W drodze po koronę świętości

Tak XVIII-wieczny hagiograf świątobliwej księżnej Jadwigi opisał znużenie śląskiej delegacji i jej stan duchowy wobec swoich starań i zabiegów dyplomatycznych prowadzonych w Kurii papieskiej w celu dokończenia procesu kanonizacyjnego i oficjalnego wpisania Jadwigi do katalogu świętych. Jednakże podstawową trudnością, i to niezależną od możliwości śląskiego poselstwa, było sede vacante po śmieci papieża Urbana IV w 1264 r.
Kanonizacja w cieniu konklawe
Po czterech miesiącach od śmierci papieża kardynałowie na nowego zwierzchnika Kościoła wybrali francuskiego hierarchę biskupa Sabiny kardynała Guidona Foulques’a, który urodził się ok. 1200 r. w Saint-Gilles. W młodości był żołnierzem, a następnie zgodnie z rodzinną tradycją został prawnikiem.
Jego studia i umiejętności sprawiły, iż specjalizował się w prawie zarówno cywilnym, jak i kanonicznym, co nie pozostało bez wpływu na proces świątobliwej Jadwigi Śląskiej. Guidon dzięki znajomości procedur prawnych bardzo szybko stał się bliskim współpracownikiem króla francuskiego Ludwika IX Świętego, organizatora i uczestnika wypraw krzyżowych. Pełnił również funkcje mediatora i dyplomaty dworu królewskiego.
Po śmierci żony wzorem swojego ojca poświęcił się stanowi duchownemu. Piastował godności kanonika, archidiakona i biskupa. W 1259 r. został wyniesiony do godności arcybiskupa Narbony. W 1262 r. papież Urban IV wręczył mu kapelusz kardynalski i mianował biskupem Sabiny.
Na papieża został wybrany prawdopodobnie 8 października 1264 r. na zwołanym w Perugii konklawe. Wybór ten jednak utajniono, informując jedynie wspomnianego króla Francji Ludwika IX. Kard. Guidon Foulques w tym czasie wracał z pełnionej misji dyplomatycznej w Anglii, nie wiedząc o śmierci papieża i zwołaniu konklawe.
Dowiedziawszy się od monarchy o zaistniałych faktach, dla bezpieczeństwa dołączył jako zakonnik do grupy mnichów udających się w pielgrzymce do Rzymu. Po przybyciu do Perugii, mimo wielkich oporów, dzięki usilnym prośbom kardynałów przyjął wybór na papieża i obrał imię Klemens IV, co zostało oficjalnie ogłoszone 5 lutego 1265 r.

W akcie tym Wolmir za zgodą biskupa wrocławskiego Tomasza udziela wszystkim nawiedzającym kościół św. Wita w Sadlnie 40 dni odpustu.
Informacja ta jest o tyle istotna, iż miejscowość ta, położona w pobliżu Ząbkowic Śląskich, została podarowana w 1207 r. przez księcia Henryka Brodatego nowo ufundowanemu klasztorowi cysterek w Trzebnicy, a w późniejszym czasie znajdujący się tam kościół otrzymał wezwanie św. Jadwigi. Podczas swojego pobytu na Śląsku delegat papieski zebrał zapewne uzupełniające materiały dowodowe i przedstawił ksieni Gertrudzie sytuację związaną ze stanem prowadzonego postępowania na dworze papieskim.
Jednocześnie dochodzenie prowadzone było w Kurii w Viterbo, gdzie papież przeniósł swoją siedzibę.

Według chronologicznej rekonstrukcji wydarzeń oficjalnie i kanonicznie proces Jadwigi dobiegł końca w listopadzie 1266 r., gdy postulator procesu kardynał Odo wraz z pozostałymi kompetentnymi przedstawicielami Kurii papieskiej złożyli swoje pozytywne wota. Papież Klemens IV jednak zwlekał dalej.
Uzdrowienie papieskiej córki
Temu, gdy prokuratorowie kanonizacji św. Jadwigi sami przez się i przez dworzanów jego, i przez różne instancje, i przez kardynałów już zgodnie na to zezwalających, przypominali dokończenie zaczętej jeszcze przez poprzednika sprawy: on z wielką ostrożnością (nie kontentując się ścisłymi egzaminami, tak wielu cudów dowodami, i świadectwami słusznymi) pragnął, i czekał, ażeby mu świątobliwość błogosławionej Jadwigi jakim nowym cudem Pan Bóg objawić raczył. Ojciec Miske, w ten sposób opierając się na Żywocie św. Jadwigi, opisał kolejne wątpliwości papieża.
Wczytując się w tekst żywota jadwiżańskiego, będącego podstawowym źródłem historycznym, Klemens IV pragnął osobiście doświadczyć nadprzyrodzonej łaski otrzymanej za wstawiennictwem Jadwigi.