Eucharystia – doświadczenie żywej obecności Chrystusa

Adoracja Chrystusa obecnego w Eucharystii
Konsekwencją dogmatu o przeistoczeniu jest kult eucharystyczny, gdyż z tej prawdy wynika trwałość przemiany, tzn. cały Chrystus jest w każdej postaci eucharystycznej, dopóki trwają zewnętrzne postacie chleba i wina. Ponieważ jest to Boska obecność Chrystusa, przeto eucharystycznym postaciom należy się najwyższy kult należny Bogu. Kult eucharystyczny rozwijał swoje formy stopniowo w ciągu wieków. Pierwotnie w kościołach przechowywano jedynie komunię dla chorych, którą otaczano czcią. Dopiero w średniowieczu w związku z różnymi błędnymi interpretacjami obecności Chrystusa w Eucharystii rozwinął się kult Eucharystii poza mszą, mający na celu pogłębienie wśród wiernych wrażliwości na obecność Chrystusa pod postaciami eucharystycznymi.
Doprowadził on jednak stopniowo do przerostu roli różnych form adoracji nad komunią. Do równowagi doprowadził tu dopiero Sobór Watykański II, wskazując, że Ofiara jest źródłem Obecności, a ta prowadzi do Komunii.
Inaczej mówiąc: celem adoracji ma być przeżywanie pamiątki śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, a to ma prowadzić do częstej komunii, ma budzić pragnienie zjednoczenia z ofiarą Chrystusa. Nie chodzi tu o pomniejszanie kultu, ale o nadanie mu właściwego znaczenia. Idąc dalej po tej linii, warto zacytować Jana Pawła II (Dominicae cenae, 1980 r.): „Ożywienie i pogłębienie kultu eucharystycznego jest sprawdzianem prawdziwej odnowy – tej, którą Sobór postawił sobie za cel”. Stąd w tylu nowych ruchach czy wspólnotach tak wyeksponowana jest adoracja Najświętszego Sakramentu.
Również w swojej ostatniej encyklice Ecclesia de Eucharistia Jan Paweł II poświęcił adoracji Najświętszego Sakramentu sporo miejsca, ukazując tę praktykę jako znak odnowy życia duchowego, jako źródło świętości. Ale też wyraża niepokój zanikiem tej praktyki w wielu środowiskach. Encyklika pokazuje adorację przede wszystkim jako przedłużenie i pomnożenie owoców Komunii. Zwrócił na to uwagę również Benedykt XVI w 2012 r. podczas uroczystości Bożego Ciała, mówiąc: „Koncentracja całej relacji z Jezusem Eucharystycznym jedynie na samej Mszy św., grozi bowiem tym, że pozostały czas i przestrzeń życia zostaną pozbawione obecności Jezusa”.
Warto to zaaplikować w naszym życiu duchowym – szczególnie przy dzisiejszym tempie życia.
Cicha adoracja
Nawet jeśli mamy czas na Eucharystię tylko w niedzielę, to można spróbować praktykować krótkie adoracje choćby kilka razy w tygodniu, niejako „rozciągając” – przedłużając i odnawiając komunię z Chrystusem na cały tydzień. I choć adoracja bywa trudną modlitwą, bo często wtedy pozornie nic się nie dzieje – pozostajemy w ciszy sam na sam z Chrystusem, to jednak właśnie wówczas, jeśli otwieramy się z wiarą na tę żywą Obecność, dokonują się wielkie rzeczy w naszym sercu. Pisał o tym brat Roger z Taizé, wywodzący się przecież z tradycji protestanckiej: „Wiele osób, które długi czas spędzało w obecności Eucharystii, dostąpiło głębokiej przemiany.
Ten, kto wie, że dojrzałość zdobywa się bez pośpiechu, i przystaje na to, stopniowo będzie się budował wewnętrznie”.
Wyraziście osobiste świadectwo składa o tym doświadczeniu także Jan Paweł II w encyklice o Eucharystii: „Pięknie jest zatrzymać się z Nim i jak umiłowany Uczeń oprzeć głowę na Jego piersi (por. J 13, 25), poczuć dotknięcie nieskończoną miłością Jego Serca. Jeżeli chrześcijaństwo ma się wyróżniać w naszych czasach przede wszystkim «sztuką modlitwy», jak nie odczuwać odnowionej potrzeby dłuższego zatrzymania się przed Chrystusem obecnym w Najświętszym Sakramencie na duchowej rozmowie, na cichej adoracji w postawie pełnej miłości? Ileż to razy, moi drodzy Bracia i Siostry, przeżywałem to doświadczenie i otrzymałem dzięki niemu siłę, pociechę i wsparcie!” (EE 25).