Moja Niedziela

Ten Tomasz nie był taki zły. Wprawdzie to nie on jest głównym bohaterem czytanej dziś Ewangelii, ale warto zwrócić uwagę na jego zachowanie. Raczej kojarzy się nam z niedowiarstwem. Tymczasem dziś słyszymy wyraźnie, że kiedy uczniowie próbowali odwlec Jezusa od decyzji powrotu do miejsca, gdzie istniało realne zagrożenie życia, nie kto inny, ale Tomasz powiedział: „Chodźmy także i my, aby razem z Nim umrzeć”.
Odważna to deklaracja. Być gotowym umrzeć, byle tylko być z Jezusem… to nawet św. Piotrowi się nie udało. Aby wypowiedzieć takie słowa, trzeba być głęboko przekonanym, że Chrystus wie, co robi, nawet jeśli pewne Jego zachowania i decyzje są dla mnie całkowicie niezrozumiałe.
W tym kontekście inaczej też wygląda decyzja, by nie biec natychmiast do chorego Łazarza, tylko odczekać dwa dni i pozwolić mu przejść przez śmierć. Nie chodziło o fajerwerki, ale o umocnienie wiary tych, którzy być może gotowi byli, odwołując się do swojego życiowego doświadczenia oraz wiedzy, pouczać Boga i dawać Mu rady, jak powinien się zachować. Oj, czasem trudno przyznać, że to Stwórca się na wszystkim zna, nie ja!

Janowy opis wydarzeń Niedzieli Zmartwychwstania zawiera kilka czasowników oznaczających przemieszczanie się. Ewangelista wyraźnie odróżnia osoby idące spokojnie od tych, które biegną. Piotr i Jan wyruszają w drogę z wielkim zaangażowaniem. Z czasem umiłowany uczeń przyspiesza, wkłada więcej wysiłku i pozostawia swojego towarzysza z tyłu. W efekcie pierwszy przybywa do grobu. Przypomina jednak zawodnika, który wprawdzie całe zawody biegnie przed konkurentami, jednak tuż przed metą słabnie i nie jest w stanie przekroczyć jej linii. Zatrzymuje się tuż przed osiągnięciem celu. Dochodzi do niego św. Piotr. Ciekawe, że Ewangelista – jakby chciał podkreślić, że trasa musiała być bardzo wyczerpująca – zauważa, że Piotr już nie biegnie. On przybywa (dosł. kroczy) do grobu.
Mija jednak towarzysza i pierwszy osiąga cel, tzn. wchodzi do wnętrza grobu.
Urzeka mnie ta gra słów. Dzięki niej opis ewangeliczny nie tyle mówi o apostołach, ile o naszym świętowaniu Wielkiej Nocy. Wszystkich nas łączy fakt, że wierzymy w zmartwychwstanie Jezusa. Jedni na drodze wiary są bardziej zaangażowani, wkładają więcej wysiłku w osiągnięcie celu, inni (z różnych powodów) – mniej. Jedni kroczą powoli, inni biegną. Nie nam to oceniać. Ani Jan nie wypominał Piotrowi, że nie biegł jego tempem, ani Piotr – Janowi, że ten bał się wejść do środka. Każdy ma własne ograniczenia, problemy w wierze. Często są one znane jedynie Bogu. Ważne, by ci, którzy jak św. Jan – mają pewne obawy co do swojego większego zaangażowania się, stają dziś z boku i przyglądają się Kościołowi – spotkali w życiu takich Piotrów, którzy swoją postawą i czynami pokażą, że warto wejść do środka, poczuć się częścią Kościoła. Ważne też, by ci, którzy upadają lub słabną w drodze, zatrzymują się i być może wątpią, czy warto biec dalej – spotkali tych, którzy pokażą, że jednak warto, i nie potępią, ale podadzą rękę. Ważne, by nikt z nas nie przestał wpatrywać się w Jezusa. Wiara w Jego zmartwychwstanie – mimo wielu różnic – czyni z nas jedną wspólnotę.

Fragment o uczniach idących do Emaus jest jednym z tych, o których – wydawało mi się – sporo już wiem.
I kiedy brałem go do ręki, zastanawiałem się, co nowego mogę z niego jeszcze wyczytać. Bóg jednak szybko uczy pokory tych, którzy biorą do ręki Jego Słowo. Ewangelista, opisując Kleofasa i jego towarzysza, jakby bardzo mocno chciał podkreślić, że rozmawiali oni na temat Jezusa. Użył aż dwóch czasowników określających mówienie. W dosłownym tłumaczeniu moglibyśmy powiedzieć, że ci dwaj nie tylko rozmawiali, ale i roztrząsali, dociekali, dyskutowali, a nawet spierali się na temat tego, co zaszło w Jerozolimie.
Być może dlatego św. Grzegorz Wielki, komentując tę Ewangelię, powiedział, że „Pan ukazał się nie wierzącym w Niego, ale o Nim rozmawiającym”. Mocne to, ale prawdziwe.
I każe się zastanowić, czy dziś świat, ludzie wokół nas i ja sam nie mam Jezusa jedynie na ustach. Rozmawiam o Nim, czasem się o Niego spieram, a jak jest z wiarą w to, że On żyje, a moja historia to arena Jego działania?