Moja Niedziela

Czy Jezus wzywa do samookaleczania się? Ten, który uzdrawiał ludzi cierpiących na różne schorzenia, który przywracał wzrok niewidzącym oraz sprawiał, że sparaliżowani zaczynali chodzić, uzdrawiał i wskrzeszał, miałby nakazywać niszczenie własnego ciała? Bywali w historii tacy, którzy te słowa próbowali czytać bardzo dosłownie i jako metodę walki ze swoimi słabościami czy pokusami stawiali właśnie na samookaleczenie się. Nigdy jednak nie znaleźli aprobaty w Kościele. Jak zatem rozumieć wezwanie do wyłupywania oczu i odcinania rąk?
W jednym z komentarzy znalazłem następującą interpretację: chodzi tu o relacje międzyludzkie. To znaczy – mamy wokół siebie tych, którzy są dla nas jak oczy. Oni za nas „widzą” świat, interpretują go, mówią, jak mamy myśleć i odbierać to wszystko, co wokół się rozgrywa. Może być tak, że nie wyobrażamy sobie nawet życia bez tych osób.
Mamy wokół siebie tych, którzy są jak nasze ręce – mówią, co mamy robić. Bez nich nie podejmiemy żadnej decyzji, nie wykonamy żadnego czynu. Są także tacy, którzy mogą być niczym nasze nogi – bez nich nigdzie się nie ruszymy, nie podejmiemy żadnej aktywności. I mogą być to ludzie, którzy w różny sposób i na różnych płaszczyznach ciągną nas w grzech. Opierając się na nich, kroczymy ku potępieniu. Nie ma wątpliwości, że Chrystus mówi jasno: „Zakończ tę relację, nawet jeśli początkowo wydaje ci się to tak bolesne, jak odcięcie jednego z twoich członków”.

Błędem by było sądzić, iż chrześcijanin powinien jedynie leżeć i czekać na powtórne przyjście Jezusa.
Błędem by było sądzić, że Jezusowe wezwanie do tego, by nie martwić się o warunki bytowe, oznacza, iż możemy zwolnić się z pracy i czekać, aż wszystko spadnie nam z nieba. Jezus nie ma zamiaru zwalniać nas z codziennych obowiązków, troski o rodzinę czy pracy na rzecz dobra wspólnego. W tej krótkiej wypowiedzi pojawiają się dwukrotnie słowa, które mogą być kluczem do jej zrozumienia. To: „Ojciec wasz”. Chrystus mówi, że Ojciec wie i Ojciec się troszczy. Jakby chciał przypomnieć, że nie jesteśmy podrzutkami w tym chłodnym kosmosie, rzuconymi z nicości w nicość. Mamy Ojca. To znaczy każdy z nas ma swoją tożsamość, swoją metrykę, na której jest zapisane: „jesteś dzieckiem Boga”. Problem jest wtedy, kiedy codzienne zaangażowanie sprawia, że człowiek nagle zapomina, kim jest. Stąd to Jezusowe rozgraniczenie: „Bóg i mamona”. Przyzwyczailiśmy się, żeby tę mamonę rozumieć jako majątek czy pieniądze, tymczasem nie tylko o kwestię bogactwa tu chodzi, ale o wszystko, co człowieka od Boga odsuwa. Tak jest w naturze, że pewne rzeczy są nie do pogodzenia – nie do połączenia. Nie da się połączyć wody i ognia w jednym kotle? Niektórzy próbują, mówiąc: „jestem chrześcijaninem, ale ręki mu nigdy nie podam”, „jestem chrześcijaninem, ale Kościół mógłby się na niektóre tematy nie wypowiadać” itd. Tymczasem Jezus mówi: „albo – albo” – albo masz metrykę Dziecka Bożego, albo sfałszowaną.