Moja Niedziela

Dla wielu istnieją jakby dwa równoległe światy: wirtualny, związany przede wszystkim z internetem, i realny. Niektórzy w tym pierwszym spędzają zdecydowanie więcej czasu. Tutaj też często zawierają nowe znajomości. Nie oceniam ich. Natomiast kiedy czytam Ewangelię przewidzianą na trzecią niedzielę Adwentu, moje myśli biegną właśnie do tych ludzi. Bywa bowiem, że poznawszy kogoś „w sieci”, chcą przenieść swoją znajomość do świata realnego. Umawiają się więc na pierwsze spotkanie. Żeby było to możliwe, muszą ustalić przynajmniej kilka szczegółów, dzięki którym będą w stanie się rozpoznać. Dogadują się zatem co do miejsca i czasu.
Podają, jak będą ubrani, przesyłają sobie swoje zdjęcia.
Wszystko po to, by znalazłszy się w umówionym punkcie miasta, natychmiast zwrócić uwagę na tego, kogo do tej pory nie widzieliśmy, a z kim kontaktowaliśmy się jedynie za pośrednictwem łączy internetowych. Co to ma wspólnego z Ewangelią? Otóż Bóg umówił się z ludźmi na spotkanie. Po upadku pierwszych rodziców zapowiedział Zbawiciela. Przez wieki prorocy podawali dziesiątki, setki szczegółów, dzięki którym ludzkość miała rozpoznać Bożego Syna. Wszystkie one są rozsiane w różnych miejscach Starego Testamentu. I teraz, kiedy św. Jan pyta Jezusa, czy On jest Mesjaszem, Pan Jezus nie mówi wprost: „tak, to ja”, lecz udziela odpowiedzi, która była oczywista dla wtajemniczonych: „niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię”.
„Przypadkowo” prorok Izajasz, zapowiadając przyjście Boga, zapisał: „przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy wyskoczy jak jeleń i język niemych wesoło krzyknie”. Janowi więcej nie było trzeba.
Ile znaków potrzebujemy, żeby rozpoznać Boga przechodzącego przez nasz świat?

Może to banalne, ale w Ewangelii opisującej narodzenie Pana Jezusa (czytanej w czasie Mszy św. w noc Bożego Narodzenia) zawsze fascynowało mnie najbardziej to, że informację o tak ważnym wydarzeniu Bóg postanowił przekazać pasterzom podczas ich codziennej pracy. Przebywali sobie – jak każdej nocy – przy stadach, a tu nagle (dosłownie i w przenośni), jak „grom z jasnego nieba”, pojawia się wieść: „Syn Boży wkroczył w ten świat”. To jest jakiś schemat działania Boga, który chce przychodzić do nas nie wtedy, kiedy przygotujemy wszystko „na pokaz”, odpowiednio posprzątamy, ale chce spotykać się z nami takimi, jakimi jesteśmy naprawdę. To niezwykłe, że Jezus narodził się wtedy, gdy Izraelici byli zajęci swoimi sprawami: jedni spisem ludności, inni – przygotowaniem posiłku w gospodach dla przybywających na spis, jeszcze innych zajmował wynajem pokoi albo – jak w przypadku pasterzy – owce.
Tak, bo chodzi o to, by spotykać Boga właśnie w naszej codzienności. Dlatego – jeśli chcemy sprawdzić, czy jest w nas więcej Jezusa – nie koncentrujmy się jedynie na okresie świątecznym, kolędach i miłej atmosferze, ale zobaczmy, jak będzie wyglądał nasz każdy dzień, kiedy znowu przyjdzie poranne wstawanie do pracy czy szkoły…
Łatwo rozpoznać Boga w czasie Pasterki. A On przychodzi do Ciebie wtedy, kiedy… przygotowujesz śniadanie dla swoich najbliższych.