Warto…

Wiosna. Wszystko odradza się, wzrasta w odwiecznym porządku cykliczności. Chcąc przewietrzyć duszę, sięgnęłam po książkę Jamesa Martina Opactwo. Ukazała się nakładem Wydawnictwa Św. Wojciecha. Autorem jest kierownik duchowy, publicysta i autor licznych książek, m.in. Jezusa, bestseleru „New York Timesa”. Głównymi bohaterami są Anna i Mark. Anna to 40-letnia kobieta, która straciła w wypadku syna. Mark to 30-latek, który porzuca intratną pracę architekta i zostaje stolarzem.
Losy obojga łączy tytułowe opactwo, gdzie poznają Paula – zakonnika. Rozmowy z Nim o wierze i zwątpieniu, liczne pytania i odpowiedzi, które stopniowo odsłaniają kolejne strony powieści, wprowadzają nas w arkana duchowości, gdzie mierzymy się z dramatem ludzkiej egzystencji i problemem obecności Boga w tajemnicy cierpienia.
Autor, człowiek o głębokiej wrażliwości, wprowadza nas w świat swojej wyobraźni. Elementy realizmu magicznego czynią książkę wyborną ucztą. Mistycyzm przeplata się tu z codziennością. Sensualizm epatuje na każdym kroku. James Martin, jako wielki smakosz życia, za pomocą klasztornego dżemu uczy nas, że należy cieszyć się prostymi rzeczami. Opactwo jest swoistym GPS-em prowadzącym do Boga. Jest dla tych, co od „Szefa wszystkich szefów” dzieli krótki dystans, ale i tych całkowicie pogubionych w korporacji, jaką jest obecny świat. Uczy, że życie jest darem, który trzeba umiejętnie smakować.
Pokazuje, że Nadprzyrodzoność często jest na wyciągnięcie ręki. A tak jak szybko możemy się zgubić, tak szybko możemy się też znaleźć. Książka jest arcydobra.
Szczególnie polecam tym, którzy próbują zweryfikować swoją codzienność. Przestać gonić za własnym ogonem.
Oddzielić to, co ważne, od tego, co nieistotne. Nieistotne z perspektywy Absolutu, jak śpiewa Piotr Rogucki. Opactwo będzie na pewno doskonałym elementarzem w tej szkole duchowości. Polecam.

AGNIESZKA BOKRZYCKA

Twierdza Srebrna Góra jest unikatowym obiektem w skali dziedzictwa kulturowego Europy i jedną z najważniejszych atrakcji Dolnego Śląska.
Zgodnie z pokojem wrocławskim, zawartym po I wojnie śląskiej, większa część Śląska przeszła w 1742 r. pod panowanie Prus. W dwóch kolejnych wojnach śląskich Austria próbowała odzyskać utraconą prowincję. Po zakończeniu III wojny śląskiej król Prus Fryderyk II postanowił wzmocnić system przejętych od Habsburgów śląskich twierdz, aby uniemożliwić im w przyszłości zdobycie Śląska. Wznoszona wg tej koncepcji twierdza w Srebrnej Górze miała za zadanie wspomóc Kłodzko, uznane za „klucz do Śląska” – chodziło o utrzymanie i zabezpieczenie drogi łączącej twierdze kłodzką i świdnicką, umożliwiającej zaopatrzenie tej pierwszej. Zaplanowano ją jako stosunkowo tanią, jednak stopniowa rozbudowa, obejmowanie umocnieniami kolejnych miejsc potencjalnie jej zagrażających, uczyniło z niej największą górską twierdzę Europy. Projekt twierdzy, wg zasad szkoły staropruskiej, przygotował w 1764 r. ppłk Ludwig Wilhelm Regeler. Budowa trwała od 1765 do 1777 r. i była podzielona na trzy etapy. Przy budowie pracowało ok. 4000 robotników, a okoliczni mieszkańcy byli zmuszani do uciążliwych i słabo opłacanych pomocniczych prac, zwłaszcza transportowych (nazywano to „dopustem srebrnogórskim”). Dla zapewnienia materiałów stworzono na placu budowy tartak, cegielnię, wapienniki, wodociąg i liczne drogi. Głównym budulcem był miejscowy gnejs, a naroża i obramienia wzmacniano ciosami piaskowca.
Twierdza srebrnogórska wyróżnia się zastosowanymi w niej rozwiązaniami konstrukcyjnymi, m.in. dużą liczbą obiektów bomboodpornych o poprzecznie w stosunku do osi obiektu sklepionych kazamatach, licznymi zaporami przeciwszturmowymi (m.in. długimi, niezwiązanymi z poszczególnymi obiektami fosami).