunków i odmian roślin (ponad 8 tys., w tym ponad 3500 tys. bylin). Najbardziej spektakularne widoki zapewniają rozkwitające wiosną różaneczniki (najstarsze i najokazalsze w kraju). Późnym latem warto przyjechać dla kwitnących w tym okresie ponad 300 gatunków i odmian hortensji bądź sadu historycznych odmian czereśni, a jesienią atrakcją są wielobarwne byliny. Na 62 hektarach wchodzących w obręb Arboretum podziwiać można aż trzy Kolekcje Narodowe (czyli najbardziej bogate, wzorcowo oznaczone i udokumentowane, prowadzone przez specjalistów systematyczne kolekcje roślinne). Obejmują one liliowce (Hemerocallis – największa kolekcja tej grupy roślin w Polsce, zarazem jedna z największych w Europie), bukszpany (Buxus), a także wielobarwne różaneczniki (Rhododendron).