Moja Niedziela

Jest coś takiego jak odwaga dziecka w domaganiu się tego, czego pragnie bądź czego potrzebuje. Dorośli, którzy nauczyli się kalkulować, co się bardziej opłaca i gdzie należy zachować pewną poprawność, powiedzieliby może, że to nie odwaga, lecz bezczelność. Ona jest o tyle silna, o ile dziecko jest pewne miłości kogoś, kogo prosi o pomoc tudzież rzecz. Widać to doskonale, kiedy syn mówi do taty: „Masz mi to dać…” i chciałoby się dodać: „… i koniec”. Ojciec nie ma innego wyjścia. Ta pewność, że kochający ojciec nie może odmówić niczego dziecku, kojarzy mi się bardzo mocno z postawą proroka Elizeusza, o którym dziś czytamy.
Wypowiedzieć słowa: „O tej porze za rok będziesz pieściła syna” wobec kobiety, co do której wiedział, iż po ludzku są one niemożliwe (lub przynajmniej bardzo trudne) do spełnienia, mógł tylko ktoś, kto był do końca przekonany o mocy Boga. Przecież prorok miał świadomość, że on sam nie jest w stanie pomóc kobiecie, a jednak ta pewność jego stwierdzenia pokazuje, jak mocno wierzył, że dla Boga nie ma nic niemożliwego. Zresztą w spełnienie tych słów nie wierzyła sama ich adresatka. Gdybyśmy czytali dalej tę historię, zauważylibyśmy, że ona zareagowała stwierdzeniem: „Nie oszukuj mnie”. Prorok nie oszukiwał. On liczył na dobroć i moc Boga. Zachęcam, żeby przeczytać ciąg dalszy tej opowieści, bo syn oczywiście przyjdzie na świat, jednak nie wiemy z jakiego powodu – umrze. Tutaj będzie można dostrzec, jak Elizeusz rozmawia z Bogiem i jak przywraca życie młodzieńcowi. Ten człowiek dziś pyta o to, z jaką intensywnością jesteśmy gotowi prosić Boga o to, by działał w naszym życiu. Czy nie jest czasem tak, że mówimy nieśmiało: „Wiesz, Panie Boże, gdybyś tak nie miał nic ważniejszego, może byś się zainteresował moją sprawą”. Tu nie tylko chodzi o jakość próśb. One pokazują jakość relacji. Czy wobec Boga czujemy się jak dzieci pewne, że Ojciec kocha?

Ogromną krzywdę wyrządziły mi katechezy, podczas których kolorowałem obrazki Pana Jezusa siejącego ziarno, a które miały wyjaśnić czytaną w tę niedzielę przypowieść. Do tego dochodziły wszelkie jej interpretacje, które dotyczyły rachunku sumienia i pytania o to, jaką jestem glebą. Przez to – przyznam – początkowo trudno mi było polubić „Przypowieść o siewcy”, bo za każdym razem, kiedy jej słuchałem, miałem wrażenie, że do trzydziestokrotnego owocu słowa, które sieje we mnie Chrystus, wciąż mi daleko.
I tak dobra nowina, jaką ma być Ewangelia, stawała się dla mnie złą nowiną, którą można było streścić w stwierdzeniu: „i tak ci się nie uda i pójdziesz do piekła”. Tymczasem – co ciekawe – Pan Jezus, objaśniając tę przypowieść, nie mówi jednego: kim jest siewca. Nie ma ani słowa na temat tego, kto sieje. „Siewca wyszedł siać” – tyle. Proszę sprawdzić.
Chrystus od razu przechodzi do słowa. Jakby chciał podkreślić, że to ono jest najważniejsze. Ważne jest ziarno. Mniej ważne jest to, kto je sieje. Każda niedzielna Eucharystia jest niewątpliwie czasem siania słowa. Niekoniecznie ważne jest, który ksiądz to czyni. My często zwykliśmy na to zwracać uwagę. Jak rekolekcje głosi profesor doktor habilitowany, to brzmi inaczej. Często z góry oceniamy – ten młody, tamten starszy, ten ma doświadczenie, tamten świeżo po święceniach.
Nie to jest ważne, kto jest siewcą. Ważne jest, co jest siane. Siane jest ziarno, które jest słowem Boga. Jezus w Ewangelii św. Mateusza nazywa je „słowem o królestwie”, to znaczy ono jest siane po to, by Bóg mógł w nas królować, by On nam mówił, co się w życiu liczy, co jest ważne, a co nie ma kompletnie żadnego znaczenia. Dlatego tak trudno je przyjąć, bo czasem trzeba zdetronizować kilku, a może nawet kilkunastu innych bożków, których człowiek uczynił sobie królem w życiu.

