Chrześcijanie a kondycja Europy

W swojej homilii w Lubiążu przeprowadził Ksiądz Arcybiskup piękną paralelę pomiędzy strachem i cierpieniem podczas II wojny światowej a doświadczeniem niepewności, jakiego w XXI wieku doznają młodzi ludzie. Na jej końcu stanął strach tych wszystkich ludzi, którzy dziś uciekają przed śmiercią i cierpieniem…
W rzeczy samej – pamięć przeszłości nie może nas kierować cały czas wstecz, ale musi pomagać odnaleźć się w czasie obecnym i otwierać przed nami perspektywę przyszłości. Dzisiaj zarówno my Luksemburczycy, jak i Polacy, jesteśmy pośród tych, którzy cieszą się wolnością, którzy mają prawo swobodnego życia. W przeszłości jednak zarówno wy, jak i my byliśmy przyjmowani przez inne narody. Teraz wypada nam pomagać tym wszystkim, którzy muszą uciekać z ich krajów i znajdują się w strachu i niepewności ekonomicznej.

Czy chrześcijanin może odmówić uczynku miłosierdzia, a jednocześnie każdego dnia powoływać się na Jezusa?
W Europie trwa dyskusja o przyjmowaniu uchodźców, w której akurat te rządy, które w swojej polityce odwołują się do wartości chrześcijańskich, najostrzej występują przeciwko przyjmowaniu uchodźców…
Chrystus mówi nam w Ewangelii, abyśmy mieli miłość wobec wszystkich. Nie mówi nam, abyśmy mieli miłość tylko wobec tych, którzy są jak my, to znaczy abyśmy kochali tylko chrześcijan. W tym sensie jestem przekonany, że powinniśmy przyjąć jako uchodźców wszystkich, niezależnie od religii. Ale przydałoby się, aby nasz sposób przyjmowania był znakiem miłosierdzia chrześcijańskiego. Ważne jest, aby nasza miłość, nasza gościnność wobec uchodźców była widoczna jako akt chrześcijański. Ta otwartość wobec wszystkich uchodźców nie może się oczywiście odbyć bez żadnej refleksji.
Na przykład Bruksela, stolica Belgii, jest obecnie miastem bardziej muzułmańskim niż chrześcijańskim. Jeśli to wydarzyłoby się w Luksemburgu, to byłbym zatroskany. Więc potrzeba połączyć nasz rozum z miłosierdziem. Ale potrzeba też, aby nasze miłosierdzie było świadectwem Ewangelii.

Podziwiam wiarę moich współbraci, biskupów polskich. Podziwiam ich trud pracy włożony w tożsamość chrześcijańską ich państwa oraz wspieram ich zawsze w moich modlitwach.
Ksiądz Arcybiskup wrócił do Luksemburga po 20 latach posługi misyjnej w Japonii. Czy postrzega Wasza Ekscelencja swój kraj i Europę jako region misyjny? Jak daleko jest Europa dziś od chrześcijańskich przecież wartości ojców założycieli Unii Europejskiej – Schumana, de Gasperiego, Monneta?
Tak, dzisiejsza Europa jest krajem misyjnym, w większym stopniu w Europie Zachodniej niż w Polsce. Kościół luksemburski znajduje się w sytuacji bardziej skomplikowanej. Połowa katolików jest Luksemburczykami, a połowa nie. Część luksemburska jest częścią słabszą, złożoną w większości ze starszych ludzi praktykujących religię. Dlatego też potrzeba nam na nowo wzbudzić ducha misyjnego w Luksemburgu.
Potrzeba, aby członkowie Kościoła na całym świecie stali się uczniami Chrystusa.
Obyśmy nauczyli się z Ewangelii, jak żyć jako chrześcijanie. Nie można być uczniem Chrystusa, jeśli się nie ma ducha misyjnego. Być uczniem Chrystusa, znaczy być misjonarzem, znaczy dawać świadectwo swojej wiary, ponieważ Kościół ma w sobie tego „wirusa Chrystusowego”, który się nazywa Duch Święty. To on powoduje, że Kościół wzrasta w liczbie i w świętości swoich wiernych.
Unia Europejska była inspiracją chrześcijańską. Schuman, de Gasperi, Adenauer byli ludźmi głęboko wierzącymi, którzy skonstruowali Europę w duchu przebaczenia, w duchu Ewangelii. Dzisiaj Unia Europejska jest o wiele mniej chrześcijańska, i to nie jest wina Unii, to jest nasza wina, ponieważ zaprzestaliśmy głoszenia wiary, ponieważ nie przygotowaliśmy młodzieży do zaangażowania się w życie polityczne i szerzenia wartości chrześcijańskich w Europie. Jestem mocno świadomy braków Unii Europejskiej.
Ale jeszcze bardziej jestem przekonany, że zła Unia Europejska jest zawsze lepsza niż życie w Europie bez Unii Europejskiej.