Konsekrowane szczęściary!

Gdy już nieco doszedłem do siebie po doznanym szoku duchowym, popatrzyłem na zdjęcie drugie, które również doprowadziło mnie do najgłębszego zdumienia: cztery rodzone siostry z tejże rodziny w jednakowych habitach zakonnych z rodzicami!
„Ojcowski dom to istny raj, dar Ojca Niebieskiego…”
Opowiada siostra Jarosława: Nasza mama, jedyna córeczka swoich rodziców, miała 8 braci. Ojciec ich młodo umarł, Mama urodziła się w Suchej na Kaszubach. Gdy nasi rodzice Marta i Jan się pobierali, mama miała 20, tato 22 lata. Dziś młodzi latami się namyślają, próbują, cudują… a potem i tak guzik z tego wychodzi. Rodzice prowadzili spore gospodarstwo.
Przed ślubem żadne z nas, dzieci, nie było urodzone. I tak, jak Pan Bóg dał, tak rodzice rodzili – „co rok, to prorok”: Anna, Urszula, Jan, Stefania, Helena, Antoni, Jadwiga, Józef, Leon, Kazimierz i Zofia (bliźnięta), Bronisław, Stanisław, Zygmunt, Franciszek, Bolesław i Władysław. Między pierworodną Anną a najmłodszym z rodzeństwa Władysławem jest 21 lat różnicy. Mama dożyła 78, tato 90 lat.
Gdy po wojnie przyszliśmy na Ziemie Odzyskane, na Kaszuby, blisko granicy, było nas już ośmioro. Przybyliśmy do wsi Mydlity koło Bytowa, parafia Rokity.
Bardzo lubiłyśmy nasz dom. Było nam wesoło, chociaż warunki bytowe nie były łatwe: trwała jeszcze wojna, gdy się urodziłam, było już wtedy pięcioro dzieci na świecie. Z opowiadań mamy wiem, że dom, w którym mieszkaliśmy, był stary, kryty słomą, a mury z gliny; te domy już się rozsypały.
Początkowo wyśmiewano się z nas, że z takiej licznej rodziny pochodzimy.
A ja im mówiłam, że sumienie ich dręczy, bo oni wymordowali swoje potomstwo.
Ludzie nie wstydzą się mordować dzieci, a wstydzą się, gdy tych dzieci jest dużo…
Szkoła życia
Telewizorów i komórek wtedy nie było. Rodzice bardzo się nami interesowali; na wywiadówki do szkoły chodził tato, bo mama miała dość pracy w domu. Zarabialiśmy przy sadzeniu lasu. Gdy coś zarobiliśmy, tych pieniędzy rodzice nam już nie brali; dlatego każdy szedł do pracy, by mieć coś na swoim koncie. Co mama i tata powiedzieli, to było święte.
Nas tylko rodzice wychowywali, do roboty gonili. Nie było tak, że: „ja nie pójdę, nie zrobię”. Chętnie szłam do pracy tam, gdzie byłam potrzebna.
Jako siedmioletnia dziewczynka musiałam już pieluszki prać, gdy urodziły się bliźniaki, najmłodsza siostra i kolejny brat – a to nie było tak, jak dzisiaj, że wystarczy rzeczy do automatu wrzucić: wszystko trzeba było robić w rękach!
I najwięcej to ja przy tych bliźniakach siedziałam i musiałam się z nimi bawić… Inni nie dali się w to zajęcie „wrobić”.
Wtedy nie mogłam jeszcze nic ciężkiego robić, ale pieluchy mogłam prać!
Zanim poszliśmy na lekcje, trzeba było świnie pokarmić, krowy wydoić, śniadanie zrobić, wszystko posprzątać – o wpół do ósmej wszyscy szli do szkoły na jedną godzinę, jak to dawniej było.
Ileż umiejętności zdobywaliśmy w domu! Wiosną przebieranie ziemniaków w kopcu, przykrywanie mchem, gdy słomy nie było. Nasz tato dobrze gospodarzył. Mieliśmy 6 krów. Gdy miałam 12 lat, umiałam upiec chleb!
Brat palił drewno, ja ugniatałam ciasto na chleb. Gdy rodzice wrócili z pracy, chleb był upieczony.
Pewnego roku w Zielone Świątki przyszła ogromna burza i wlała się nam woda do piwnicy. Tam był ułożony chleb. Poustawiałam małe dzieci na schodach i przez nie podawałam chleby, aby się nie zamoczyły. Tylko jeden bochenek nam się utopił – już nie dałam rady go uratować, bo wody było zbyt wiele. A piekliśmy naraz 30 bochenków chleba! To był zapas na dwa tygodnie. Był pieczony na ugotowanych ziemniakach zmieszanych z mąką. Taki chleb nie pleśniał, był długo świeży.
Był sporządzany na drożdżach, nie na kwasie… To był nasz wypróbowany sposób pieczenia chleba. Mieliśmy na wszystko czas!