Bardzo się boję, że wspominając ważne wydarzenia z życia Chrystusa, opowiadamy o nich w czasie przeszłym: „Pan Jezus się narodził”, „Pan Jezus umarł” czy w końcu – na dzisiejszej liturgii wielu kaznodziejów opowie o wydarzeniach z góry Tabor, konkludując: „Pan Jezus się przemienił”. Wspomnienia są ważne i dobrze jest pielęgnować ważne daty z naszej historii, jednak musimy mieć świadomość, że historia zbawienia dzieje się dziś.
To nie to samo co historia Polski. Tu nie chodzi o nauczenie się dat, miejsc, nazwisk i oddanie czci bohaterom.
Tu chodzi o to, żeby uświadomić sobie, że ona ciągle ma czas teraźniejszy. I dziś zamiast mówić, że Pan Jezus się przemienił, lepiej zwrócić uwagę, że wciąż się przemienia.
Górą Tabor jest każdy kościół i kaplica, w której sprawuje się Eucharystię. Msza św. nie jest akademią ku czci… Tam dokonuje się przemiana. A ona ma jeden cel – żebyśmy to my zostali przemienieni. Jak to działa, widać na przykładzie św. Piotra (fragment Jego listu dziś czytamy). Ten człowiek jeszcze jakiś czas temu bał się przyznać przed kobietą, że zna Jezusa. Teraz otwarcie wyznaje wobec wszystkich, że w swoim życiu „nie postępuje za mitem”, ale za prawdziwym Bogiem. Spora odmiana, czyż nie?
A wszystko dlatego, że nie wspominał wydarzenia z góry Tabor, tylko zobaczył, jak Jezus przemienił się dla niego w chwili zmartwychwstania. Od tego, czy na Mszy św. zobaczysz Chrystusa, który przemienia się dla Ciebie, zależy, czy sam zostaniesz przemieniony.

Bezwstydny upór – tak można określić postawę kobiety kananejskiej. Odpychana, lekceważona, w końcu obrażana, zupełnie nie przejmuje się tym, bo prosi o uzdrowienie córki. Wszyscy, którzy mają dzieci – jestem przekonany – rozumieją ją doskonale. Kluczem tłumaczącym jej zachowanie jest jedno słowo: „córka”. Jest gotowa zapomnieć o swoim poczuciu godności, przysługujących jej prawach. Wie, że Jezus może uzdrowić jej dziecko, i dlatego zapomina o samej sobie. Ona sama przestaje być dla siebie ważna. Ważna jest córka. Jednak ta postawa pokazuje nie tylko więź między matką a dzieckiem, ale także to, jak ta kobieta patrzy na Jezusa. Jaki to musiał być wzrok? Widzieć w kimś jedynego Zbawiciela, jedynego Pana, kogoś, poza kim nie ma nadziei dla człowieka. To wyznacza drogę naszej z Nim relacji. Dziś człowiek szuka różnych zabezpieczeń i nawet jeśli całkowicie nie lekceważy Boga, to kalkuluje, kombinuje, przelicza, gdzie prosić Boga o pomoc, a gdzie nie warto mu zawracać głowy, bo przecież mogę liczyć na własne znajomości czy zdolności…
A może właśnie nawet wtedy, gdy wszystko i wszyscy dookoła podpowiadają mi, że sam sobie poradzę, zapomnieć o sobie i swoim doświadczeniu i zaczynać dzień słowami: „Zmiłuj się nade mną Jezusie Synu Dawida”.