Do Wrocławia przybywał wiele razy

Początek bliskich związków między Karolem Wojtyłą – księdzem, biskupem, kardynałem, papieżem a Dolnym Śląskiem to przede wszystkim osobiste kontakty z ks. Bolesławem Kominkiem – późniejszym kardynałem wrocławskim, oraz z ks. Józefem Majką – późniejszym rektorem wrocławskiego seminarium duchownego i wydziału teologicznego. Gdy bp Bolesław Kominek w 1956 r. i ks. prof. Józef Majka w 1970 r. przybyli na Dolny Śląsk, w przebogatym kolorycie swoich osobowości przywieźli także szczególną przyjaźń z krakowskim biskupem Karolem Wojtyłą. Otwartość na drugiego człowieka późniejszego papieża sprawiła, że nie ograniczył się on do dotychczasowych przyjaciół, ale pozwolił korzystać ze swojej duchowości, wiedzy i serca wrocławskiemu środowisku.
Wizyty Biskupa z Krakowa
Wiele było wizyt Metropolity Krakowskiego we Wrocławiu.
Już kilka dni po konsekracji biskupiej – 2 i 3 października 1958 r. – uczestniczył w spotkaniu duszpasterzy akademickich z całej Polski zorganizowanym przez ks. Aleksandra Oberca w Starych Bogaczowicach. Przybywał na uroczystości kościelne, brał udział w posiedzeniach Komisji ds. Duszpasterstwa Ogólnego. Dla kard. Wojtyły szczególnie przejmujące było zaproszenie na konsekrację biskupią pochodzącego ze Szczyrku w archidiecezji krakowskiej ks. Józefa Marka. Było to już w czasie choroby kard. Kominka, 27 grudnia 1973 r. Ostatni raz odwiedził chorego kard. Bolesława Kominka na cztery dni przed jego śmiercią. „Wyczułem, że czeka na te odwiedziny – wspominał kard. Wojtyła. – Kiedy zostaliśmy sami, zaczął mówić. Zorientowałem się, że to, co mówi, stanowi dla niego sprawę szczególnie ważną, którą chciał mi powierzyć. Tego, co wówczas powiedział, nigdy nie zapomnę. Zdałem sobie równocześnie sprawę, że nie mógłby tego powiedzieć bez takiego zaufania, jakie żywi się w przyjaźni”.
Wraz z przejściem do Wrocławia ks. prof. Józefa Majki i zainicjowaniem Wrocławskich Dni Duszpasterskich przyjazdy kard. Wojtyły wiązały się także z wystąpieniami podczas tych spotkań duszpastersko-katechetycznych. Kardynał Wojtyła był zawsze oczekiwanym mówcą i prelegentem.
Po śmierci kard. Bolesława Kominka (10 marca 1974 r.) związek Metropolity Krakowskiego z archidiecezją wrocławską trwał nadal. Na zaproszenie nowego ordynariusza – abp. Henryka Gulbinowicza – przewodniczył inauguracji roku akademickiego 1976/1977 na Papieskim Fakultecie Teologicznym oraz brał udział w uroczystościach 30-lecia powojennej historii wrocławskiego seminarium duchownego.
Kardynał Wojtyła miał także uczestniczyć w VIII Wrocławskich Dniach Duszpasterskich w sierpniu 1978 r., ale ze względu na konklawe po śmierci papieża Pawła VI nie mógł przybyć. Odczytano wtedy przygotowany przez Niego referat.

Papież życzył mieszkańcom Dolnego Śląska, by ich życie osobiste, rodzinne i społeczne opierało się, wedle wzoru św. Jadwigi, na przykazaniu miłości.
Jako przesłanie aktualne do dziś należałoby przyjąć słowa Jana Pawła II wówczas wypowiedziane: „Wszystkie wymiary społecznego bytu, i wymiar polityczny, i wymiar ekonomiczny, i oczywiście – wymiar kulturalny i każdy inny, opiera się ostatecznie na tym podstawowym wymiarze etycznym: prawda – zaufanie – wspólnota”.
Wyróżnieniem Wrocławia było powierzenie archidiecezji organizacji 46. Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego.
31 maja 1997 r. we Wrocławiu Jan Paweł II rozpoczął swoją kolejną pielgrzymkę do Polski. Program wizyty we Wrocławiu był bogaty, a złożyły się na niego: adoracja eucharystyczna i spotkanie z duchowieństwem w katedrze wrocławskiej, nabożeństwo ekumeniczne w Hali Ludowej (obecnie Hala Stulecia), Msza św. Statio Orbis zamykająca Kongres Eucharystyczny (1 czerwca 1997 r.) oraz spotkanie z delegacjami na 46. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny. Ponadto Jan Paweł II obejrzał Panoramę Racławicką. Kongres był dziękczynieniem Bogu za dar wolności odzyskanej po panowaniu reżimów totalitarnych w Europie Środkowo-Wschodniej. Podczas Mszy św. kończącej Kongres Eucharystyczny wskazał Papież na wolność, która wymaga ładu: „chodzi przede wszystkim o ład moralny, ład w sferze wartości, ład prawdy i dobra”. Prawdziwa wolność to gotowość do służby i daru z siebie – tak realizowana buduje człowieczeństwo poszczególnych osób oraz więzi międzyludzkie. Wówczas też Jan Paweł II określił Wrocław jako miasto spotkania, które to stwierdzenie zostało przyjęte przez władze miasta jako hasło promocyjne.
2 czerwca 1997 r. Jan Paweł II odprawił Mszę św. w Legnicy, gdzie wskazując na Henryka Pobożnego, przypomniał o obowiązku każdego pokolenia oświetlania życia społecznego zasadami Ewangelii. „Wiara nie może być przeżywana tylko we wnętrzu ludzkiego ducha – mówił Papież. – Ona musi znajdować swój wyraz w zewnętrznym życiu społecznym”.