Moja Niedziela

Od Światowych Dni Młodzieży spory sukces zrobiło w Kościele hasło: „zejść z kanapy”. Wielokrotnie nawiązywał do niego papież Franciszek, wskazując, że chrześcijaństwo nie jest religią kanapową, a pisząc do młodych na ostatnią Niedzielę Palmową i wspominając Matkę Bożą, nie omieszkał zauważyć, że po zwiastowaniu nie zamknęła się ona w domu i nie dała się sparaliżować strachem czy też pychą. Dodał także, że Maryja nie jest typem kobiety, która, by czuć się dobrze, potrzebuje kanapy, gdzie mogłaby usiąść wygodnie i bezpiecznie. Właściwie jest to dosłowne odczytanie słów, które Chrystus pozostawił apostołom tuż przed wniebowstąpieniem. Dosłownie brzmią one: „Wyruszywszy (albo lepiej: będąc w podróży) czyńcie uczniami wszystkie narody”. To określenie: „wszystkie narody” właściwie moglibyśmy także oddać stwierdzeniem: „obce ludy”. To poważne zadanie, a mam wrażenie, że jedno z najbardziej zaniedbywanych przez współczesnych chrześcijan, którzy po pierwsze – mają być bez przerwy w drodze (to jakoś kłóci się z „dzwonieniem i czekaniem aż do nas przyjdą”, ewentualnie – narzekaniem, że ciągle jest ich tak mało), po drugie – tak mają nauczać, by z kogoś zupełnie niezainteresowanego uczynić ucznia (tu nie chodzi o przekaz wiedzy i sprawdzenie jej w formie egzaminu), po trzecie (chyba najtrudniejsze) – adresatem naszych działań mają być ludzie nam obcy i niekoniecznie chodzi tu o ich narodowość; obcy w sensie mentalnym, inaczej myślący, wyznający inne poglądy polityczne, społeczne, ludzie, z którymi się nie zgadzamy. Ich Bóg stawia na naszej drodze, a kiedyś zapyta: „Co zrobiłeś, by uczynić z nich uczniów?”.
Obawiam się, że niektórzy będą musieli odpowiedzieć, że uświadomili im ich niewiarę oraz to, że nie dorastają do chrześcijaństwa, a może nawet, że rzucili w kierunku tychże „ludów” kilka kamieni. Jeden z amerykańskich kardynałów słusznie powiadał, że ten nakaz Jezusa skutecznie wypełnia się za pomocą miodu, a nie octu.