Moja Niedziela

Ciekawe – tydzień od Bożego Narodzenia, a słowo Boże „trzyma” nas w Betlejem. Dalej mamy: pasterzy, niemowlę, Maryję i Józefa i chciałoby się powiedzieć: „czas już opuścić tę stajenkę”. Tym bardziej że w zdecydowanej większości naszych miast śladów po świętach już nie uraczymy. Odnoszę jednak wrażenie, że ten tekst biblijny – niczym dobry nauczyciel – chce, byśmy pewien materiał dobrze przyswoili, pewne wydarzenia dobrze przeżyli.
Bez nich bowiem trudno będzie ruszać dalej. Dlaczego zatem wracamy do sceny spotkania pasterzy z Jezusem?
By zwrócić uwagę, jak to spotkanie ich odmieniło. Wcześniej św. Łukasz pisał, że nocowali w polu, trzymając straż nad swoim stadem. Teraz zwraca uwagę, że wracają pełni entuzjazmu, wielbiąc i błogosławiąc Boga. Bez wielkiego wysiłku jesteśmy w stanie dostrzec przemianę, jaka się w nich dokonała. Tak, bo kiedy człowiek spotyka Jezusa, nic już nie jest takie jak dawniej. To spotkanie, które wyrywa z ospałości i które sprawia, że nie jesteśmy w stanie milczeć o tym, co się wydarzyło. Spotkanie z żywym Bogiem sprawia, że człowiek odnajduje w sobie pokłady dobra, odwagi, radości, gotowości świadczenia. I aż chciałoby się zapytać: „Jak tam po świętach?”, „Kogo spotkaliśmy w tym czasie?”, „Coś się dokonało?”, „Widzimy jakąś przemianę?”.
A może trzeba wrócić do stajenki?

Kilka tygodni temu świat obiegła informacja, że 15-letni geniusz komputerowy jest kandydatem na ołtarze.
Rzeczywiście, w Mediolanie dobiegł końca diecezjalny etap procesu beatyfikacyjnego zmarłego w 2006 r. Carlo Acutisa. Dokumentacja już trafiła do Watykanu. Wśród wielu pytań, jakie w tym kontekście otrzymałem, jedno było dla mnie osobiście szczególnie ważne: „Poznał ksiądz życiorys tego piętnastolatka, czym zatem nadzwyczajnym on się wsławił, że Kościół chce go ogłosić błogosławionym?”.
Miałem poważny problem z odpowiedzią, bo trudno odnaleźć w CV tego młodego Włocha jakieś cudowności i nadzwyczajności.
Ot, po prostu: lubił piłkę nożną (dziwiłbym się, gdyby mieszkaniec Italii nie lubił tej dyscypliny sportu), tworzył algorytmy komputerowe, jednocześnie miał czas, by pomagać jako wolontariusz w stołówce dla ubogich, uczestniczył w Eucharystii. Tyle… I wtedy pojawiła się myśl: „Czy świętość musi koniecznie odznaczać się cudownością?
A może właśnie świętość to normalność – to podejmowanie każdego dnia i realizowanie swojego powołania”. Przywołuję tę myśl w kontekście tekstów biblijnych przewidzianych na tę niedzielę. Mamy trzech bohaterów: proroka Izajasza, apostoła Pawła oraz św. Jana Chrzciciela. Można powiedzieć, że do końca zrealizowali swoje powołanie. Potrafili zakwitnąć w tym miejscu, w jakim zostali zasiani przez Boga. Robić to, co do mnie należy, wkładać w to serce i wykonywać z miłości do Boga i bliźnich… Tyle… Oto droga do świętości.

Podczas dyskusji panelowej, w której poza mną brali udział muzułmanin, żyd oraz przedstawiciele Kościołów prawosławnego i ewangelicko-augsburgskiego, prowadzący postawił pytanie: Czy naszym zdaniem religia powinna korzystać z pomocy państwa i prawa państwowego w zaprowadzaniu w społeczeństwie ładu zgodnego z wyznawaną wiarą? Pierwsza myśl: Pokusa jest spora, jednak zaraz przyszła refleksja, że przez pierwsze cztery wieki chrześcijaństwo nie korzystało z żadnej pomocy aparatu państwowego, a wręcz było przez ten aparat zwalczane i radziło sobie całkiem dobrze. Problem zatem nie leży w pytaniu: „korzystać czy nie korzystać?”, ale w tym, co my uznajemy za źródło naszej siły. Politycy mają swoje narzędzia: władzę, pieniądze, prawo, odpowiednie służby, a chrześcijaństwo? Od początku siłą chrześcijaństwa było: słowo Boże, sakramenty i wspólnota. Nic więcej… W tym sensie Bóg upodobał sobie w tym, co niemocne w oczach świata – jak poucza św. Paweł. Podobnie błogosławieństwa – mówią o sile, która leży nie w mocy, jaką posługuje się świat. Historia uczy, że kiedy sięgamy po narzędzia, które nie są nasze, źle się to kończy.